Column 60, De kunst van de column.........

De kunst van dé column in 60 seconden..........


Nog even terugkomend op de vorige column:
Waar ik dus ook blij van werd is dat mijn column, die ik naar aanleiding van de Workshop van het NHD had ingestuurd, afgelopen zaterdag geplaatst is, met nog acht andere genomineerden.
Toch leuk, want het viel niet mee om in tweehonderd woorden je verhaal te moeten doen.
Eerst een proefcolumn opgestuurd. Daarna de op-en aanmerkingen van de deskundigen van het NHD verwerkt.
Toen nog even een lieve taaldeskundige geraadpleegd (met dank daarvoor!) en zie wat het uiteindelijk is geworden:



Dé kunst

Toevallig kwam ik, tijdens de Taal10Daagse
 in de bibliotheek, terecht bij de workshop
van het Noordhollands Dagblad,
over het schrijven van columns.
Een ‘spoedcursus’ voor mensen die, net als ik,
af en toe een stukje schrijven, en wel eens willen
weten of dit stukje wellicht, misschien........
Want wat maakt jouw column zo speciaal, dat hij de
aandacht van de lezer trekt?
Misschien is het net zoals met kunst.
Laatst las ik in een boek daarover de vraag:
"Kan iemand werken maken, die geen kunstwerken
zijn"?
Met andere woorden: al vind je een schilderij
spuuglelijk, zoals bijvoorbeeld een Heyboer,
of een Brood, tóch kan het kunst zijn, en omgekeerd ook.
En kijk eens naar Vincent van Gogh, die nu zo
bewonderd wordt. Wat hij ook probeerde, bij leven heeft hij maar één schilderij verkocht, en dan nog aan de zus van zijn vriend.
Hemzelf heeft het in ieder geval weinig opgeleverd;
zijn hunkering naar erkenning dreef hem tot
krankzinnigheid.
Tegenwoordig trekt het Van Gogh Museum bijna
anderhalf  miljoen bezoekers per jaar!
Ik wil daarmee maar zeggen: een goede,
gewaardeerde column-schrijver ben je niet zomaar,
want ook dát is-en-blijft ‘een hele kunst’!

De rode wijngaard, het enige schilderij welke van Gogh in leven heeft verkocht...................

Column 59, Wat ons blij maakt........

 

Waar worden we blij van?

