Column 16, Kerstgedachte.....

 

Zomaar een kerstgedachte......

En dan zomaar, op de valreep, nog even tijd voor een kerstgedachte.......

Nog één dag en dan is het zover.
Er hangt iets in de lucht, ik kan nog niet verklaren wat!
Onrust, het gevoel dat ik van alles moet doen, maar dan ook weer niet, omdat er thuis weer geklust wordt en het toch geen zin heeft om ook maar iets te gaan poetsen.
Niet meer zingen op kerstavond, met het kerstkoor, in het bejaardenhuis en de kerk, dus ook geen lange repetities de afgelopen week.

Veel eten in huis halen hoeft ook niet, dit jaar.

Vorig jaar hebben wij de kerstbrunch bij ons georganiseerd en we zijn nu éérste kerstdag uitgenodigd door de zwagers, die een kookcursus gevolgd hebben, zodat wij, de familie, als proefkonijnen mogen fungeren.

Nou, en dat is geen straf, want die jongens kunnen inmiddels geweldig koken. De kinderen gaan het toetje verzorgen, dus helemaal geen zorgen over het kerstdiner dit jaar.

Is wel fijn, want het is erg druk geweest de afgelopen weken met werken en inval.

Kan ik eindelijk genieten van een paar rustige kerstdagen.

En dat veroorzaakt nou net die onrust, realiseer ik mij nu opeens.

Iedere kerst loop ik al dagen vantevoren koortsachtig door de supermarkt te sjouwen, om weer iets speciaals op tafel te toveren, en nu dus niet.

Niet in de rij bij de bakker, niet bij de slager, gewoon niet dus!
Het is een soort gewoonte geworden, waarvan je het gevoel hebt dat het moet; eigenlijk was dát alijd mijn kerstgedachte; hoe krijg ik het allemaal weer voor elkaar!
Je kunt het trouwens helemaal niet maken om te zeggen dat je het gewoon lekker rustig hebt, daags voor de kerst!
Maar zover gaat het ook vast niet komen want zoals gezegd, de bovenverdieping staat helemaal op zijn kop, en het ziet er niet naar uit dat de klus voor de kerst geklaard wordt.
Zoals bijna altijd bij zulke dingen het geval is: het zit wat tegen;

Vloer niet op tijd geleverd, planken blijken niet te passen, waardoor opeens de hele verdieping tegelijk overhoop ligt, in plaats van kamer voor kamer.

Mag blij zijn als ik, na de nachtmis, in mijn eigen bedje kan slapen, en niet middenin een "zwijnenstal" moet liggen, zoals Maria  in de kerstnacht, met aan het voeteneinde het "kribje" van ons vijftienjarige kind, omdat ook zijn kamer tijdelijk buiten gebruik is. Echter, hier is het  in ieder geval wel warm en droog, het haardvuur knappert en we zullen geen honger krijgen, want we kunnen weer rijkelijk genieten van alle gulle gaven; kerstbroden, flessen wijn, dinerbonnen, krasloten, vleesbanketstaaf en zelfs een dikke paling.

Wat bedrijven en verenigingen al niet doen om hun klanten, werknemers en vrijwilligers te bedanken voor hun inzet het afgelopen jaar!
Maar ook als blijk van medeleven worden er attenties rondgebracht.
Zo kwam er iemand van het Rode Kruis bij een vriendin aan de deur met een kerstbrood.

Ze had net haar kerstboom versierd met de kerstspulletjes van haar pas overleden zoon, zodat hij toch tijdens de kerst ook nog een beetje bij haar zou zijn, en het was gezellig in huis.
Op haar verbaasde opmerking of dit brood echt wel voor haar bestemd was kwam de vraag:
"Maar uw zoon is toch laatst overleden"? Alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was.
Beduusd pakte ze het brood aan, maar ze vertelde mij later dat een klein kaarsje voor haar meer dan voldoende was geweest.
Het brood was heel goed bedoeld natuurlijk, maar het kan soms ook extra zout in de wonden strooien, die tijdens deze dagen vaak toch al zo aan de oppervlakte liggen.
Ik zal een kaarsje voor haar aansteken en aan haar denken, en ze zal zich er vast deze kerst doorheen slaan, want ze is erg dapper!
Ondanks dat iemand, die ze op straat tegenkwam en de lichtjes in haar mooi versierde kerstboom in de kamer zag branden, tegen haar zei:
"Kind, je probeert wel verder te gaan, maar je zult nooit meer over het verlies heenkomen"!

Maar wie bepaalt er, dat je ondanks al je verdriet of pijn, soms niet even mag lachen, door je tranen heen, en een lichtje mag laten branden in de duisternis................