Column 36, Alles komt goed............

"Komt wel goed, schatje"............

Zaterdagnacht om vier uur schrik ik wakker.

Het begint al  licht te worden buiten, en de vogeltjes kwetteren er al weer lustig op los.

Ik heb hooguit een uur geslapen, en daarvoor misschien nòg een uurtje.
Ga gauw kijken of Matthijs al in zijn bed ligt. Nee dus!
"Peet, zullen we een SMS-je sturen"?
"Hoezo"?,vraagt hij slaperig.
"Nou, het is al vier uur, en zijn bed is nog leeg".
Peet pakt zijn mobiel en stuurt braaf een SMS-je.
Geen antwoord.
"He Peet, zullen we hem nog een keer sturen"?
Wederom geen antwoord!
Dit is al genoeg om de paniek bij mij te doen toeslaan, en ik zit rechtop in bed.
"Pssst Peet, we moeten nou toch ècht bellen, hoor"!
Gedwee pakt Peet voor de derde keer zijn mobiel, wetende dat ik niet rust (en hij daarom dus ook niet), voordat we contact hebben.
Dan hoor ik een ietwat schorre puberstem van Matthijs "jaah" zeggen.
En eigenlijk is dat al genoeg om mezelf weer onder controle te krijgen.
Het onzichtbare draadje is dus nog in tact!
Een kwartiertje later is hij thuis, want ze waren (al!!!!!!!) onderweg, en ze hadden niet eens in donker hoeven fietsen, dus dat was tòch echt wèl veilig!
Ik realiseer me dat dìt nog maar pas het begin is........
Nèt zestien geworden, en meteen begint hij de smaak van het uitgaansleven al aardig te pakken te krijgen.
Gelukkig met een groepje jongens, en hij heeft me moeten beloven dat hij niet teveel drinkt, bij het groepje blijft en niet alleen naar huis gaat.
Desnoods maar wat later thuis........òf gewoon bellen, dan halen we hem op.
Hoe hebben ònze ouders dit in godsnaam allemaal doorstaan?
Toen waren er helemaal geen mobieltjes!
Ik bedenk me dat dat onzichtbare draadje er toen helemáál niet was, en dat was dus pas ècht loslaten, in "die grote boze wereld"............
Als ik vandaag rond het middaguur op de rand van zijn bed zit, vraagt Matthijs verbaasd wat er vannacht nou eigenlijk allemaal aan de hand was.
Ik probeer hem uit te leggen dat ik nog een beetje moeite heb met zijn nachtelijke escapades, of het allemaal wel goed zal gaan met hem en me afvraag of ik ooit rustig zal kunnen gaan slapen terwijl ik weet dat hij nog niet thuis is.
Hij probeert me meteen gerust te stellen.
"Mam, maak je daarover maar niet te veel zorgen!
Zeg nou zelf; je had vannacht toch ook al een uurtje geslapen, tussen drie en vier?
Echt, het komt wel goed met je hoor, schatje"..............