Column 35, Sara Flodder......

Flodder en de boerenparfum.......

We rijden om half twee zaterdagnacht, in onze "flodderkleren" over de Afsluitdijk naar huis.
Nu is het gelukkig wèl donker en worden we niet verbaasd aangekeken door het tegemoetkomende verkeer, omdat mijn haar in de roze krulspelden zit.
En ook wordt er nu niet door de vrachtwagenchauffeurs, die wij voorbijrijden, in mijn decolleté gegluurd, die is bijgevuld met zeven paar sokken, zodat het héél wat lijkt.
"Sara Flodder" ligt laveloos, met een halve sigaar in haar mond en met rubberlaarzen aan, op de achterbank, terwijl ze op de heenweg nog dapper overeind tussen ons in zat te roken.
Waar gaat dit over?
Inderdaad, alweer een schoolvriendin die Sara is geworden.
Ze woont nu al meer dan vijfentwintig jaar in Friesland, op de boerderij, in de buurt van Heerenveen.
Een nog prachtig, onbedorven stukje Nederland, "in the middle of nowhere".
Maar alles beter dan het verre Canada, waar haar echtgenoot zich, voordat hij haar ontmoette, wilde gaan vestigen.
De keuze was aan hem, want ze had echt niet in haar hoofd om mee naar Canada te gaan.

En zo toog een deel van haar schoonfamilie richting Friesland, om daar hun boerenbedrijf uit 't Zand voort te zetten en uit te breiden, iets wat op hun huidige plek niet mogelijk was.

Ze trouwden, en het gezinnetje werd uitgebreid met vier kinderen.

Inmiddels staat er een enorme stal met wel meer dan tweehonderd koeien erin.

Ook mijn vriendin is helemaal geaard en geworteld daar, en wijd en zijd bekend door haar boerenschilderwerk bij tuincentra en op markten.

En nu is ze dus daar in Friesland vijftig geworden.
Man en kinderen wilden haar verrassen met een echt "a-sociaal Flodderfeest", natuurlijk in aangepaste kleding, ook voor de gasten, buiten in de tuin.
Helaas zat het weer niet mee, en wij feestgangers moesten uitwijken naar de stal, tussen de koeien.
Hilarisch, al die Ma Flodders op rubber laarzen, schort aan en een sigaar in de mond.
De jarige zelf had daarbij nog een lekkere fles port in haar decolleté hangen, waar ze af en toe een slok van nam en dan al die Sjakies, en treinconducteurs die in een rolstoel de stal werden binnengereden.

En de koeien? Die vonden het allemaal prima, en hebben vast gedacht:

"die zullen we eens een poepie laten ruiken"........

Waarschijnlijk waren ze al heel wat gewend, want een loeiharde sirene, fluitjes van conducteurs in rolstoelen en de muziek die door de stal schalde; het kon ze allemaal niet van de wijs brengen.

Ben eigenlijk best wel benieuwd wat voor invloed het feest heeft gehad op de melkproductie, de volgende dag.
Eenmaal thuis wisten we niet hoe snel we onder de douche moesten kruipen.
Ik ben toch echt wel wat gewend van vroeger op de boerderij, en heb absoluut geen hekel aan "boerenparfum", maar heb dan ook nog nooit een feestje tussen de koeien gehad.
Op zondagochtend-vroeg hing de bonte "flodderwas" al vrolijk aan de lijn te wapperen!
We waren echter vergeten dat "Sara Flodder" nog haar "roes lag uit te slapen", achter in de auto.
Ook zij stonk een uur in de wind, en daardoor dus ook de auto van binnen.
Hoewel de geur ons weliswaar bleef herinneren aan het "a-sociaal" leuke en gezellige feest, ook dáár maar een frisse wind doorheen gejaagd.
Zelfs mijn neus wilde ik niet meer snuiten in de zakdoek die ik de vorige avond bij me had gehad.

Boerenparfum; nooit gedacht dat ìk daar mijn neus nog eens voor op zou halen;
Ik, dat boerinnetje van weleer............

Column 34, Marktplaats.nl.........

Op Marktplaats.nl.........

