Column 28, Afscheid......

"Kogel door de kerk"..........

Vanmorgen om elf uur stonden we alweer op het voetbalveld, om Matthijs en zijn team aan te moedigen.
Aan het begin van de tweede helft zag ik mijn schoonvader het complex op komen lopen.
Ik was blij hem daar te zien, en zijn kleinzoon natuurlijk des te meer, want de voorgaande avond was hem toch vast niet in de koude kleren gaan zitten.
Gisteravond was nl. dan uiteindelijk toch letterlijk en figuurlijk "de kogel door de kerk"!
De kerk, die tegenwoordig met moeite nog mensen in de banken weet te krijgen, zat dit keer afgeladen vol.
Het betrof een "feestelijk afscheid" van mijn schoonvader als pianist van het Ritmische koor, in de kerk van 't Zand.
Het viel hem zwaar om wegens gezondheidsredenen afscheid te moeten nemen.

Hoewel het pianospel nog immer uitstekend was, ging de Parkinson hem helaas toch steeds meer parten spelen.

Vijftig jaar geleden begonnen als organist, en de afgelopen drieëndertig jaar als vaste muzikale begeleider van het Ritmische koor. 

Drieëndertig jaar lang iedere week repeteren met de dirigent en het koor, met uitzondering van een paar zomerweken.

Drieëndertig keer Paas, Pinkster, Kerst en Oud en Nieuw. 

Dan nog "rouw" en "trouw" tussendoor, en iedere maand één of twee kerkdiensten, op zaterdag of zondag.

Verder steun en toeverlaat van het Kinderkoor, en dit zal ook nog even zo blijven.
De Kerst en Oud en Nieuw waren altijd hoogtijdagen, pure topsport zogezegd!

's Middags een mis in het Bejaardentehuis, 's avonds een Kindermis en daarna de Nachtmis, of een Kerstmis op Eerste Kerstdag 's morgens. En dan àl die repetities die hier aan vooraf gingen................

Ook ik heb veertien jaar in dit koor meegezongen, ritmisch of niet!
Mijn schoonvader had soms verschillende variaties in het voorspel, waardoor het voor het koor en dirigent altijd verrassend en spannend bleef op welk moment er ingevallen moest worden.
Als onze dirigent wel eens bij een viering afwezig was, dan was een knikje van schoonvader Jaap, vanachter de piano, genoeg om het koor in gang te zetten.
Hij had het allemaal prima onder controle.
En hadden we "zakkers" oftewel zaten we soms niet helemaal op goeie toonhoogte dan was een harde aanslag op een bepaalde toets meestal voldoende om het zaakje weer in het gareel te trekken!
Zijn improvisatie-talent was enorm.
Hij bezat de gave om bijvoorbeeld rond Sinterklaas, voor diegenen die goed uitgeslapen waren, tijdens de communie, verkapte Sinterklaas-liedjes te verwerken in zijn muzikale intermezzo.
Met engelen-geduld werden nieuwe liedjes onder zijn muzikale begeleiding ingestudeerd.
Het afscheid gisteravond was er één om door een ringetje te halen. Heel bijzonder!

De mooiste liedjes werden door het koor nog éénmaal onder zijn begeleiding ten gehore gebracht, waaronder ook een solopartij van zijn eigen dochter.
Ook het kinderkoor liet luidkeels van zich horen met het vrolijke liedje "Jippiejajee"; blij dat zij hùn "meneer Zomerdijk" nog mochten houden.

Zijn kleindochter speelde een prachtig stuk op de piano, de drummer en de, inmiddels, oud-dirigent zongen samen een mooi duet ter ere van hem.
Ook werd hij, dubbel en dwars verdiend en bijna niet te evenaren, onderscheiden met een eremedaille voor 50 jaar trouwe dienst!

Dít was het dan.............., en zo móest hij helaas "zijn" kruk en piano afstaan aan de, overigens met moeite verworven, nieuwe pianist!
Hij zal het koor zeker missen, en zij hem!
Maar toch kon hij het niet nalaten om, vanachter zijn piano, na het laatste lied en de laatste tonen, op zijn eigen humoristische wijze nog even een laatste "riedel" weg te geven in de trend van:
"Die zien we nooit meer..............terug!"...................

Column 27, Sara.........

      

En ja hoor, daar is Sara dan.........