"Zet nou eens op papier, in de bubbels van een glas champagne, wat jou blij maakt"!
Eh, nou ja, wat een vraag.......
En erger nog, wat steekt er achter deze vraag?
De een wordt blij van een stuk chocolade in zijn nachtkastje, de ander van zijn zwemdiploma.
Mensen, kinderen, dieren en tuintjes doen het trouwens ook goed.
Een andere vraag: "Wat maakt jouw werk nou zo leuk, vind jij"?
Weer zoiets, deze vraag leidt natuurlijk ook ergens naar toe.
We zitten namelijk met zijn allen weer op cursus. Een cursus als gevolg van een bezoekje van een Mystery Guest, vóór de afgelopen zomer.
En blijkbaar is die Mystery Guest dus niet helemaal blij van óns geworden; vandaar!
Twee acteurs, een man en een vrouw, gaan een paar dagdelen met ons aan de slag.
De eerste middag heb ik achter de rug.
Een middag vol hilariteit en grapjes, maar ook serieuze en emotionele gesprekken.
En niet te vergeten: Meneer de Bruyn momenten.
Wat dat zijn, dat soort momenten?
Een norse, saaie meneer die naar zijn zeggen vreselijk blij is van binnen, maar dit aan de buitenkant vrij emotieloos verkondigt.
De bedoeling is ons te laten zien dat je je blijdschap moet uitstralen, ook aan de buitenkant.
Maar ja, zeg nou zelf: zo lollig is het momenteel ook niet met al die bezuinigings-plannen bij de bieb.
We hebben de afgelopen weken een paar zware raadsvergaderingen in Hollands Kroon voor onze kiezen gehad.
Raadsvergaderingen, waarbij we af en toe werden gekielhaald.
Zo doe je dat, als geldschieter, als het water je zelf tot aan de lippen komt te staan!
Even de boel kopje onder houden, en dan weer naar adem happend, spartelend boven laten komen.
Gelukkig hebben onze leden het niet over hun kant laten gaan.
Meer dan tienduizend handtekeningen konden worden overhandigd aan de Raad, plus heel veel steunbetuigingen, in de vorm van brieven.
Alles om sluiting van een aantal bibliotheken in Hollands Kroon te voorkomen.
Daar schrokken de boeven toch wel een beetje van, dus werd een charme-offensief ingezet.
"Maar beste brave burgers, sluiting van de bibliotheek? Dat is nooit onze intentie geweest, we willen juist samen met de bibliotheek naar passende oplossingen zoeken om hen te redden, en het hoofd boven water te laten houden".
En zo mogen we toch nog een tijdje ronddobberen en spartelen in de modderige vijver van de gemeente Hollands Kroon.
Maar goed, om weer even terug te komen bij Meneer de Bruyn:
We gaan dus met zijn allen de mensen die ons in de bibliotheek bezoeken in een warm bad terecht laten komen.
We gaan zorgen dat mensen zich welkom voelen bij ons, en we gaan uitstralen dat wij blij zijn met hun bezoek en niet te vergeten hun steun, als het erop aan komt.
En als we ons dát maar blijven bedenken heeft die Meneer de Bruyn voortaan het nakijken.........

Column 58, NOODOPROEP: BIEB MOET BLIJVEN!

  



NOODOPROEP:

BIEB MOET BLIJVEN!!!!!!!!


Het is vrijdagmorgen negen uur!
Eigenlijk zou ik al toeterend met mijn Pixootje voor de bieb van Niedorp móeten staan om actie te voeren.
En eigenlijk móet ik me nu voorbereiden op een pittige toets voor de opleiding a.s. dinsdag, met als onderwerp "toegankelijkheid van de bibliotheek en de collectie".
Maar eerst móet me deze noodkreet van het hart, om me daarna volledig op de toets te kunnen storten.
Want over toegankelijkheid gesproken:
Woensdagmorgen kwam ik rond tien uur bij de bibliotheek in Anna Paulowna aan, gevestigd in "DE VERWACHTING", waar ook de gemeenteambtenaren van HOLLANDS KROON hun onderkomen hebben.
En de rest, die er niet meer in past, zetelt in het totaal gerenoveerde oude gemeentehuis, en heeft, als troost, een fiets (en een I-pad????) gekregen om heen en weer te pendelen.
Maar dat ter zijde.
Ik wilde parkeren maar er was geen enkele parkeerplek meer over; op dat héle grote terrein.
Zo, zo, wat een drukte!

Bij het naar binnengaan viel mijn blik nog nèt even op het 'geweldige kunstwerk' dat half in het water staat, en wat zeker een aantal duizenden euro's heeft gekost.

Het moet symbool staan voor DÈ ONTMOETINGSPLEK, die DE VERWACHTING moet uitstralen.

Hèt middelpunt van de nieuwe gemeente HOLLANDS KROON!
Wat een geweldig streven, en wat zijn we goed op weg!
Maar dat heb ik blijkbaar toch even verkeerd begrepen.
Het gebouw zit namelijk wel bomvol, maar dan met eigen personeel; alle kamertjes zijn gevuld.
Ook voorzien van een nieuwe look, gezien de tientallen grote trendy lampenkappen die laatst zijn gearriveerd.
En tevens de raadszaal heeft een grondige, kostbare verbouwing ondergaan om al die plannen "VOOR-EN IN HET BELANG VAN HET VOLK" in te kunnen uitbroeden.

