Column 20, Het puberende brein.......

Lezing Puberbrein, Regius College, Schagen

Maandagavond de lezing "Het Puberbrein" van Huub Nelis bijgewoond, in het Regius College, te Schagen. Een lezing naar aanleiding van zijn boek "Puberbrein binnenstebuiten".

Het leek ons wel handig om met een tamelijk "puberende puber" in huis, hier toch eens wat meer over te weten, en er mogelijk iets meer van te begrijpen!

En zo dachten vele ouders schijnbaar met ons, want de aula zat afgeladen vol.

Dit had nou eigenlijk een bibliotheeklezing moeten zijn. Wat een klapper!

Misschien een goed idee voor een lezing in de Centrale, bedacht ik mij? Of zullen er in Den Helder geen "lastige" pubers wonen???????

Wat ik het meest interessante van deze lezing vond, was de herkenning bij al deze ouders.

We hebben allemaal wel eens van die momenten (gehad) waarop we niet meer weten wat we ermee aan moeten.

Op een herkenbaar hilarische manier bootste Huub af en toe onze "jongens" na.

Er werd ons eerst een kijkje gegund in de doorsnee van puberhersenen.

Nou dat zag er eigenlijk best wel gestructureerd uit. Op zich zou je niet zeggen dat er zoveel chaos in zo'n hoofd kan zitten.

Het is dus bij nader onderzoek gebleken dat pas na het 25e jaar de structuur er helemaal in zit, en alle stekkertjes in het juiste stopcontact zitten. Maar dat vóór die tijd alle draadjes en contactjes nog volledig in ontwikkeling zijn, daar had ik geen idee van.

Zijn we dus weer mooi klaar mee, want dan zouden we nu nog niet eens op de helft zijn.
Pas na het 25e jaar zijn een aantal draadjes ontwikkeld tot kabels. Dikke kabels!
Dat je dingen drie tot vier maal moet vragen blijkt heel normaal te zijn, en ook dat pubers des morgens na een uur of half elf pas lekker beginnen te functioneren.

Maar ze hebben ook minstens acht uur slaap nodig, vooral voldoende licht &zuurstof, beweging, water & voeding, want anders nemen ze minder informatie op. Verder hebben ze grenzen nodig, structuur en praatmomenten (het zijn nét echte mensen, toch?).
En dan mag je niet zeggen: "wij moeten eens even praten". Nee, zo'n praatmoment gaat het beste bv. samen in de auto. Een terloops Nissan Pixo moment, zal ik maar zeggen.
Nou komt zo'n moment niet zo héél vaak voor, want onze puber gaat meestal op de fiets. Ook goed voor pubers trouwens, (dat weet Huub waarschijnlijk nog niet) iedere dag 20 km. fietsen, door weer en wind, maar dan spreek ik uit eigen ervaring. Al die tijd zijn wij, ouders, de Japie Krekel, die op de schouder meekijkt.
En of zij ook kunnen multitasken?  ( =huiswerk maken met de Radio, TV en Computer aan, de Ipod in de aanslag, tussendoor SMS-end en MSN-end).

Laat ik nou altijd gedacht hebben van wel (althans, dat heb ik me altijd wijs laten maken).
Nou niet dus! Ze kunnen alleen huiswerk maken met een "heavy metal" muziekje op de achtergrond.
Ze willen altijd bereikbaar zijn voor hun "vrienden" via MSN, Facebook, Twitter, Hyves etc., zelfs midden in de nacht; "bang om er niet bij te horen". Want dát is belangrijk voor ze; erbij horen.
Nu ik dit allemaal zo opsom lijkt het wel of ik het over een pas ontdekt inheems diersoort heb!
En dan heb ik het nog niet eens gehad over Infobesitas,een nieuw soort "ziekte", wat zoveel betekent als informatie-overvloed.
Ik vraag me af of dit eigenlijk ook allemaal bestond in "onze tijd" als puber, of die van onze ouders.
In ons geval was naar mijn idee de wil van de ouders meer wet, wisten we niet beter en waren er veel minder prikkels van buitenaf.
In de jeugd van mijn ouders bestonden pubers nog helemaal niet, vertelden zij mij.
En dat was natuurlijk wel fijn, want als het niet bestaat, dan kun je er óók geen last van hebben, toch?.................

Zie hier de meest herkenbare Infobesitas symptomen!

Column 19, Hoezo een ezel........

 

Hoe bedoel je, een ezel?

Begin oktober besloot ik mijn kleine Nissan Micra in te ruilen.

Hoewel hij (of zij) inmiddels al acht jaar oud was, heeft hij/zij me nog nooit ook maar één keer in de steek gelaten. Verkeerde nog in uitstekende staat, geen schrammetje!
Ook nog geen enkele keer een boete mee gehad. Ik heb me bijna altijd keurig netjes aan de maximum snelheid gehouden, moet zeggen dat ik in ongeveer dertig jaar tijd maar één boete heb gehad voor te snel rijden.

