Column 52, Provinciaaltjes...........

"Poldermeisjes" in de grote stad........

Om zes uur 's morgens gaat de wekker af, maar ik was natuurlijk al-lang-al wakker.
Wat zal deze dag me gaan brengen?
Het is de eerste dag van de ongeveer anderhalf-jarig durende opleiding, die ik voor de bibliotheek bij het ROC in Utrecht ga volgen.
Anderhalf jaar, één keer per week, naar Utrecht..........
Ik heb er ontzettende zin in, maar vind het tevens ook spannend.
Alleen het reizen is al een opleiding op zich, voor zo'n "provinciaaltje" als ik!
Ik heb inmiddels een OV-chipkaart, maar ook dat vergde een hele studie van tevoren.
Eigenlijk heb ik daar nu al een diploma of een lintje voor verdiend, vind ik zelf.
Aanvragen, activeren, opladen, scannen............het is niet zomaar wat!
Doettie het nou wel of doettie het niet; want niet goed gescand betekent zonder pardon, een forse boete.
Ik snap niet, dat de NS niet snapt dat het allemaal best moeilijk te snappen is voor de gemiddelde "Greetje uit de polder".
Als ik in Utrecht aankom laat ik me door de stroom mensen meevoeren naar buiten, naar de bussen en trams.
Nog net op tijd ontdek ik dat ik mijn chipkaart natuurlijk ook weer moet uitchecken, maar het valt niet mee om " 't puntje" van " 't paaltje" te vinden.
Ik moet me nu terug door de stroom worstelen en als ik het bij iemand van het NS-infoservicepunt besluit te vragen, blijk ik dus letterlijk en figuurlijk "voor 't paaltje" te staan.
Dom, dom, dom...........maar je moet het ook allemaal maar weten!
Bij de trams aangekomen blijken er meerdere mensen zoekende te zijn.
Een leeftijdgenote wil ook met de tram mee, en ze vraagt me waar ze een kaartje kan kopen.
"Maar heb je geen OV-Chipkaart dan?" vraag ik haar heel wijs, maar nee, ze reist eigenlijk nooit met het openbaar vervoer.
Onder het mom van: in het land der blinden............. vertel ik haar dat ze ook een kaartje bij "de chauffeur" van de tram kan krijgen, want dat weet ik toevallig nog van de vorige keer toen ik naar het intakegesprek ging.
We stappen in maar ze gebaart me dat er helemaal geen "chauffeur" in het hokje zit.
Ik schiet in de lach.
Gelukkig ben ik niet de enige die er allemaal wat moeite mee heeft.
Als de tram begint te rijden snapt zij inmiddels ook dat de tram nu weer de andere kant op gaat: "achter" nu opeens "voor" is geworden, en dat "voor" nu "achter" is, en dat de chauffeur zich heeft verplaatst van wat eerst "voor" was naar "achter" en wat nu inmiddels weer "voor" is geworden.
Simpel toch?
Zich naar voren werken is geen optie, want de tram zit bomvol met "scholieren", waar geen doorkomen aan is, en ze moet dus "verplicht zwartrijden".
Net op tijd kom ik bij "mijn school" aan.
Ik hoef niet uitgebreid naar mijn veel jongere medescholieren te kijken om te ervaren hoe iemand van allochtone afkomst zich moet voelen tussen ons, blanke Nederlanders.
Gelukkig staan er meer "oudere jongeren" van mijn kaliber bij de receptie.
We worden naar ons leslokaal begeleid, naar docent Arie.
Vooralsnog negen positieve mensen die er ontzettend veel zin in hebben om zich, om verschillende redenen, verder te bekwamen in het werken bij de bibliotheek.
Zo op 't eerste gezicht een leuke groep.
Allemaal vrouwen uit o.a. Tiel, Geldermalsen, Ridderkerk, Amsterdam, Andijk en ........'t Zand.
"Gelukkig, ik ben niet het enige poldermeisje", verzucht de collega uit Andijk opgelucht.
Ze werkt in Enkhuizen, wat behoort bij onze "buren" Bibliotheek Oostelijk West Friesland; het aangrenzende werkgebied van onze "Kopgroep".
Omdat ik om half zeven vanmorgen de koffie al op had en er al een halve "dagtaak" op heb zitten, begin ik inmiddels weer héél véél trek te krijgen in een bakkie.
Maar ja, ik zal nog even moeten wachten tot het pauze is, want het leven van "een scholier" gaat nou eenmaal niet over rozen.........

Column 51, Daar komt de bruid.....

Morgen ben ik de bruid..........