Maar goed, nogmaals: Ik liep het gebouw binnen, en hoorde een oorverdovend "BIEB MOET BLIJVEN, BIEB MOET BLIJVEN", uit tientallen kinderkeeltjes schallen.
Tientallen kindertjes met borden en spandoeken stonden voor het gesloten hek van de bibliotheek.
Wat een aandoenlijk tafereel!
Want wat is er aan de hand?
De gemeente kampt met enorme tekorten en mòet BEZUINIGEN!
Inderdaad, DE BIBLIOTHEKEN IN HOLLANDS KROON moeten er dan maar aan geloven, want "het water staat de hen tot aan de lippen", zo blijkt.

DE BIBLIOTHEEK WORDT DAAROM GENADELOOS ONDER VUUR GENOMEN door de gemeente!

De vestigingen Anna Paulowna, Nieuwe Niedorp, Hippolytushoef, en Wieringerwerf, zouden bij elkaar tot en met 2015 totaal 600.000 euro moeten bezuinigen; dat is 50 % van ons hele budget, door er bijvoorbeeld onbemande PLUG-IN bibliotheken van te maken!
Door deze PLUG-INS te plaatsen kunnen de mensen dan toch nog boeken blijven lenen.
Want "de gemeente wil er natuurlijk alles aan doen om zijn inwoners ter wille te blijven".
Wat edelmoedig van deze helden!

Tijdens de actievoering vraag ik me vertwijfeld af waar al die medewerkers van HOLLANDS KROON nu zijn gebleven, die het hele parkeerterrein in beslag nemen.......
Geen tijd natuurlijk, zij zijn allemaal ontzettend druk aan het werk, of hebben zij dekking gezocht onder hun mooie nieuwe bureaus?
Ach kijk nou, wat dapper toch, de verantwoordelijke Wethouder heeft nog een klein gaatje gevonden in zijn overvolle agenda, om zijn gezicht te laten zien, en de kindertjes even met een nietszeggend, kinderachtig verhaaltje toe te spreken.
Maar daar hebben zij geen boodschap aan!
Zijn verhaal wordt door een oorverdovend "BOEOEOEOE" en "BIEB MOET BLIJVEN" overstemd..............

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken:

OOK U KUNT ONS STEUNEN!!!!!!!!

Door de link aan te klikken, en de petitie te ondertekenen!

http://biebhollandskroonmoetblijven.petities.nl/

Lieve familie, vrienden en bekenden (ook van buiten Hollands Kroon):

WIJ HEBBEN JULLIE STEUN HARD NODIG!

Kan ik op jullie rekenen?

 

Column 57, Waar zouden we zijn zonder........

Waar zouden we zijn zonder de trein?