Als ik zaterdagochtend wakker wordt, na een onrustige nacht, hoor ik buiten de vogeltjes fluiten, en het zonnetje doet al zijn best om door te breken. Het lijkt wel of alles anders is vandaag.......
Moet eerst even diep nadenken maar dan weet ik het opeens weer: het is voorjaar!
Maar......er is meer aan de hand!
Vandaag is dè dag!
Het leven schijnt bij vijftig te beginnen, dus.............kom maar op!
Ik spring mijn bed uit, energieker als ooit tevoren, alsof ik niet een héél gezellig, maar tevens enerverend feest achter de rug heb, de afgelopen avond en nacht.
Eerst eens even kijken hoe het is met de vijf dames, die sinds vannacht bij ons in de tuin bivakkeren.
De één hangt laveloos over haar ski's, met naast zich een grote beker glühwein, de ander zit met een bloemetjesjurk en twee huisdieren op schoot in haar hoekje. Weer een ander heeft het wandelpak aan i.p.v. een skipak, een oud rimpelig vrouwtje zit op een stoel met de koffie klaar, en de laatste staat fier met een bibliotheektas om haar nek.
Dit ben ik dus; dit is de balans!
Nou, al met al kom ik er nog niet eens zo slecht vanaf, denk ik dan maar weer, het kan beroerder!
Ik laat mijn gedachten weer terug gaan naar gisteravond:
"Mijn feestje" in de Jonge Prins. Wat heb ik ervan genoten.
Had het voor geen goud willen missen!
Piet en Anita van het café hadden me helemaal begrepen; ik wilde graag een gezellig "huiskamerfeest" en dat is in alle opzichten gelukt!
Natuurlijk met al diegenen om me heen, die mijn feest "gemaakt" hebben en die met recht van heinde en verre waren gekomen.
Met name man, kind, ouders, schoonouders, familie, buren, collega's, oudcollega's, vrienden en vriendinnen.
Heerlijk dat zij er allemaal bij konden zijn.

Jammer van de mensen die helaas, wegens omstandigheden verstek moesten laten gaan.

Heb ze natuurlijk wel gemist maar ik hoop dat ze inmiddels weer aan de beterende hand zijn.

Om twaalf uur bracht Anita met spetterend vuurwerk de champagne binnen.

"Ik voelde het meteen...............,vanaf toen werd alles anders"; want dat schijnt zo te gaan als je eenmaal vijftig geworden bent.
Zo van: Joeghee, nu begint het leven; "I join the club"!

Nou, echt niet dus, ik ga lekker door waar ik gebleven was en waar ik mee bezig ben, want eigenlijk is het best goed zoals het nu gaat!
Zaterdagmorgen, met een paar buren, de vrouwen in de tuin een beetje gezelschap gehouden en onder het genot van een glaasje glühwein nog even de voorgaande avond geëvalueerd.

's Middags kwamen de nichtjes me verrassen met een High Tea. Een gezellige tafel vol met thee, snoepjes, koekjes, taart, sandwiches en knakworstjes. Wat een "surprise", en wat een verwennerij.

Meiden het was super!

En dan nog alle felicitaties per kaart, telefoon, mail en hyves.......

Lieve, leuke, gezellige mensen:

Bij deze heel erg bedankt voor jullie bijdrage aan "mijn" onvergetelijke feest!

Ik ga vast nog een leuke tijd tegemoet met alle kado's, bonnen voor dineetjes, lunches, film, en dinnershow, en niet te vergeten met het shoppen en de kadobonnen voor de leukste winkels hier in de omgeving!

Dank jullie wel, het was héél bijzonder om in jullie gezelschap mijn tweede halve eeuw in te mogen gaan...............

Column 26, Keukentafelperikelen...

 

Bezuinigingen aan de keukentafel......