Na jaren mag mijn bruidsjurk weer uit de kast!
Morgen gaat het gebeuren, morgen ben ik de bruid.............
Zal ie nog passen? Voorzichtig stap ik erin.
En ja hoor, met een beetje ingehouden adem gaat zelfs de rits ook nog dicht.
Als ik uiteindelijk in vol ornaat voor de spiegel sta, is het of de tijd heeft stil gestaan.
Ook toen voelde ik me een soort sprookjesprinses, nu inmiddels al weer bijna 18 jaar geleden.
Vol verwachting over wat het huwelijk allemaal zou brengen......
De hoepel-rok, die eigenlijk onder de jurk hoort, is op duistere wijze verdwenen.
Vast door de mannen "gerecycled" met bestemming: verwording tot een of ander technisch attribuut!
Deze zorgde er zo mooi voor dat de rok in een cirkel om me heen lag, jammer.
Maar geen nood: daar weten de "heren technici" wel een oplossing voor!
Even een trekveer, uit de gereedschapskist, door de zoom halen, en klaar is Klara.
Maar zo eenvoudig gaat dat natuurlijk niet.
De trekveer is ooit zo strak opgerold dat de jurk onderaan als een spiraal in elkaar krult.
Leuke variatie, maar toch niet helemaal de bedoeling.
Dan maar zonder!
Na het strijken blijft hij evengoed mooi omwijd staan, dus dat gaat helemaal goed.
En dan........de volgende dag, breekt het uur der waarheid aan!
Eerst om tien uur naar de kerk voor de inzegening!
Daarna met zijn allen naar het plaatselijke café.
Na de koffie en een borrel is het zover!
De bruidsmars wordt ingezet, en langzaam schrijden we voorwaarts.............
Vijf bruiden op een rij, mogen de zaal betreden.
Vijf van de dertien bruiden, waarvoor schoonmoeder Truus de bruidsjurken eigenhandig in elkaar heeft gezet. Hulde daarvoor!
Twee schoondochters, en voor de rest allemaal nichtjes. (De eigen twee dochters hebben het wat dat betreft vooralsnog wèl een beetje laten afweten!).
Maar toch vijf bruiden van toen, die ter ere van het 50-jarig huwelijk van schoonvader Jaap en schoonmoeder Truus, of Ome Jaap en Tante Truus, bereid zijn gevonden om hùn toenmalige droomjurk tijdens het bruidsfeest te tonen.
Een van de vele verrassingen voor hen, deze dag, want ook de kleinkinderen hebben een enorm leuk filmpje gemaakt, over hoe het vroeger ging, daar aan de Oude Rijksweg.
Opa achter de piano en oma achter de naaimachine.
En maar bruidsjurken naaien.
De ene jurk nog mooier dan de andere!
Hoeveel uren werk zullen hier, bij elkaar, mee gemoeid zijn geweest?
Twee jurken hangen gedurende "de parade" op een paspop omdat de bruiden mogelijk, tijdens het huwelijk, iets te goed van het bourgondische leven hebben genoten, en dan staan nog op de foto de jurken die ooit als bekleding in de wieg zijn beland.
Sommige bruiden hebben zichtbaar moeite om zich al weer van de jurk te moeten ontdoen en maken mooi van de gelegenheid gebruik om zich nog even langer "bruid" te mogen voelen........
Het is tenslotte gemiddeld genomen waarschijnlijk toch een van de laatste keren dat we ons in het openbaar in deze "outfit" mogen vertonen!
Ook mij kost het enige moeite om mijn jurk weer uit te doen, maar meer omdat er zo'n dertig knoopjes op het rugpand boven de rits losgemaakt moeten worden.
Als ik Peter om assistentie vraag, gaat hij eerst naarstig op zoek naar een schroevendraaier, die hij  tussen het gereedschap van de kroegbaas hoopt te vinden.
"Maar misschien wil je mij nu dan tòch eerst maar even uit die jurk helpen, zodat ik weer normaal kan ademen, of wil je straks liever in een keer tot "reanimatie" overgaan?
Hoe bedoel je, een trekveer, als hoepel, door de zoom van mijn rok en een schroevendraaier om mij te kunnen verlossen?"
Dat is toch merkwaardig, waar is de romantiek van weleer gebleven?
Maar volgens hèm gaat dat zodoende toch ècht allemaal een stuk handiger en sneller!
Gek, en ìk kan me toch ècht niet herinneren dat dit 18 jaar geleden ook zo is gegaan............

Column 50, Mobiel Snelverkeer........

"Snelverkeer" in de bieb..........