En dat is natuurlijk ook zo. Maar soms.........
Nu ik iedere dinsdag gebruik maak van het openbaar vervoer, om op het ROC in Utrecht te komen, snap ik de ergernis van sommige mensen maar al te goed.
Hoe vaak gebeurt het niet dat een trein later vertrekt omdat een overweg geblokkeerd is vanwege een ongeluk of nog erger, vanwege opzet?
Ook vorige week dinsdag was het weer zover.
Een versperring bij Utrecht-Zuilen.
Na tien minuten vertrok de trein alsnog, maar dan wel via Hilversum en niet rechtstreeks naar Amsterdam.
Daarbij kwam nog dat de trein heel langzaam vooruitging omdat hij achter een stoptrein zat.
Wat een narigheid......
Vlak achter mij zaten twee oudere dames druk met elkaar te kwebbelen.
Ze waren een dagje naar Utrecht wezen statten, en hadden bar genoten, zo te horen.
"De ien ging 's evends gebakke piepers eten, en de aar nam wel efkes een uitsmaiter", zo kwam me in Utrecht tijdens het wachten al ter ore.
Ze kwamen duidelijk van het Westfriese platteland, en al snel begrepen ook zij dat het allemaal iets later ging worden, die avond.
Terwijl ik me een beetje zat op te winden over de zoveelste wekelijkse vertraging, waar natuurlijk niemand wat aan kon doen, leek het voor de dames "de slagroom op de pudding" van hun dagje uit.
"Noh maid, deer hewe maar weer marzel mee. Kijk nou toch-er-us, het is hier skitterend.
Benne we zomaar gratis en voor niks in Hilversum beland, dat is nog weer es efkes wat aars dan de hienrais venoggend".
Toen we eindelijk in Alkmaar aankwamen had de NS nog een verrassing voor zijn reizigers in petto.
De trein die tot Schagen door zou rijden, ging niet verder dan Heerhugowaard, en daar moest dan weer overgestapt worden op de volgende trein, die nog bijna een half uur op zich zou laten wachten.
Terwijl ik bedacht dat ik dan beter in Alkmaar-Noord kon uitstappen, zodat ik op hetzelfde perron kon blijven wachten op de volgende trein, hadden de dames ook al weer een oplossing bedacht.
"Weet je wat we den doene as we in Heeregewaard benne? Den neme we deer petat, en den bloive de piepers en de uitsmaiter voor morrege legge".
Dus ik stapte uit in Alkmaar-Noord, en zij bleven zitten tot Heerhugowaard.
Na bijna een halfuur gewacht te hebben op het perron, kwam mijn volgende trein.
Ik stapte in en ging nog even tot Schagen heerlijk in een hoekje zitten, benen gestrekt, ogen dicht en bedacht me dat dit me het-dagje-wel-weer-was-geweest.
Eindelijk schoolvakantie........pfffffff.
Opeens werd ik opgeschrikt door de stem van de conducteur: "mevrouw, mag ik uw kaartje even zien"?
"O ja, natuurlijk"!
Ik graaide mijn OV-chipkaart uit mijn zak en overhandigde deze.
Hij pakte hem aan, scande hem, keek over de rand van zijn bril, scande nogmaals en zei:
"Mevrouw, u zit hier verkeerd".
"Hoezo verkeerd, ik ga toch richting Schagen?"
"Ja dat wel, mevrouw, maar u zit nu éérste klas" .............

Nederlands, Engels, Kunst.......

Nederlands, Engels, Kunst.......

