Column 38, Zij maakte het verschil.......

"Zij maakte het verschil".........

Als ik vanmiddag even door de stad loop, in de middagpauze, bekijk ik de winkels met andere ogen.
Ik heb me voorgenomen me niet meer te laten verleiden door de rekken en tafels aan de ingang van de winkel, met het doel de klant een impuls-aankoop te laten doen.
Altijd gedacht dat het mijn eigen schuld was, wanneer ik weer met tassen vol "koopjes" de stad uit kwam.
Maar nee, het is toch echt de schuld van de winkelier, die mij het geld uit de portemonnee probeert te troggelen.
Ben er achter dat ik er zelf helemáál niets aan kan doen!
(Nú Peter daar nog van proberen te overtuigen).
Hoe kan het nou dat ze je op die manier het gevoel geven alsof je geld aan het verdienen bent, terwijl je het alleen maar uitgeeft?
Ik vind dàt knap!
Maar ik weet nu óók dat het niet eenvoudig is voor een winkelier om nou nèt de goeie formule te vinden om de koopwaar aan te prijzen.
Steeds weer veranderen de wensen en ideeën van de consument.
Steeds weer moet je vernieuwen en innoveren om het spul aan de man te brengen.

Onder het eten vertel ik "mijn mannen" dat we die dag met retail bezig zijn geweest op de bieb; Een workshop "displayen", in Anna Paulowna.

Matthijs, met nog de geur van bloembollen in zijn neus na een dagje hard werken bij de bollenkweker, vroeg zich meteen af of dat betekende dat je de bollen na de oogst in hetzelfde jaar nog een keer zou kunnen planten en rooien........

"Nee, Matthijs, het betekend héél iets anders".
Vol enthousiasme vertel ik hoe we die dag bezig zijn geweest om de bieb in Anna Paulowna, tijdens deze workshop, om te stylen naar het concept van bijvoorbeeld een winkel zoals de Bruna, of de Hema.
Met displaytafels, zodat onze boeken niet alleen maar stijf tegen elkaar aan in de kasten staan en niemand kan zien hoe mooi sommige kaften zijn; maar bijvoorbeeld op stapeltjes op kleur, op schrijver, serie of onderwerp.
's Middags waren de kasten zèlf aan de beurt!
We stortten ons vol overgave op deze klus, het frontaal displayen, en.........het resultaat mocht er wezen.
Met twintig mensen hadden we "in no time" de kasten omgebouwd tot een aanlokkelijke uitstalling en etalering van al onze waar, die wij te bieden hebben.
Zonder moeite werden de bladen boven op sommige kasten "met grof geweld"  verwijderd zodat een speels effect ontstond. "Het dak ging er vanaf", zogezegd!
De jeugdhoek werd omgetoverd tot een fleurige, aanlokkelijke hoek, waarbij de vrolijke of spannende boekenkaften opeens uitnodigden om uit de kast gehaald te worden.
Zomaar werden de boeken stuk voor stuk juweeltjes die eindelijk kregen wat ze verdienden, en nu op afstand om het hardst schreeuwen:  "leen mij, lees mij"!
Zelf waren de meesten van ons verrukt over het resultaat.
Ik hoop dat onze klanten dit enthousiasme met ons willen delen en ook als het ware de bibliotheek ingetrokken worden!
Hulde aan Astrid van het retailburo; degene die ons zó goed, binnen één dag, heeft gemaakt tot professionele, enthousiaste "displayers".

Zij heeft ons laten zien hoe je van een stijve, saaie, boekenkast opeens een gezellige, sprekende uitstalling van onze mooiste boeken kan maken;

"Zij maakte het verschil".............



van zo.........

naar zo......



en zo...........



of zo..............


(met dank aan Reiny voor de foto's).

Column 37, Brief aan een inbreker.......

"Geacht inbrekersgilde"........

"Afgelopen week hebben jullie het weer behoorlijk druk gehad in ons dorp, vernam ik.

