Eigenlijk had ik me nu met ding 4 bezig moeten houden maar eerst nog even dit van me af "bloggen":
Afgelopen dinsdagavond voor het eerst voor de bieb in Anna Paulowna een lezing bijgewoond, samen met Karin.
Vol passie kwam Dhr. Gert Floor over het korte leven en de muziek van Frederic Chopin vertellen.
Eerlijk gezegd ging mijn belangstelling meer uit naar het onmenselijke leven achter de componist, dan naar zijn muziek.
Op 6 of 7 jarige leeftijd bleek de kleine Freek al over een groot muzikaal talent te beschikken. Hij was niet sterk en vaak ziekelijk. Had de grootste moeite om zijn composities op papier te krijgen.
Tijdens het luisteren naar een aantal ouvertures en preludes, zag ik enkele liefhebbers met gesloten ogen genieten. Ook ik deed mijn ogen dicht maar op het toppunt van dramatiek in het pianospel verscheen een driftig en eenzaam jochie voor me, die boos op de toetsen zat te rammen. Meteen bekroop me een diep gevoel van medelijden.
Een smal, bleek snuitje met waarschijnlijk totaal geen weerstand omdat hij vroeger nooit lekker buiten mocht "prutten" in de zandbak, of boomhutten bouwen, bang dat er iets met zijn "gouden" vingertjes zou gebeuren.
Een groot componist ging heen. Maar heeft hij zichzelf ook zo gezegend gevoeld met zijn gave, of was het voor hem een verlossing dat hij toen niet meer aan alle verwachtingen die aan hem gesteld werden hoefde te voldoen? Wie zal het zeggen!
In ieder geval voelde ik me aan het einde van de lezing eigenlijk wel een beetje gezegend dat hij geen tachtig geworden is want het was inmiddels al half elf geweest...............
Weer erg leuk geschreven!!
BeantwoordenVerwijderenBlijf dit alsjeblieft doen
en de rest komt ook wel goed toch?
Ik zie het voor me. Wij hadden vorig jaar Gert Floor over de vloer.. OOk hij zat toen de halve tijd met zijn ogen dicht .
BeantwoordenVerwijderenMaar ja... als iedereen de ogen dicht doet heb ik altijd juist de neiging om ze toch vooral open te houden.