Goh, "zomaar" zijn we een aantal maanden verder, zonder geblogd te hebben.
En nu is het eindelijk dan even vakantie.
Althans vakantie van school, want het werk gaat gewoon door. Maar toch even de tijd om een paar weekjes letterlijk en figuurlijk "uit die trein" te stappen. Want iedere week naar Utrecht reizen, met bijna wekelijks de nodige "verrassingen" van het Openbaar Vervoer, tsja, dat gaat je toch niet helemaal in de koude kleren zitten.....
De laatste lootjes van het schooljaar waren daarbij ook nog behoorlijk zwaar. En dan te bedenken dat er nog één heel jaar gaat volgen.....
Afgerond is het onderdeel Engels; een spoedcursusje grammatica, woordkennis, spreekvaardigheid en leesvaardigheid, en de daarbij behorende vier toetsen. Het valt niet mee om na ongeveer vijfendertig jaar dit nog eens op te moeten lepelen. Ik moest in ieder geval heel ver graven en spitten.
Maar gelukkig, ook dit onderdeel is met een goed resultaat voor ons allemaal, afgesloten.
Nederlands is ook zo'n onderdeel.
Het onderdeel "tekstverklaren" viel niet mee, de luistertoets daarentegen was weer een "eitje".
Zo weet je het maar nooit. De rest hebben we nog tegoed, waaronder een pilot landelijk examen Nederlands, voor het MBO.
Dan hadden we nog het werkstuk "Organisatie en Beheer", of eigenlijk een scriptie, vertelde iemand mij; dat klinkt iets serieuzer.
Nou ik houd het toch maar op een "werkstuk" over: onze bibliotheek, het werkgebied, onze collectie, de vorming van de collectie en de daarbij behorende cijfers.
Ontzettend leerzaam, want zo leer je de eigen bibliotheek het beste kennen van binnen en van buiten, maar het is tevens niet zo eenvoudig om alle informatie en getallen in kaart te brengen.
Gelukkig hebben heel veel collega's me geholpen om mijn informatie bij elkaar te sprokkelen, vragen te beantwoorden en te kijken of het werkstuk een beetje tot een samenhangend geheel is geworden.
Wat het uiteindelijke cijfer is geworden weet ik nog niet, maar mijn inspanning is in ieder geval beloond met een voldoende.
Vóór de vakantie hebben we nog snel een beginnetje gemaakt met het onderdeel Kunst.
Hiervoor gaan we een tijdlijn maken, waarin we de Kunst en de Geschiedenis van de Kunst gaan zetten.
Nooit gedacht dat ik hiervoor interesse zou hebben.
Geschiedenis was nooit mijn sterkste kant en kunst al helemaal niet. Aardrijkskunde weer wel, en misschien is dat nou net de link die ik leg met Kunstgeschiedenis.
Je kunt het niet weten, maar ik vind het heel interessant hoe mensen vroeger, zelfs tienduizenden jaren geleden toch iets in elkaar konden knutselen met de materialen die zij toen ter beschikking hadden. Hoeveel honderden jaren het duurde voor het project ten einde kwam, en hoe zo'n project met dezelfde vaart soms weer werd vernietigd door de vijand.
Zoals gezegd: nu even van de vakantie genieten en uitrusten, want we zullen er in het nieuwe schooljaar weer hard tegenaan moeten.
Maar we hebben een leuke solidaire groep en we gáán elkaar er doorheen sleuren, hóe dan ook............

Column 56, Levenskunstenaars...........

"Levenskunst in Parijs"............

En dan nu de andere "Aktie van de dag".
Het reisje naar Parijs, wat ik Peter cadeau heb gedaan voor zijn verjaardag, via deze site. Voor de liefhebbers:

http://www.aktievandedag.nl/

Drie dagen bliksembezoek Parijs, met de bus, vertrek half zes in de ochtend uit Alkmaar.

Is natuurlijk te doen, maar niet als zoonlief naar zijn eerste schoolgala gaat, en midden in de nacht opgehaald moet worden.
En dat hij, zoals het een echte kerel betaamt, iets te diep in het glaasje gekeken heeft, terwijl om vier uur onze wekker al gaat.

Ik had nog zo gezegd..........

Daarbij kwam nog dat ik, precies voor die avond, voor ons reisje, kaartjes voor de schouwburg had gereserveerd, omdat hij een dansvoorstelling moest bijwonen voor het vak CKV van zijn school.

Pas in diezelfde week kwamen we erachter dat dit natuurlijk niet allemaal op een en dezelfde avond ging lukken.

Wie moest nu waar naartoe?

Hij dus maar keurig in het pak met stropdas en gepoetste schoenen naar het gala, en ik met tante naar de dansvoorstelling.

"Mam, kun jij dan meteen effe een verslag maken ook?"

"Tuurlijk kan mam dat"!

En de volgende dag tijdens de busrit, ter hoogte van Utrecht, bleek dat de afgelopen nacht er bij hem toch dieper ingehakt had dan gedacht,en naar school gaan niet echt ging lukken, dus "of mam school maar effe kon bellen"?
Ja, en ondanks alles gaat het moederhart van "mam" dan weer spreken, want het is zijn eerste weekend alleen thuis.

Gelukkig waren er die ochtend méér spontaan ziek geworden, waarvan de oorzaak "onbekend" was, al heb ik die er maar netjes bijverteld.

Dus al met al niet zo'n heel vrolijk begin van ons reisje.