Wel eens iets via marktplaats verkocht? Vast wel! Wij dus óók!

Al heb ik er toch altijd een beetje moeite mee.  

Je weet maar nooit wie of wat er op zo'n bod afkomt.
En..... òf er überhaupt wel iemand kòmt........
De laatste keer dat onze zoon een computerspelletje te koop aanbood en beet had, verscheen er een grote bodybuilder samen mèt een maat van hem, in een grote glanzende zwarte audi.
Na éérst een rondje bij onze buurman over het erf gescheurd te hebben, èn de nodige remsporen daarbij te hebben achtergelaten, kwam  hij bij òns voor rijden.
Iets wat ik dan al snel associeer met wat onderwereldachtige taferelen.
Wànt, zeg nou eerlijk: Welke grote, stoere, volwassen vent komt er nou, notabene met zo'n slee van een auto, helemaal uit Den Helder, om een computerspelletje van hooguit drie tientjes op te halen?
Hij mocht dus van mij absoluut niet verder komen dan het stoepje bij de voordeur, omdat ik het zaakje niet vertrouwde.
Achteraf ten onrechte, maar dat weet je tenslotte maar nóóit.
Twee maanden geleden wilde Matthijs zijn X-box verkopen via Marktplaats.
Al snel diende zich een geïnteresseerde aan.
De deal was gesloten, de bieder zou op afspraak langskomen.
Na de derde afspraak waarbij steeds maar niemand verscheen, besloten we het een tijdje voor gezien te houden, want, iedere keer onder een andere naam, bleef deze persoon maar reageren.
Hij verraadde zichzelf door steeds dezelfde taalfouten te maken, de dommerd.
Dus advertentie van marktplaats verwijderd.
Na twee maanden tòch maar weer eens geprobeerd en ja hoor, weldra werd er een bod gedaan.
Een in keurig A.B.N. geschreven mail. Oké, dat schept al wat vertrouwen.
Niet dat dàt uitmaakt, maar toch.
"Nog tien euro erbij en we hebben een deal", mailde Matthijs hem terug.
Metéén raak; deze persoon wilde de X-box, na telefonisch contact, diezelfde avond nog komen ophalen.
Ook dit telefoongesprek verliep keurig.
En ja hoor, op de afgesproken tijd werd er aangebeld.
Een normale auto, leuk meisje naast hem. De eerste inventarisatie voelde nog steeds goed. Hij mocht zelfs wel even binnenkomen.
Ik wil dus bij deze maar zeggen: heb je snode plannen; kom dan met een "normale" auto, schrijf en praat netjes, kom op tijd en alle deuren worden voor je geopend!
Het spul werd nog even getest, de koop en verkoop gesloten, en koper en verkoper allebei dik tevreden.
De naam van de koper deed mij denken aan een biologieleraar van vroeger op "het Nieuwediep" in Den Helder.
Ik vroeg hem of dat misschien zijn opa was?
Lachend vertelde hij dat het zijn 75-jarige vader geweest moest zijn, terwijl hij ternauwernood vijfentwintig was, volgens ons. Oeps........foutje. (ik bedoel mijn interpretatie dus van opa i.p.v. vader).
En zijn moeder was lerares Engels, tegenwoordig op het Regius College in Schagen, zij was een stùk jonger dan zijn vader.
Achteraf herinner ik mij dat het verhaal ging dat deze man, in mijn middelbare schooltijd, een relatie had met een leerling, wat dan misschien nu zijn moeder zal zijn en wat toen nogal wat stof deed opwaaien. Het kan verkeren......
Bleek dus dat ìk biologieles van zijn vader heb gehad, en Matthijs Engelse les van zijn moeder.
Wat is de wereld toch weer klein........
Maar al met al: hij was blij met zijn X-box,  en Matthijs blij met nog tien euro extra fooi, omdat het spul er in de oorspronkelijke doos nog als nieuw uitzag.
Kijk, zó kan het dus óók gaan, op Marktplaats.nl!
"Goed hè", verklaarde zoonlief later met een uitgestreken gezicht, en vol trots:
"ik heb nog effe lekker winst gemaakt ook"!
En dan hoeven we natuurlijk niet te raden van wie hij dàt talent heeft meegekregen..............

