Column 24, deel 1, Sneeuw......

Avonturen in de sneeuw I ........

Terwijl ik maandagochtend lichamelijk al weer bij de aangekondigde personeelsbijeenkomst van de bibliotheek aanwezig was, wilde dit geestelijk nog niet helemaal lukken. Eigenlijk had ik nog helemaal geen zin om wakker geschud te worden door bezuinigingsplannen, functioneringsgesprekken enz. en mijn gedachten dwaalden regelmatig af;

Afgelopen week namelijk alvast even het lentezonnetje mogen proeven op vakantie, in het Oostenrijkse Hinterglemm. En wat smaakte dat goed! Sterker nog.....het smaakte naar nog veel meer lente!
Hoewel hartje winter en voorjaar er heel dicht bij elkaar kunnen liggen. De skiëers onder ons zullen dat ongetwijfeld weten.

De ene dag zijn de omstandigheden ronduit Siberisch te noemen, terwijl een dag daarna de zon weer vrolijk schijnt, aan een strak blauwe lucht, de terrassen vol zitten en mensen weer volop genieten.

En het gekke is dat één en dezelfde berg er door dit soort weersomstandigheden ook steeds anders uit kan zien. Zowel grimmig als lieflijk!
Daar de voorjaarsvakantie vanwege de drukte verre van ideaal is, prefereren wij  in deze periode de bus boven de auto, wat natuurlijk eigenlijk helemaal niet zo stoer is.

Ook heb ik het niet op die mierenhoop van krioelende mensen, die zich, of ze nu wel of niet kunnen skieen, naar beneden van de berg af storten.

Was ook vastbesloten om extra voorzichtig te zijn, en de boel heel te houden!

Dat ik op zo'n sneeuwdag in het zicht van de haven, in dit geval de volgende gondel, na een barre tocht, door slecht zicht dan toch letterlijk op mijn gezicht ging, en zo bijna op mijn buik het gondeltje inschoof, is natuurlijk niet iets om trots op te zijn!
Nota bene door een kuil, in een overigens vlak stuk, bleek een paar dagen later bij nadere analyse.

Nog nauwelijks bijgekomen van de sterretjes voor mijn ogen vanwege deze val moesten we alleen nog een laatste afdaling maken voor we weer in het dorp waren.

Het werd achteraf een ware survivaltocht. Terwijl  ik een oudere man, die was gestürzt, weer op de been had geholpen, ontfermde Peter zich over een ander slachtoffer, die kermend in de sneeuw lag, na een botsing met zijn maat. Achteraf met een gebroken schouder. Wat een slagveld!
Onbegrijpelijk trouwens dat het alarmnummer op de pistekaart niet te vinden was!
Terwijl de mannen bleven proberen telefonisch hulp te vinden, spoedde ik mij al skieënd naar het dichtstbijzijnde gondelmiddenstation om assistentie in te roepen.
Ik sprak de eerste de beste skileraar aan, en vertelde hem dat ik "Hilfe" nodig had "wegen ein Unfall".
Hij keek mij onderzoekend aan en vond dat eigenlijk ook wel, omdat ik er ietwat gehavend uitzag met een bloedspoor over mijn gezicht.
Gelukkig kon ik hem, voordat ik zelf de kans liep op de "banaan" geschoven te worden, duidelijk maken dat het niet om mijzelf ging en daarna kwam de hulp dan toch snel op gang. Probeerde te bedenken wat ik ook alweer tijdens de BHV geleerd had over alarmeren:
Nauwkeurige beschrijving plaats ongeval: in dit geval routenummer en aan welke kant van de piste; bij kennis, aanspreekbaar en waarschijnlijke aard letsel.
Na nog even gecheckt te hebben of het inderdaad "ons" slachtoffer was die even later op de "banaan" en daarna in de ambulance richting ziekenhuis verdween, besloten wij het verder voor gezien te houden die dag, en ons bezig te gaan houden met de Apres-Ski!
En zo kwamen de BHV adviezen van Jan Vonk ons wederom, net als twee jaar geleden, weer van pas;
hij zal zeker trots op me zijn, toch?.........