Maar de ervaringen erna hebben het ruimschoots goedgemaakt.
Ontzettend druk programma, en dan toch nog uitgerust thuiskomen........

En hele bijzondere herinneringen aan een prachtige stad Parijs, die ondanks de vele regen, zich toch van zijn allermooiste kant probeerde te laten zien.

De mooie gebouwen en pleinen, de Seine, Montmartre, Arc de Triomphe, Notre Dame.........
En niet te vergeten onze Parijse gids Liesbeth, die door de donkere wolken en de regen toch "de zon liet schijnen".

Tijdens de rondwandelingen door de stad en de Joodse wijk "le Marais", wist ze ons met veel humor, op een ludieke manier, het een en ander bij te brengen over "une belle Histoire" van de stad en zijn vele bezienswaardigheden. Ondertussen bracht ze ons ook nog even op de hoogte van de strijd naar het presidentschap tussen Sarkozy en Hollande. De afloop moge inmiddels bekend zijn.

Een levenslustige, bijzondere vrouw!

Ze woont al sinds 1980 in Parijs, ooit daar terecht gekomen via het reisbureau van FTS.

Ondertussen Franse cultuurgeschiedenis gestudeerd en tijdens "un beau rendez vous" haar echtgenoot ontmoet en kinderen gekregen.

Verder is ze kunstenares en vertoont zich regelmatig op exposities en in kunstgaleries.

Een levensgenieter "pur sang"!

Soms verbaas je je erover hoe zoiets allemaal past in één mensenleven? Ik ga het niet weten.

Maar wil je haar ook eens leren kennen? Kijk dan op:

 http://www.art-panorama.com/ en dan liesbeth Leroy.

Je kunt  zien hoe ze, van "oud ijzer van de schroothoop" kunst maakt, meestal in de vorm van dieren, ergens in een kas, net buiten Parijs.

Zelf beschrijft ze haar creativiteit als volgt (en ik vind em leuk):

"Je wilt een vis maken, en uiteindelijk blijkt er een vogel uit te komen.

Het creëren van kunst is net zo verrassend als het leven zelf: het overkomt je, en je weet niet waar je uiteindelijk ooit terecht zal komen"........

Word, Excel, Powerpoint, Weblog........

"Actie van de dag".......

De laatste tijd ben ik inderdaad iedere dag wel behoorlijk in actie........
Zo'n opleiding gaat je niet helemaal, of helemaal niet in de koude kleren zitten.
De eerste toets hebben we inmiddels achter de rug. Word, Excel en Powerpoint.
Wat een fijn gevoel om dit onderdeel "te beheersen".
Het komt me goed van pas in alle dingen die ik doe!
Hoewel het resultaat goed was, was ik niet tevreden over het ware gevoel tijdens de toets.
Hellup, dit ga ik nóóit leren!
Hoeveel examens, toetsen etc. heb ik nu al gedaan, en waarom heb ik toch altijd weer die prestatiedrang, welke mij altijd zoveel stress geeft?
De ontlading als gevolg van een goed resultaat geeft natuurlijk weer een enorme boost, maar:
Waarom wil ik mezelf dit toch iedere keer weer aan doen?
Waarom "moet" ik mezelf nog steeds bewijzen op "mijn leeftijd"?
Het volgende project vormt het werkstuk "Beheer en collectievorming".
Dit onderdeel laat me spitten en graven in onze eigen bibliotheek.
De geschiedenis, de cijfertjes van lenersaantallen, uitleningen, collectiebeleid, begroting etc.
Leuk om te doen, maar hierdoor komt het "bloggen" wel enigszins in het gedrang, hoewel het hebben van een eigen weblog ook een onderdeel vormt van de opleiding.
Hoeft ik dus niet opnieuw aan te maken, want......... ik heb er al één!
En......we gaan natuurlijk geen dingen onnodig dubbel doen, want daarvoor is mijn tijd mij te kostbaar!