Vooral oudere mensen die op vakantie waren zijn daar het slachtoffer van geworden.
Jullie hadden het voornamelijk op hun gouden en zilveren erfstukjes gemunt.
Kosten nog moeite hebben jullie gespaard.
Soms met gevaar voor eigen leven, hebben jullie je toegang verschaft tot de huizen van andere mensen, die hun woning en spullen toch behoorlijk hebben geprobeerd te beschermen d.m.v. extra beveiliging en sloten.
Ramen werden  ingeslagen en er werd héél véél vernield.
Dit veroorzaakt een hoop onrust in ons anders zo vredige dorpje.
Ik begrijp dat jullie ook "de kost" willen "verdienen" net zoals wij dat doen.
En misschien ook nog dat jullie "werk" behoorlijk wat gevaar en risico met zich meebrengt, zodat jullie denken recht te hebben op wat extra "gevarengeld".
Maar ik zou zo graag willen dat jullie ons dan ook een beetje konden begrijpen.
Je kunt je niet zomaar spullen toe-eigenen zonder daar eerst netjes om te vragen of het te kopen met eerlijk verdiend geld.
Dat doen wij toch ook niet?
Ik geef toe, ik ben soms ook wel een beetje "hebberig".
Maar ik heb geleerd om daar eerst voor te werken of te sparen en wat ik aanschaf netjes en eerlijk af te rekenen met de eigenaar.
Jullie "rekenen" natuurlijk ook "af" met de eigenaar van de spullen, maar dan niet op zo'n aardige, nette of eerlijke manier.
Ik heb aan jullie een vriendelijk maar doch dringend verzoek, voor 't geval jullie het óóit op ons huis voorzien mochten hebben:
Om toch vooral de mooie porseleinen schaaltjes, die ik van mijn oma op haar sterfbed, uit haar rimpelige, beverige handen heb mogen krijgen, te laten staan.
En ook het glazen roomstelletje met engeltjes erop, waar ik vroeger al zo verliefd naar kon zitten kijken, toen het nog bij opa en oma in hun kastje stond.
O ja, en verniel ze a.u.b. liever ook niet zomaar!
Ze zijn me nl. zo dierbaar, en voor jullie hebben ze toch geen waarde.
Soms vraag ik me nog weleens af wat jullie met mijn moeders broche hebben gedaan, die jullie ooit uit haar nachtkastje gepakt hebben.
Jullie zijn toen door het kelderraampje naar binnen gekomen, hebben nota bene de kelderkastdeur in moeten trappen om dit waardeloze prulletje te pakken te krijgen.
Ja, jullie hebben daar best wel gevaarlijke acties voor moeten ondernemen.
Voor dat waardeloze, maar voor ons ò zo kostbare prulletje.
Of vonden jullie dat toevallig soms ook zo mooi?
Het was een webje met aan een kettinkje een spinnetje er aan vast.
Heeft voor jullie vast weinig opgeleverd, en wat zullen jullie je daarom "bestolen en genept" gevoeld hebben.
Ik had jullie beteuterde gezichten best wel willen zien, of nee, liever ook maar niet.
Maar het ergste was eigenlijk dat jullie mijn vader en moeder voor hun verdere leven hun gevoel van veiligheid in hun eigen huis hebben ontnomen.
Mijn moeder heeft nu haar dierbare spulletjes héél goed verstopt, waardoor ze er niet eens meer naar kan kijken en van kan genieten!
Dat heeft ze zo gedaan zodat jullie ze in ieder geval nooit zullen kunnen vinden, en misschien wij later ook wel niet meer, al is dat nou nèt nìet haar bedoeling.
Maar alles liever dan dat deze spulletjes ooit in jullie "vuile en niet in onschuld te wassen handen" terecht zullen komen".................

Column 36, Alles komt goed............

"Komt wel goed, schatje"............

Zaterdagnacht om vier uur schrik ik wakker.

Het begint al  licht te worden buiten, en de vogeltjes kwetteren er al weer lustig op los.

Ik heb hooguit een uur geslapen, en daarvoor misschien nòg een uurtje.
Ga gauw kijken of Matthijs al in zijn bed ligt. Nee dus!
"Peet, zullen we een SMS-je sturen"?
"Hoezo"?,vraagt hij slaperig.
"Nou, het is al vier uur, en zijn bed is nog leeg".
Peet pakt zijn mobiel en stuurt braaf een SMS-je.
Geen antwoord.
"He Peet, zullen we hem nog een keer sturen"?
Wederom geen antwoord!
Dit is al genoeg om de paniek bij mij te doen toeslaan, en ik zit rechtop in bed.
"Pssst Peet, we moeten nou toch ècht bellen, hoor"!
Gedwee pakt Peet voor de derde keer zijn mobiel, wetende dat ik niet rust (en hij daarom dus ook niet), voordat we contact hebben.
Dan hoor ik een ietwat schorre puberstem van Matthijs "jaah" zeggen.
En eigenlijk is dat al genoeg om mezelf weer onder controle te krijgen.
Het onzichtbare draadje is dus nog in tact!
Een kwartiertje later is hij thuis, want ze waren (al!!!!!!!) onderweg, en ze hadden niet eens in donker hoeven fietsen, dus dat was tòch echt wèl veilig!
Ik realiseer me dat dìt nog maar pas het begin is........
Nèt zestien geworden, en meteen begint hij de smaak van het uitgaansleven al aardig te pakken te krijgen.
Gelukkig met een groepje jongens, en hij heeft me moeten beloven dat hij niet teveel drinkt, bij het groepje blijft en niet alleen naar huis gaat.
Desnoods maar wat later thuis........òf gewoon bellen, dan halen we hem op.
Hoe hebben ònze ouders dit in godsnaam allemaal doorstaan?
Toen waren er helemaal geen mobieltjes!
Ik bedenk me dat dat onzichtbare draadje er toen helemáál niet was, en dat was dus pas ècht loslaten, in "die grote boze wereld"............
Als ik vandaag rond het middaguur op de rand van zijn bed zit, vraagt Matthijs verbaasd wat er vannacht nou eigenlijk allemaal aan de hand was.
Ik probeer hem uit te leggen dat ik nog een beetje moeite heb met zijn nachtelijke escapades, of het allemaal wel goed zal gaan met hem en me afvraag of ik ooit rustig zal kunnen gaan slapen terwijl ik weet dat hij nog niet thuis is.
Hij probeert me meteen gerust te stellen.
"Mam, maak je daarover maar niet te veel zorgen!
Zeg nou zelf; je had vannacht toch ook al een uurtje geslapen, tussen drie en vier?
Echt, het komt wel goed met je hoor, schatje"..............