Maar goed, een goede deal gedaan en ik rij nu een Nissan Pixo.

Lekker zuinig, BPM-vrij, 3 cilinder, het zal allemaal wel, ik heb er niet zoveel verstand van.

Wat me wel heel snel opvalt is dat hij lekker pittig optrekt, in zijn drie moeiteloos de tachtig haalt!

"Het lijkt wel een Ferrari; wát een scheurijzer", roepen mijn mannen enthousiast.

En dat terwijl ze mijn Micra eerder weinig eerbiedig een "wortelenbakkie" noemden.

Matthijs trakteert me ook nog eens op de opmerking dat ik toch wel een veel sportiever rijgedrag vertoon dan zijn vader. Kijk, en dat is natuurlijk wel kicken als dat uit de mond van je puberzoon komt, toch?

Minder kicken was het toen na drie weken al de eerste boete voor te snel rijden in de bus lag.
Was even naar Hoofddorp gereden, naar mijn vriendin op de koffie, en ben daar ergens geflitst. Wat een pech!  Binnen een maand al een bon; dat gaat lekker.
Denk trouwens dat het op de Hoofdvaart was, want ik probeer daar altijd maar snel overheen te jakkeren, omdat de berm naast de diepe vaart er zo ontzettend smal is, en hoe sneller gegaan, hoe sneller gedaan.
Nou ja, maar vlug betalen en niet meer aan denken!
Totdat op 3 januari weer een envelop van het justitieel incassoburo op de mat ligt. Hoe kan dat nou, ik had toch meteen betaald? Snel maar even open maken.
Oeps, 23 december, Kanaalweg, Den Helder. Nee hè, toch niet weer? Ja dus!
Wat ik in dertig jaar tijd slechts één keer heb gepresteerd, is me nu al twee keer in drie maanden overkomen.
Ik denk dat ik  mijn sportieve rijstijl toch maar enigszins aan ga passen want de kosten van de boetes moeten natuurlijk niet mijn verdiensten gaan overstijgen.
En driemaal is in dit geval geen scheepsrecht, maar wel driemaal justitieel incassorecht, en dan treedt toch wel het bekende gezegde in werking van die ezel en de steen............



Column 18, Op het nieuwe jaar........

                        
Proost, op een zuinig 2011..........

 

Alweer een week lang zitten we in 2011, en inmiddels gaat alles weer zijn gewone gangetje.

We hebben de kortste dag achter de rug, en ik kijk vanuit mijn ooghoeken alweer een beetje uit naar de skivakantie en daarna het voorjaar.

De maand december is altijd een gezellige, drukke tijd, maar ook een soort dieptepunt voor mij; hartje winter!

De afgelopen week twee nieuwjaarsrecepties meegemaakt.

O.a. een van de gemeente Anna Paulowna, waar ook wij van de bibliotheek in AP allemaal van een hapje en een drankje mochten meegenieten, nadat de burgermeester zijn nieuwjaarsspeech had gelanceerd.

Na het officiële verhaaltje werd het buffet geopend.

De aanwezigen werd op het hart gedrukt om toch vooral het toetjesbuffet voor het laatste te bewaren en deze niet te plunderen alvorens van de rest van het buffet te hebben genoten.

Zouden wij van de bibliotheek natuurlijk nooit doen, maar de burgervader kent waarschijnlijk zijn eigen pappenheimers maar al te goed.

Nog nauwelijks uitgesproken stond er al een lange rij voor het buffet te trappelen.

Alsof men tijdens kerst en oud- en nieuw nog niet genoeg eten en drinken tot zich genomen had.

Het zag er zonder meer (en ook niet minder) erg smakelijk uit, al die schalen met de prachtigste salades in allerlei soorten.

Moet zeggen dat het er bij mij ook best wel in ging, want het smaakte prima.

Na twee of drie keer opscheppen hield iedereen het toch wel een beetje voor gezien, en werd de aanval op het toetjesbuffet uiteindelijk ingezet. Na afloop liep elke ambtenaar van de gemeente AP met een trolley achter zich aan door het atrium.

Het leek wel de vertrekhal van Schiphol, en deze trolleys waren er natuurlijk niet om de restjes van het buffet, als een soort doggy-bag, in te vervoeren voor het thuisfront.

Naar horen zeggen ging het overschot uiteindelijk naar de kalkoenen. En dat was nogal wat!

Misschien kwam het van de champagne, maar ik had moeite om het allemaal nog een beetje in het juiste perspectief te blijven zien.

Ik probeerde me er met hand en tand tegen te verzetten, want ik wist dat ik het niet mocht denken, en toch deed ik het!

Zoveel overdadig en overtollig eten, en dan weten dat de bibliotheek in AP dit jaar 48.000 euro moet bezuinigen voor een ander potje.
Dát zorgde bij mij toch voor een beetje een wrange nasmaak en ging er minder gemakkelijk in dan het eten..............