Column 40, Donkere wolken...........

"Donkere wolken boven de tent"..........

Als we donderdagavond weer thuis zijn en de boel droog hebben kunnen inpakken op de camping, ben ik blij om weer onder onze eigen douche te kunnen staan.
Wat is dat toch?
 Een afwijking?
Ja, echt waar, het leukste van op vakantie gaan, vind ik eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, het thuis komen.
En het voordeel van kamperen vind ik altijd het je realiseren hoe heerlijk het is om thuis weer alle ruimte te hebben en alles weer tot je beschikking te hebben.
Om 's morgens weer lekker mijn rondje door de tuin te doen, met de poezen, in mijn pyjama, zonder mijn vrolijkste gezicht op te hoeven zetten, om de hele buurt te gaan begroeten.
Op zich natuurlijk reuze gezellig, maar het is nu ook weer mooi geweest.
Meteen dit weekend was het Zandstock Festival hier in 't Zand.
Nou.......eigenlijk niet in "t Zand, maar in "de Prut".
Ik begreep dat het hier de afgelopen twee weken natter is geweest dan in het "zuiden".
Terwijl wij woensdag en donderdag nog een droge zonnige dag hadden, was het hier in "het koude noorden" maar een natte boel.
Vrijdag klaarde het gelukkig op, zodat het Zandstock weekend gelukkig niet "in het water viel".
Matthijs had zich vrijdagmiddag, op aandringen van ons, aangemeld als vrijwilliger voor de op- en afbouw, en zo kwam hij dan aan zijn gratis passe-partout, en een "enorm leuk weekend", want ja, zo'n kaart van 30 euro voor het hele weekend hakt er anders natuurlijk wel flink in voor zo'n jongen.
Hoewel wij er eigenlijk nooit heen gaan omdat we al genoeg gratis herrie hebben in onze achtertuin en het totaal niet ons genre muziek is, besloten we zondagmiddag toch even te gaan kijken.
Had het natuurlijk kunnen weten: op m'n witte laarsjes betrad ik het terrein, en met "zwarte" ging ik weer naar huis.
Was trouwens ook een prima locatie geweest voor een moddergevecht, bedenk ik me nu, maar waarschijnlijk ben ik niet de enige met die opwelling.
We konden gelukkig buiten bivakkeren want het kabaal in de diverse tenten was niet te harden.

Zal het dan toch de leeftijd zijn die me parten begint te spelen?

Het verontrust me namelijk wel een beetje dat ik geen van de, naar het schijnt behoorlijk bekende optredende muzikanten, kende.
Behalve dan onze buurjongen Robert Smit, die laatst op gitaar is afgestudeerd aan het Conservatorium en onze plaatselijke zangeres Jantine Mak, bekend geworden door haar deelname aan X-factor.
Toch is het ook grappig om middenin deze generatiekloof te zitten, en om, na dertig jaar, aan de praat te raken met "kinderen" die vroeger met hun spaarpotje bij de bank kwamen om hem te legen, en jouw dan nog herkennen als die "mevrouw van de Rabobank".
Onvoorstelbaar dat sommige van deze "kindertjes" nu zelf al weer kinderen hebben.
In ieder geval zijn alle tenten nu weer verdwenen en ligt het terrein er weer netjes bij om als ijsbaan te kunnen fungeren, komende winter.
Hoe anders liep het af met Pukkelpop in Hasselt, België.
Letterlijk en figuurlijk een inktzwarte wolk boven het festival-gebeuren.
Hoewel ik er liever niet teveel bij stilsta, probeer ik me te bedenken hoe groot de paniek moet zijn geweest onder de bezoekers van dit evenement.
Net als bij ons, voornamelijk nog jonge mensen, vluchtend in een tent die afgeladen vol zit, omdat het buiten heel slecht weer is, proberend zichzelf in veiligheid te brengen.
Maar hoe veilig is zo'n tent in zulk soort extreme gevallen?
Niet veilig dus, maar waar ben je wel veilig in zo'n situatie?
Schuilt er niet altijd een gevaar in dit soort evenementen waarbij heel veel mensen bij elkaar zijn, maar ook heel veel plezier hebben?
En wanneer moet je besluiten om een evenement af te blazen, of te ontruimen?
Het zal met Lowlands, dit weekend, niet anders zijn.
Maar kun je überhaupt dan nog wel iets organiseren?
Dit overkomt je door een heel ongelukkige samenloop, en is de nachtmerrie van zowel ouders die hun kind ernaartoe zien gaan, als de organisatoren!
Ik heb heel veel respect voor de mensen die hun nek uitsteken om dit soort feesten op poten te zetten, maar dan helaas met zo'n drama geconfronteerd worden.
Dit is niet waar zij het allemaal voor doen, en ik vind eigenlijk dat over een schuldvraag of verantwoordelijkheid niet gesproken kan en mag worden.
Deze mensen hebben door zo'n ervaring waarschijnlijk al slapeloze nachten genoeg voor hun hele verdere leven...............

column 39, Leven in de brouwerij..............