Column 33, Hello Goodbye............

Hello, Goodbye.........

Even een schrijfstilte gehad, omdat het nogal bedrijvig was in bibliotheekland, en daarbuiten.

Iedere week kwam de agenda toch weer vol met inval, en............ik kan nou eenmaal moeilijk nee zeggen.

Natuurlijk ook omdat ik het gewoon leuk vind om te werken, het maakt niet uit waar.

Vanmorgen "zit" ik beneden in de Centrale van Den Helder, als een soort gastvrouw.

Hoewel dat eigenlijk een, voor sommigen, "vervloekte" plek is, kan ik ook dáár genieten.

Het is wat je er zelf van maakt, denk ik dan maar.
Op dit moment voel ik me net een Joris Linssen, van het TV-programma "Hello Goodbye", in de vertrek/aankomsthal op Schiphol.
Ik zie een bejaarde man met een mooie bos rozen en ik vraag hem of hij iemand blij gaat maken.
"Ach", antwoordt hij, "ze hield altijd zo van rozen..........".

Ik begrijp het meteen en even kan ik wel door de grond zakken, maar realiseer mij dan, dat het eigenlijk ook niet zo erg is.

"Op haar sterfbed moest ik haar beloven om elke week een mooie bos rozen voor mezelf te kopen, net zoals ik dat altijd iedere week voor haar deed..........".

Wat prachtig, het ontroert me best een beetje.

We praten nog wat, want het is toch rustig, en dan gaat hij snel naar huis om de bloemen in het water te zetten.

Hij bedankt me hartelijk, maar waarvoor eigenlijk?
Moet zeggen dat ik nú altijd dat bloemetje voor mezelf koop, maar wie weet, ooit..........

Dan schiet me te binnen dat ik vroeger bij de Rabobank ook eens zo'n "blunder" heb begaan.
Een klant van ons, uit het bejaardentehuis, kwam 's morgens vroeg, keurig in het pak, geld halen.
Zo had ik hem eigenlijk nog nooit gezien.
Omdat hij tegen ons ook altijd grapjes maakte over onze kleding, en ons wel eens wat plaagde, dacht ik hem nu maar eens een koekje van eigen deeg te geven.
"Jeetje, wat ziet u er netjes uit, gaat u een dagje op stap?"
Nou, dat dus niet, want hij had een begrafenis, vertelde hij.
Gelukkig kon hij er om lachen want: "het was maar een verre nicht", zo zei hij, maar toch............

Dan komt er een gepensioneerde meneer met een stapel boeken over Rusland, Finland etc.
Hij laat ze me zien en zegt: "zo, ik heb wat te doen dit weekend".
"Gaat u op reis"?, vraag ik hem.
Hij antwoordt dat hij in augustus een cruise gaat maken langs Scandinavie naar Rusland en bezoekt o.a. ook St. Petersburg.
Iets wat hij ooit nog graag eens wilde doen, en nu ging het er dan eindelijk van komen vertelt hij me stralend...........

Daarna komt er iemand binnen die zegt: "ja, nu hoor ik u duidelijk hoor", nadat ik hem goedendag gezegd heb.

Ik kijk hem niet begrijpend aan. "Jaaaaa, denkt u maar even na", zegt hij.

Het wil me maar niet te binnen schieten.

"Nou", zegt hij, "u zei me laatst boven zo vriendelijk gedag, en toen ik beneden was realiseerde ik me dat pas. Ik ben toen weer terug gelopen, om u ook een goedendag terug te wensen"..........

Kan het me eerlijk gezegd nog steeds niet herinneren.
Vooral bij oudere mensen zeg ik de laatste tijd maar niets meer, als ze eenmaal op de trap staan, want ik ben veel te bang dat ze naar beneden tuimelen, wanneer ze zich om willen draaien om iets terug te zeggen.

Zomaar een zonnige lentedag in de bibliotheek, en zo vliegt de ochtend, voor ik het weet, zomaar weer voorbij...............