En zomaar, opeens zitten we alweer in het jaar 2012!
Natuurlijk voor iedereen, welgemeend, de allerbeste wensen, hoewel dit misschien cliché-achtig klinkt.
Alsof dit zómaar vanzelfsprekend is!
Maar wel zomaar, zonder erg, de 50e column. (Zou zomaar weer een reden voor een feestje kunnen zijn).
Opeens rijst de twijfel of ik hierna nog door moet gaan, of dat dit hèt moment is om te stoppen.
Hoewel ik merk dat de tijd me eigenlijk soms ontbreekt of gaat ontbreken, is het schrijven toch ook vaak even een moment van ontspanning.
Misschien is het dus ook wel zo, dat ik het gewoon niet kàn laten, en iemand deelgenoot móet maken van wat ik meemaak of bedenk.
Neem nou gisteren!
Iedere keer wanneer ik er aan terugdenk dienen de lachkriebels zich weer aan.
Een wat oudere, enigszins autoritaire klant die, omdat hij wat slecht ter been was, eerder "zichzelf permitteerde" om op zijn normale "boodschappenfiets" tussen de boekenkasten door te fietsen, kwam nu met zijn nieuwe booster naar boven.
Met die fiets hadden we toch wel wat problemen, maar het kon nog erger......
Nu kwam hij dus met zijn nieuwe, enorme scootmobiel aan de adviesbalie.
En dat is op zich natuurlijk helemáál géén probleem!
Maar.........
Nadat ik hem geholpen had, slalomde hij nog enige tijd om de boekenkasten heen.
Op een gegeven moment kwam hij op topsnelheid, vanachter uit de bieb, langs de balie voorbij scheuren, waarbij ik me vertwijfeld afvroeg of hij het apparaat nog tijdig voor de lift tot stilstand zou kunnen brengen.
Hij was duidelijk de stuurmanskunst nog niet helemaal machtig, maar wist toch weer de lift in te manoeuvreren, wat maar nèt paste, en de deur ging dicht, voor ik hem tot de orde kon roepen over zijn onverantwoordelijke snelheid en rijgedrag.
Een mevrouw die ook met de lift wilde, stond ongeduldig te wachten.
"Hij roept dattie d'r niet meer uit ken", riep ze me na een poosje toe.
Met stiekum iets van een beetje leedvermaak snelde ik via de trap naar beneden om een kijkje te gaan nemen, maar ook daar was de liftdeur nog dicht.
Om hem naar beneden te halen en de deur te openen drukte ik op het knopje, en ja hoor, daar verscheen de booster met meneer erop.
Letterlijk shock en klem.
"Lukt het niet meneer?"
Ik snap het niet, hij wil maar niet achteruit", verklaarde hij nerveus.
 "Kijk maar, als ik zo doe gaat hij alleen naar voren", en ja hoor, weer schoot de booster vol gas voor tegen de wand van de lift aan.
Uiteindelijk klom hij eraf, en wrong zich tussen het gevaarte en de wand in, zodat ik kon trekken en hij duwen.
Voor ik het in de gaten had greep hij echter ondertussen per ongeluk de gashendel en kwam daarmee zelf ook klem te zitten.
Het werd er allemaal niet beter op!
Toch moest ik me inhouden om niet in een onbedaarlijke lachbui uit te barsten; deze "heer" die ergens toch wel een beetje op een onfatsoenlijke manier gebruik maakte van zijn "handicap" en vervolgens zó zijn "neus stootte".
Opeens zag en hoorde ik een groepje luidruchtige allochtone jongeren de trap op gaan en besloot meteen van de gelegenheid gebruik te maken, omdat de lift tòch snel ontruimd moest worden.
Twee vliegen in een klap, want het leek me tevens een gelegenheid om het begrip tussen oudere mensen en (buitenlandse) jongeren voor elkaar wat bij te schaven.
"Hé mannen, zouden jullie me even willen helpen om de booster uit de lift te krijgen en om te draaien, zodat deze meneer vooruit, recht zo die gaat, de bieb uit kan rijden"?
Ze keken me wat bevreemd aan, maar toen ik het probleem uitlegde besloten ze te komen helpen, en binnen "no time" was het klusje geklaard. We tilden het loodzware gevaarte de lift uit, draaiden hem om en meneer klom er weer op.
Ik bedankte "de mannen" hartelijk!
Maar de "coureur"?
Hoewel er voor mij nog wel een schamel bedankje afkon, scheurde hij vol gas de bieb uit, zonder "boe of bah" te zeggen tegen de jongens!
Wàt jammer toch, wàt een gemiste kans, en wàt een fatsoen van deze "heer"!
We hielden ons hart vast of de schuifdeuren naar buiten, na dit bezoek, nog wel functioneerden.
Het zou nl. niet de eerste keer zijn dat ze "anoniem" geramd werden door een booster, niet meer dicht bleken te kunnen en dat collega's tot 's avonds laat op de komst van de monteur uit Aalsmeer moesten wachten............