Leven in de Brouwerij en het "ware Brandgeveul"..........

Als mijn mannen vanmiddag op excursie zijn naar de Brand Bierbrouwerij in Gulpen, heb ik eindelijk eens tijd om onze vakantie in Zuid Limburg tot zover te evalueren.

Soms is het best wel eens even fijn wanneer ze er samen op uit zijn, want thuis zit je tenslotte ook geen 24 uur op elkaars lip, laat staan twee weken lang 24 uur........
Op zo'n vakantie merk je dat andere stellen daar soms ook openlijk moeite hebben.

Er wordt wat afgemopperd en gescholden tegen elkaar, en de lontjes worden steeds korter!
Vooral wanneer de dingen soms niet helemaal gaan, zoals ze zouden moeten of het weer niet is zoals we graag zouden willen.
Ik heb voor mezelf besloten om de sterren van tevoren te raadplegen, en zij lieten mij via de horoscoop in mijn Libelletje weten dat ik maar wat geduld moest hebben en niet alles moest horen en zien.
Dat bleek gisteren ook, toen een harde windvlaag het pannetje gevuld met tomatensoep, dat op het fornuis onder de luifel stond, op de grond deed belanden en daardoor het grondzeil en de tentflappen oranje kleurde.

Wat een bende!

Ik had natuurlijk kunnen zeggen: "wie zet er nou een pan op het fornuis, terwijl alles staat te flapperen en te klapperen, en loopt dan vervolgens naar een kraantje om tomaten te gaan afspoelen die er nog bij moeten?"
Maar ik heb het niet gedaan, want waar gewerkt wordt...........en ik heb zonder te mopperen geholpen om de boel weer schoon te maken .

Maar om weer even terug te komen op de bierbrouwerij; de heren hadden er vandaag ontzettend veel zin in, en ik begrijp nu al waarom, want op het einde van de excursie moet het bier natuurlijk geproefd worden.

En dat blijft dan niet bij één biertje.

Ondertussen zoek ik even "mijn rust" bij de caravan, voor zover dat mogelijk is.

We "wonen" tijdens onze vakantie in een straatje met vaste campinggasten.

Meestal doen we dat liever niet, maar in dit geval is het goed toeven tussen de Tukkers en Noord- Hollanders. Een rustig, gezellig straatje.

Toen we hier aankwamen met ons boeltje, bleek onze plek een parkeerplaats te zijn, en zodoende kwamen wij op "nummertje 51" terecht.

Terwijl ik nu aan het schrijven ben luister ik naar de meest vreemdsoortige geluiden die in en om de caravan van onze naaste buren komt.

Onze bejaarde buurvrouw Nies heeft nl. Gilles de la Touret.

Van tevoren zijn we al geïnformeerd door de andere buren, voor het geval ze onverhoopt mocht arriveren.

"Wacht maar tot jullie buurvrouw komt, dan komt er hier leven in de brouwerij".

Ja, en dan wordt je nieuwsgierigheid natuurlijk toch wel gewekt en ik verheug me er al stiekem op.

Op een goeie dag arriveert ze inderdaad per trein, met haar nieuwe vriend.

En ik moet zeggen, ze overtreft alle verwachtingen.

Als je maar op het juiste moment de tent in duikt wanneer ze langs loopt, vooral geen praatje met haar begint en maar niet teveel "hoort", gaat alles goed. Alleen even groeten, en klaar weer!

Haar normbesef ontbreekt af en toe een beetje, ze is erg lang van stof, duldt geen tegenspraak en is heel licht ontvlambaar.

De buren hebben onderling al afgesproken dat er telefoon is, wanneer ze "niet van haar af kunnen komen".

"Maar hoe zit het dan met die vriend?", vraag ik me verbaasd af.

"Met zo iemand valt toch niet samen te leven"?

En dan komt de aap uit de mouw en blijkt op ieder potje toch weer het juiste dekseltje te passen:

Willem is hartstikke doof en kan bijna niet praten vanwege een keelaandoening die hij ooit heeft gehad en hij heeft ook nog Parkinson.

Ze kan hem dus voor van alles en nog wat uitmaken, wat ze dan ook doet, maar hij hoort toch niets, kan weinig terug zeggen en is daarbij ook nog heel kort van memorie.

Ja, en zo houdt je dus de verkering wel in stand, begin ik nu te begrijpen, en het levert natuurlijk heel wat hilariteit op, in "ons straatje".

"Watte, man, ik versta je niet" en ze maakt hem daarna uit voor alles wat mooi en lelijk is, terwijl ze hele vreemde bewegingen maakt met haar hoofd.

Willem laat alles over zich heen komen en het volgende moment schuifelen zij al weer handje in handje voorbij; en dat is iets waar de meeste stellen op de camping wel iets langer over doen na zo'n "woordenwisseling".

Ondertussen komen de mannen weer in opperbeste stemming, met het juiste "Brandgeveul" op de fiets terug.

"Lekker rustig gehad vanmiddag, mam?", vragen ze.

"Dacht het niet, in deze brouwerij was ook volop leven, vanmiddag".................