Vorige week kwam er weer eens een discussie op gang aan de keukentafel, tijdens het eten.
Dit keer niet over één van de 23dingen. Nee, we hadden het over iets anders, wat wel degelijk met de bibliotheek te maken heeft.
Peter is werkzaam in Alkmaar, bij een overkoepelende Stichting voor Basisonderwijs, waar hij onder anderen het onderhoud, beheer en bouwzaken van de bij die stichting aangesloten scholen in goede banen probeert te leiden. Toen hij vertelde dat er binnen deze stichting ook gesprekken gaande waren tussen hen, en bibliotheken in en rond Alkmaar, over het eventueel realiseren van ruimte voor de bibliotheek binnen de scholen, in het kader van de bezuinigingen, zat ik meteen op de punt van mijn stoel!
Als een soort echo van onze direkteur Mannes reageer ik gewichtig:
"Bij onze bibliotheek zit het meeste geld in "stenen" ,omdat wij zoveel vestigingen hebben".
Nou, en dat klink natuurlijk wel erg wijs voor een wijffie wat helemaal geen verstand van gebouwenbeheer heeft.
Ik vertel hem dus maar gauw dat ik dat niet zelf heb verzonnen, maar dat dit komt uit het relaas dat Mannes hield op de personeelsbijeenkomst eind februari.
En dat we 10% moeten bezuinigen op ons totale budget, wat dus uitkomt op rond de 500.000 euro, als ik het goed heb, en dat dat bijna niet op te hoesten is, voor "ons", als bibliotheek.
Natuurlijk was hij al op de hoogte van de enorme voorgenomen bezuinigingsplannen voor bibliotheken, maar hij wist bijvoorbeeld niet dat de Kopgroep ook eigen gebouwen heeft, wat natuurlijk al heel veel van het budget opslokt.
Hij, als geen ander, weet hoeveel kosten het onderhoud en beheer van gebouwen met zich meebrengt.
Ook al betreft het dan niet "mijn eigen bibliotheek", waar Peter het over heeft; ik ben er als een bok op een haverkist bij om het belang van o.a. het vestigen van bibliotheken in scholen uit te dragen. Ook in Alkmaar!
Ik weet dat mijn betoog natuurlijk totaal geen invloed zal hebben op de overleggen, maar toch.....
Ik vraag hem  de directeur en bestuur van hun Stichting voor Basisonderwijs, namens mij en de bibliotheken, vooral het belang van déze mogelijkheid om te bezuinigen heel hard onder de neus te wrijven.
Ook vertel ik hem het verhaal van Mannes over de ludieke actie van een bibliotheek, die zijn leden mobiliseerde om de hele bibliotheek leeg te lenen, zodat er geen boek meer op de plank stond, en dat dit werkelijkheid zou kunnen worden als er niet heel snel iets gaat gebeuren. Het is immers nu al zo dat de aanschaf van nieuwe materialen bij "ons" op een lager pitje staat.
Maar dan heb ik het nog niet eens over het sociale belang van een bibliotheek.
Hoeveel mensen brengen niet één of meer keren per week een bezoekje aan de bibliotheek, gewoon uit pure gezelligheid, of om de eenzaamheid te ontvluchten.
Misschien niet het rechtstreekse doel van een bibliotheek, die ontmoetingsplek, maar wel erg belangrijk voor veel mensen.
En ook "de hangplek" van de jeugd is niet iets waar wij altijd even blij van worden, en wat het voor ons als personeel niet altijd makkelijk maakt.
Maar tevens realiseer ik mij dat het werken bij de bibliotheek ook míjn dagelijkse leven meer inhoud heeft gegeven!
Nog elke dag ben ik trots en blij dat ik deel uit mag maken van  "het bibliotheek personeel", en voel me dan ook geroepen om bij wijze van spreken "te vechten als een leeuw" voor deze "club"..............

Column 25, deel 2, Sneeuw..........

Avonturen in de sneeuw II.......

De volgende dag stonden we vol goede moed (voor zover ik die nog bijelkaar had weten te rapen,) weer in de kelder om onze skischoenen aan te trekken.

Hoewel dit bij mij al moeizaam ging vanwege enorme spierpijn door die onfortuinlijke val, bleek Peter zijn schoenen al helemaal niet aan te kunnen krijgen.

Al gauw ontdekten we dat iemand met maat 39, de schoenen van Peter, maat 43, per abuis aan zijn voeten moest hebben,omdat 39 nog in de kelder stond. Ach ja, het scheelde ook maar vier maten, dus dat heb je natuurlijk gewoon niet door!!!!!!
We besloten om maar in het zonnetje voor het hotel af te wachten tot de persoon in kwestie weer terug kwam.
 En ja hoor, dik een uur later kwam ZIJ terug. (Toevallig had ze blond lang haar, maar dat had er natuurlijk niets mee te maken!). Wilde boven op de berg haar skies aandoen, maar die stonden natuurlijk afgesteld op haar eigen maatje 39! (Waarschijnlijk de avond ervoor een wilde Apres-ski beleefd of zo).
Een beetje moe geworden van al dit gedoe tijdens de vakantie, besloot ik, voor het eerst in ongeveer twintig jaar skieën, met een aardige buurvrouw uit het hotel, te gaan wandelen.
Misschien wederom niet stoer, maar zeker niet minder vermoeiend, was het een verademing om eens even te ontsnappen aan alle skihectiek.
Rustig ontspannen wandelen door een nog ongerept besneeuwd landschap in een heerlijk voorjaarszonnetje.
Tijdens die wandeling realiseerde ik mij dat ik nu maar eens moest gaan toegeven aan het feit dat ik geen achttien meer was, en dit tempo dus ook niet meer bij hoefde te benen. Wat een verademing!
Ook de zaterdag nog een prachtige, zonnige bergwandeling gemaakt, om weer op te laden voor de nachtelijke terugreis.
Alles dreigde verder volgens plan te verlopen, ware het niet dat weer terug op Hollands grondgebied aangekomen de ruitenwissers van de bus in de stromende regen afbraken.
Na de nodige vertraging en zonder ruitenwissers kwamen we in Hoofddorp aan.
Als "ware helden" werden we tenslotte van daaruit met de Spelersbus van het Nederlands Elftal, waarschijnlijk als compensatie voor de overlast, netjes weer in 't Zand afgeleverd.
Tegenliggers en voorbij rijdende auto's begonnen spontaan te zwaaien en te toeteren.
Matthijs mocht zich zodoende, als B1 verdediger op het voetbalveld, even in de hoedanigheid van Nederlands Elftal-speler wanen, alhoewel het bijbehorende spelerssalaris er helaas niet aan te pas kwam, en wij weer dus maar weer gewoon hard aan het werk gaan voor de volgende skivakantie...........

