Column 52, Provinciaaltjes...........

"Poldermeisjes" in de grote stad........

Om zes uur 's morgens gaat de wekker af, maar ik was natuurlijk al-lang-al wakker.
Wat zal deze dag me gaan brengen?
Het is de eerste dag van de ongeveer anderhalf-jarig durende opleiding, die ik voor de bibliotheek bij het ROC in Utrecht ga volgen.
Anderhalf jaar, één keer per week, naar Utrecht..........
Ik heb er ontzettende zin in, maar vind het tevens ook spannend.
Alleen het reizen is al een opleiding op zich, voor zo'n "provinciaaltje" als ik!
Ik heb inmiddels een OV-chipkaart, maar ook dat vergde een hele studie van tevoren.
Eigenlijk heb ik daar nu al een diploma of een lintje voor verdiend, vind ik zelf.
Aanvragen, activeren, opladen, scannen............het is niet zomaar wat!
Doettie het nou wel of doettie het niet; want niet goed gescand betekent zonder pardon, een forse boete.
Ik snap niet, dat de NS niet snapt dat het allemaal best moeilijk te snappen is voor de gemiddelde "Greetje uit de polder".
Als ik in Utrecht aankom laat ik me door de stroom mensen meevoeren naar buiten, naar de bussen en trams.
Nog net op tijd ontdek ik dat ik mijn chipkaart natuurlijk ook weer moet uitchecken, maar het valt niet mee om " 't puntje" van " 't paaltje" te vinden.
Ik moet me nu terug door de stroom worstelen en als ik het bij iemand van het NS-infoservicepunt besluit te vragen, blijk ik dus letterlijk en figuurlijk "voor 't paaltje" te staan.
Dom, dom, dom...........maar je moet het ook allemaal maar weten!
Bij de trams aangekomen blijken er meerdere mensen zoekende te zijn.
Een leeftijdgenote wil ook met de tram mee, en ze vraagt me waar ze een kaartje kan kopen.
"Maar heb je geen OV-Chipkaart dan?" vraag ik haar heel wijs, maar nee, ze reist eigenlijk nooit met het openbaar vervoer.
Onder het mom van: in het land der blinden............. vertel ik haar dat ze ook een kaartje bij "de chauffeur" van de tram kan krijgen, want dat weet ik toevallig nog van de vorige keer toen ik naar het intakegesprek ging.
We stappen in maar ze gebaart me dat er helemaal geen "chauffeur" in het hokje zit.
Ik schiet in de lach.
Gelukkig ben ik niet de enige die er allemaal wat moeite mee heeft.
Als de tram begint te rijden snapt zij inmiddels ook dat de tram nu weer de andere kant op gaat: "achter" nu opeens "voor" is geworden, en dat "voor" nu "achter" is, en dat de chauffeur zich heeft verplaatst van wat eerst "voor" was naar "achter" en wat nu inmiddels weer "voor" is geworden.
Simpel toch?
Zich naar voren werken is geen optie, want de tram zit bomvol met "scholieren", waar geen doorkomen aan is, en ze moet dus "verplicht zwartrijden".
Net op tijd kom ik bij "mijn school" aan.
Ik hoef niet uitgebreid naar mijn veel jongere medescholieren te kijken om te ervaren hoe iemand van allochtone afkomst zich moet voelen tussen ons, blanke Nederlanders.
Gelukkig staan er meer "oudere jongeren" van mijn kaliber bij de receptie.
We worden naar ons leslokaal begeleid, naar docent Arie.
Vooralsnog negen positieve mensen die er ontzettend veel zin in hebben om zich, om verschillende redenen, verder te bekwamen in het werken bij de bibliotheek.
Zo op 't eerste gezicht een leuke groep.
Allemaal vrouwen uit o.a. Tiel, Geldermalsen, Ridderkerk, Amsterdam, Andijk en ........'t Zand.
"Gelukkig, ik ben niet het enige poldermeisje", verzucht de collega uit Andijk opgelucht.
Ze werkt in Enkhuizen, wat behoort bij onze "buren" Bibliotheek Oostelijk West Friesland; het aangrenzende werkgebied van onze "Kopgroep".
Omdat ik om half zeven vanmorgen de koffie al op had en er al een halve "dagtaak" op heb zitten, begin ik inmiddels weer héél véél trek te krijgen in een bakkie.
Maar ja, ik zal nog even moeten wachten tot het pauze is, want het leven van "een scholier" gaat nou eenmaal niet over rozen.........