En meiden van de cursus: wat hebben jullie een mazzel; de Lay-out is toevallig net een stuk verbeterd en vereenvoudigd, zo merk ik vandaag.
Meer ruimte voor de tekst, dus in ieder geval overzichtelijker, maar ook de instellingen zijn makkelijker te vinden.
Ik ben er alleen nog niet achter waar ik nu het oude vertrouwde "dashboard" kan vinden.......
Volgende week gaat het onderdeel Nederlands en Engels starten!
Voor de trouwe lezers van mijn columns: natuurlijk mogen jullie meelezen over mijn belevenissen tijdens de opleiding, maar let op:

Het roze logo bovenaan blijft voor de "gezellige" columns, en de blauwe gaan wat meer over de opleiding en moeten wat "zakelijker" zijn.
Maar oké,  met betrekking tot de titel "Actie van de dag" wil ik binnenkort ook nog wel iets kwijt in de roze column............

Column 55, Collectievorming in Walhalla............

Collectievorming in alle soorten en maten...........

Waar een regenachtige tweede paasdag al niet goed voor is!
Alle paashazen zitten lekker met hun eierenmandjes binnen, er valt buiten niets te zoeken, en dus eindelijk weer eens even tijd voor een blogje.
De opleiding slorpt nl. op dit moment véél meer tijd op, dan ik van tevoren had kunnen bedenken.
En het ergste daarbij is: Ik vind het nog leuk óók!
Het lijkt een soort sport of verslaving: o.a. bezig zijn met Word, Excel en Powerpoint, steeds maar weer nieuwe dingen leren, of oude dingen die inmiddels zijn weggezakt, weer oprakelen.
Nederlands, Engels, Rekenen, Kunst, Cultuur etc., etc.
Daarbij een werkstuk creëren over "Beheer en collectievorming", met de hierbij behorende voorbereidende lessen en werkbezoeken, over het vormen van een boekencollectie in de bibliotheek.
En.......ook niet onbelangrijk dan wel belangrijker nog; het onderhouden en op peil houden van een mooie, gangbare collectie, en deze op een aanlokkelijke manier presenteren.
Maar natuurlijk ook het verantwoord geld leren uitgeven van "de baas", ten behoeve van de collectievorming............
Nou heb ik over het algemeen geen moeite met  de "collectievorming" voor mijn eigen kledingkast, maar hier komt toch wel even iets meer bij kijken.
En toch moet het al enigszins in mijn genen zitten; dié "collectievorming".
Zo was ik van de week even in mijn favoriete kledingwinkeltje in Anna Paulowna, tijdens het boodschappen doen.
Het was druk in de zaak, en soms "help" ik dan wel eens even vrijwillig, maar natuurlijk nooit ongevraagd, mensen, om hun keuze te maken.
Zo ook deze keer.
Wat grappig toch, op de een of andere manier wordt me wel vaker gevraagd om mee te gaan op kledingjacht, of om mijn advies of mening over een aan te schaffen, of aangeschafte outfit te geven!
Ik zocht nog wat bijpassende spullen om het geheel te completeren, en tevreden gingen ze daarna de winkel uit.
Elma, de eigenaresse, riep gekscherend :
"Joh, ik ga vanmiddag de nieuwe wintercollectie van "Anna Scott" uitzoeken en bestellen, in het Fashion Centre in Amsterdam, zin om mee te gaan"?
Wat als een grapje begon bleek al snel een serieuze "uitnodiging" te zijn.
Nou, zoiets hoeft je mij doorgaans geen tweede keer te vragen!
Zomaar even een kijkje nemen in het "mode-Walhalla"...........
Maar dit keer was ik nog aan het nasudderen van een enerverende dinsdag opleiding in Utrecht, en  van plan om daarmee nog even flink aan de slag te gaan, deze komende middag.
Andere plannen dus...........
Opeens bedacht ik me: Wat nou, dit gaat toch ook om collectievorming?
Volledig verantwoord uitje dus, gewoon ervaring opdoen; het nuttige met het aangename verenigen heet dat, toch?
Een uurtje later snorden we vrolijk naar Amsterdam.
Wat een onverwacht super-uitje! Genieten!
Met een bepaald budget de herfst/winterkleding mogen uitzoeken.
Samen kwamen we tot een hele mooie collectie, wat natuurlijk nog een verrassing moet blijven!
Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel.
Hoe leuk!
Ook andere kledingmerken waren vertegenwoordigd in het Fashion Centre, met natuurlijk nog de zomerkleding.
Hier en daar namen we een plukje mee. Wat van dit, en wat van dat!
Daarna stortten we ons op de sieraden, sjaals, tassen etc.
Al duizelend en nog nastuiterend van al het moois, totaal overdonderd, en daardoor in de keuze verbijsterd, zaten wij, maar vooral ik, moe maar voldaan, om halfzes, in het restaurant aan de koffie.
En om maar bij de koffie te blijven: dit is toch wel een vak apart;
"trendwatchen" en "koffiedik kijken"; zo onvoorspelbaar als het weer!
Niet zoeken wat je zelf wilt aanschaffen; nee, bedenken, gokken en "op je klompen aanvoelen" wat de gemiddelde vrouwelijke klant in Anna Paulowna en Omstreken wel eens leuk zou kunnen vinden, de komende winter.
En dat is best moeilijk en spannend!
Kan niet wachten tot onze keuze in september/oktober in de winkel hangt.
Pas dàn komt nl. uit of we het goed hebben gedaan!
Maar eerst komt hopelijk nog die héle mooie zomer, waarin we volop kunnen genieten van de dáárbij behorende zomercollectie, want zoals gezegd: ook dat blijft hier altijd onvoorspelbaar en "koffiedik" ............

