Column 25, deel 2, Sneeuw..........

Avonturen in de sneeuw II.......

De volgende dag stonden we vol goede moed (voor zover ik die nog bijelkaar had weten te rapen,) weer in de kelder om onze skischoenen aan te trekken.

Hoewel dit bij mij al moeizaam ging vanwege enorme spierpijn door die onfortuinlijke val, bleek Peter zijn schoenen al helemaal niet aan te kunnen krijgen.

Al gauw ontdekten we dat iemand met maat 39, de schoenen van Peter, maat 43, per abuis aan zijn voeten moest hebben,omdat 39 nog in de kelder stond. Ach ja, het scheelde ook maar vier maten, dus dat heb je natuurlijk gewoon niet door!!!!!!
We besloten om maar in het zonnetje voor het hotel af te wachten tot de persoon in kwestie weer terug kwam.
 En ja hoor, dik een uur later kwam ZIJ terug. (Toevallig had ze blond lang haar, maar dat had er natuurlijk niets mee te maken!). Wilde boven op de berg haar skies aandoen, maar die stonden natuurlijk afgesteld op haar eigen maatje 39! (Waarschijnlijk de avond ervoor een wilde Apres-ski beleefd of zo).
Een beetje moe geworden van al dit gedoe tijdens de vakantie, besloot ik, voor het eerst in ongeveer twintig jaar skieën, met een aardige buurvrouw uit het hotel, te gaan wandelen.
Misschien wederom niet stoer, maar zeker niet minder vermoeiend, was het een verademing om eens even te ontsnappen aan alle skihectiek.
Rustig ontspannen wandelen door een nog ongerept besneeuwd landschap in een heerlijk voorjaarszonnetje.
Tijdens die wandeling realiseerde ik mij dat ik nu maar eens moest gaan toegeven aan het feit dat ik geen achttien meer was, en dit tempo dus ook niet meer bij hoefde te benen. Wat een verademing!
Ook de zaterdag nog een prachtige, zonnige bergwandeling gemaakt, om weer op te laden voor de nachtelijke terugreis.
Alles dreigde verder volgens plan te verlopen, ware het niet dat weer terug op Hollands grondgebied aangekomen de ruitenwissers van de bus in de stromende regen afbraken.
Na de nodige vertraging en zonder ruitenwissers kwamen we in Hoofddorp aan.
Als "ware helden" werden we tenslotte van daaruit met de Spelersbus van het Nederlands Elftal, waarschijnlijk als compensatie voor de overlast, netjes weer in 't Zand afgeleverd.
Tegenliggers en voorbij rijdende auto's begonnen spontaan te zwaaien en te toeteren.
Matthijs mocht zich zodoende, als B1 verdediger op het voetbalveld, even in de hoedanigheid van Nederlands Elftal-speler wanen, alhoewel het bijbehorende spelerssalaris er helaas niet aan te pas kwam, en wij weer dus maar weer gewoon hard aan het werk gaan voor de volgende skivakantie...........