Column 33, Hello Goodbye............

Hello, Goodbye.........

Even een schrijfstilte gehad, omdat het nogal bedrijvig was in bibliotheekland, en daarbuiten.

Iedere week kwam de agenda toch weer vol met inval, en............ik kan nou eenmaal moeilijk nee zeggen.

Natuurlijk ook omdat ik het gewoon leuk vind om te werken, het maakt niet uit waar.

Vanmorgen "zit" ik beneden in de Centrale van Den Helder, als een soort gastvrouw.

Hoewel dat eigenlijk een, voor sommigen, "vervloekte" plek is, kan ik ook dáár genieten.

Het is wat je er zelf van maakt, denk ik dan maar.
Op dit moment voel ik me net een Joris Linssen, van het TV-programma "Hello Goodbye", in de vertrek/aankomsthal op Schiphol.
Ik zie een bejaarde man met een mooie bos rozen en ik vraag hem of hij iemand blij gaat maken.
"Ach", antwoordt hij, "ze hield altijd zo van rozen..........".

Ik begrijp het meteen en even kan ik wel door de grond zakken, maar realiseer mij dan, dat het eigenlijk ook niet zo erg is.

"Op haar sterfbed moest ik haar beloven om elke week een mooie bos rozen voor mezelf te kopen, net zoals ik dat altijd iedere week voor haar deed..........".

Wat prachtig, het ontroert me best een beetje.

We praten nog wat, want het is toch rustig, en dan gaat hij snel naar huis om de bloemen in het water te zetten.

Hij bedankt me hartelijk, maar waarvoor eigenlijk?
Moet zeggen dat ik nú altijd dat bloemetje voor mezelf koop, maar wie weet, ooit..........

Dan schiet me te binnen dat ik vroeger bij de Rabobank ook eens zo'n "blunder" heb begaan.
Een klant van ons, uit het bejaardentehuis, kwam 's morgens vroeg, keurig in het pak, geld halen.
Zo had ik hem eigenlijk nog nooit gezien.
Omdat hij tegen ons ook altijd grapjes maakte over onze kleding, en ons wel eens wat plaagde, dacht ik hem nu maar eens een koekje van eigen deeg te geven.
"Jeetje, wat ziet u er netjes uit, gaat u een dagje op stap?"
Nou, dat dus niet, want hij had een begrafenis, vertelde hij.
Gelukkig kon hij er om lachen want: "het was maar een verre nicht", zo zei hij, maar toch............

Dan komt er een gepensioneerde meneer met een stapel boeken over Rusland, Finland etc.
Hij laat ze me zien en zegt: "zo, ik heb wat te doen dit weekend".
"Gaat u op reis"?, vraag ik hem.
Hij antwoordt dat hij in augustus een cruise gaat maken langs Scandinavie naar Rusland en bezoekt o.a. ook St. Petersburg.
Iets wat hij ooit nog graag eens wilde doen, en nu ging het er dan eindelijk van komen vertelt hij me stralend...........

Daarna komt er iemand binnen die zegt: "ja, nu hoor ik u duidelijk hoor", nadat ik hem goedendag gezegd heb.

Ik kijk hem niet begrijpend aan. "Jaaaaa, denkt u maar even na", zegt hij.

Het wil me maar niet te binnen schieten.

"Nou", zegt hij, "u zei me laatst boven zo vriendelijk gedag, en toen ik beneden was realiseerde ik me dat pas. Ik ben toen weer terug gelopen, om u ook een goedendag terug te wensen"..........

Kan het me eerlijk gezegd nog steeds niet herinneren.
Vooral bij oudere mensen zeg ik de laatste tijd maar niets meer, als ze eenmaal op de trap staan, want ik ben veel te bang dat ze naar beneden tuimelen, wanneer ze zich om willen draaien om iets terug te zeggen.

Zomaar een zonnige lentedag in de bibliotheek, en zo vliegt de ochtend, voor ik het weet, zomaar weer voorbij...............