Column 24, deel 1, Sneeuw......

Avonturen in de sneeuw I ........

Terwijl ik maandagochtend lichamelijk al weer bij de aangekondigde personeelsbijeenkomst van de bibliotheek aanwezig was, wilde dit geestelijk nog niet helemaal lukken. Eigenlijk had ik nog helemaal geen zin om wakker geschud te worden door bezuinigingsplannen, functioneringsgesprekken enz. en mijn gedachten dwaalden regelmatig af;

Afgelopen week namelijk alvast even het lentezonnetje mogen proeven op vakantie, in het Oostenrijkse Hinterglemm. En wat smaakte dat goed! Sterker nog.....het smaakte naar nog veel meer lente!
Hoewel hartje winter en voorjaar er heel dicht bij elkaar kunnen liggen. De skiëers onder ons zullen dat ongetwijfeld weten.

De ene dag zijn de omstandigheden ronduit Siberisch te noemen, terwijl een dag daarna de zon weer vrolijk schijnt, aan een strak blauwe lucht, de terrassen vol zitten en mensen weer volop genieten.

En het gekke is dat één en dezelfde berg er door dit soort weersomstandigheden ook steeds anders uit kan zien. Zowel grimmig als lieflijk!
Daar de voorjaarsvakantie vanwege de drukte verre van ideaal is, prefereren wij  in deze periode de bus boven de auto, wat natuurlijk eigenlijk helemaal niet zo stoer is.

Ook heb ik het niet op die mierenhoop van krioelende mensen, die zich, of ze nu wel of niet kunnen skieen, naar beneden van de berg af storten.

Was ook vastbesloten om extra voorzichtig te zijn, en de boel heel te houden!

Dat ik op zo'n sneeuwdag in het zicht van de haven, in dit geval de volgende gondel, na een barre tocht, door slecht zicht dan toch letterlijk op mijn gezicht ging, en zo bijna op mijn buik het gondeltje inschoof, is natuurlijk niet iets om trots op te zijn!
Nota bene door een kuil, in een overigens vlak stuk, bleek een paar dagen later bij nadere analyse.

Nog nauwelijks bijgekomen van de sterretjes voor mijn ogen vanwege deze val moesten we alleen nog een laatste afdaling maken voor we weer in het dorp waren.

Het werd achteraf een ware survivaltocht. Terwijl  ik een oudere man, die was gestürzt, weer op de been had geholpen, ontfermde Peter zich over een ander slachtoffer, die kermend in de sneeuw lag, na een botsing met zijn maat. Achteraf met een gebroken schouder. Wat een slagveld!
Onbegrijpelijk trouwens dat het alarmnummer op de pistekaart niet te vinden was!
Terwijl de mannen bleven proberen telefonisch hulp te vinden, spoedde ik mij al skieënd naar het dichtstbijzijnde gondelmiddenstation om assistentie in te roepen.
Ik sprak de eerste de beste skileraar aan, en vertelde hem dat ik "Hilfe" nodig had "wegen ein Unfall".
Hij keek mij onderzoekend aan en vond dat eigenlijk ook wel, omdat ik er ietwat gehavend uitzag met een bloedspoor over mijn gezicht.
Gelukkig kon ik hem, voordat ik zelf de kans liep op de "banaan" geschoven te worden, duidelijk maken dat het niet om mijzelf ging en daarna kwam de hulp dan toch snel op gang. Probeerde te bedenken wat ik ook alweer tijdens de BHV geleerd had over alarmeren:
Nauwkeurige beschrijving plaats ongeval: in dit geval routenummer en aan welke kant van de piste; bij kennis, aanspreekbaar en waarschijnlijke aard letsel.
Na nog even gecheckt te hebben of het inderdaad "ons" slachtoffer was die even later op de "banaan" en daarna in de ambulance richting ziekenhuis verdween, besloten wij het verder voor gezien te houden die dag, en ons bezig te gaan houden met de Apres-Ski!
En zo kwamen de BHV adviezen van Jan Vonk ons wederom, net als twee jaar geleden, weer van pas;
hij zal zeker trots op me zijn, toch?.........