Column 51, Daar komt de bruid.....

Morgen ben ik de bruid..........

Na jaren mag mijn bruidsjurk weer uit de kast!
Morgen gaat het gebeuren, morgen ben ik de bruid.............
Zal ie nog passen? Voorzichtig stap ik erin.
En ja hoor, met een beetje ingehouden adem gaat zelfs de rits ook nog dicht.
Als ik uiteindelijk in vol ornaat voor de spiegel sta, is het of de tijd heeft stil gestaan.
Ook toen voelde ik me een soort sprookjesprinses, nu inmiddels al weer bijna 18 jaar geleden.
Vol verwachting over wat het huwelijk allemaal zou brengen......
De hoepel-rok, die eigenlijk onder de jurk hoort, is op duistere wijze verdwenen.
Vast door de mannen "gerecycled" met bestemming: verwording tot een of ander technisch attribuut!
Deze zorgde er zo mooi voor dat de rok in een cirkel om me heen lag, jammer.
Maar geen nood: daar weten de "heren technici" wel een oplossing voor!
Even een trekveer, uit de gereedschapskist, door de zoom halen, en klaar is Klara.
Maar zo eenvoudig gaat dat natuurlijk niet.
De trekveer is ooit zo strak opgerold dat de jurk onderaan als een spiraal in elkaar krult.
Leuke variatie, maar toch niet helemaal de bedoeling.
Dan maar zonder!
Na het strijken blijft hij evengoed mooi omwijd staan, dus dat gaat helemaal goed.
En dan........de volgende dag, breekt het uur der waarheid aan!
Eerst om tien uur naar de kerk voor de inzegening!
Daarna met zijn allen naar het plaatselijke café.
Na de koffie en een borrel is het zover!
De bruidsmars wordt ingezet, en langzaam schrijden we voorwaarts.............
Vijf bruiden op een rij, mogen de zaal betreden.
Vijf van de dertien bruiden, waarvoor schoonmoeder Truus de bruidsjurken eigenhandig in elkaar heeft gezet. Hulde daarvoor!
Twee schoondochters, en voor de rest allemaal nichtjes. (De eigen twee dochters hebben het wat dat betreft vooralsnog wèl een beetje laten afweten!).
Maar toch vijf bruiden van toen, die ter ere van het 50-jarig huwelijk van schoonvader Jaap en schoonmoeder Truus, of Ome Jaap en Tante Truus, bereid zijn gevonden om hùn toenmalige droomjurk tijdens het bruidsfeest te tonen.
Een van de vele verrassingen voor hen, deze dag, want ook de kleinkinderen hebben een enorm leuk filmpje gemaakt, over hoe het vroeger ging, daar aan de Oude Rijksweg.
Opa achter de piano en oma achter de naaimachine.
En maar bruidsjurken naaien.
De ene jurk nog mooier dan de andere!
Hoeveel uren werk zullen hier, bij elkaar, mee gemoeid zijn geweest?
Twee jurken hangen gedurende "de parade" op een paspop omdat de bruiden mogelijk, tijdens het huwelijk, iets te goed van het bourgondische leven hebben genoten, en dan staan nog op de foto de jurken die ooit als bekleding in de wieg zijn beland.
Sommige bruiden hebben zichtbaar moeite om zich al weer van de jurk te moeten ontdoen en maken mooi van de gelegenheid gebruik om zich nog even langer "bruid" te mogen voelen........
Het is tenslotte gemiddeld genomen waarschijnlijk toch een van de laatste keren dat we ons in het openbaar in deze "outfit" mogen vertonen!
Ook mij kost het enige moeite om mijn jurk weer uit te doen, maar meer omdat er zo'n dertig knoopjes op het rugpand boven de rits losgemaakt moeten worden.
Als ik Peter om assistentie vraag, gaat hij eerst naarstig op zoek naar een schroevendraaier, die hij  tussen het gereedschap van de kroegbaas hoopt te vinden.
"Maar misschien wil je mij nu dan tòch eerst maar even uit die jurk helpen, zodat ik weer normaal kan ademen, of wil je straks liever in een keer tot "reanimatie" overgaan?
Hoe bedoel je, een trekveer, als hoepel, door de zoom van mijn rok en een schroevendraaier om mij te kunnen verlossen?"
Dat is toch merkwaardig, waar is de romantiek van weleer gebleven?
Maar volgens hèm gaat dat zodoende toch ècht allemaal een stuk handiger en sneller!
Gek, en ìk kan me toch ècht niet herinneren dat dit 18 jaar geleden ook zo is gegaan............