Column 54, Toeval bestaat niet........

"A man with a mission".........

Wat kun je, tijdens een rustige avonddienst op de bibliotheek, soms tot interessante gesprekken komen!

De computers op het computereiland, boven, weigerden "printdienst", en zo kon het gebeuren dat "a man with a mission" mijn pad kruiste.

Ik liet hem de gewenste printjes op mijn computer maken, daar hij die papieren met spoed naar de ambassade moest sturen.
Omdat ook de koffieautomaat hem in de steek liet, na inworp van het muntje, regelde ik dàt even, via de automaat in de keuken.
Hij vertelde mij dat hij verloofd was met een afrikaanse, en liet mij foto's van haar zien vanaf zijn mail.
De man was een goedlachse Afrikaan, erg zwart, en met een rij blinkende witte tanden in zijn mond, die hij regelmatig tijdens een daverde lach toonde.
Hij kwam uit Belgisch Kongo, Afrika, en mocht zijn toekomstige vrouw niet eerder "leren kennen" dan na het kerkelijk huwelijk, zoals dat hier ooit ook zo was, vertelde hij.
Moeite had hij met het feit dat het tegenwoordig in deze tijd allemaal zo anders gaat, en dat het geloof in ons land nog zo'n kleine rol speelt in ons dagelijks leven.
"Uw voorouders hebben ooit als missionaris het geloof naar Afrika gebracht, en nu probeer ik hier, ook als missionaris, het geloof weer terug te brengen.
Mag ik u vragen of u, of uw familie gelooft?"
Ik vertel hem dat mijn man Rooms Katholiek is, en ik eigenlijk "niets", en hij kijkt mij niet begrijpend aan.
"Mevrouw, neemt u van mij aan, dan is deze ontmoeting niet voor niets!
Wat is erop tegen om te geloven in een leven in het hiernamaals?
Zou u die kans mis willen lopen?
Als ik u was zou ik niet het risico willen lopen om door niet te geloven, niet in de hemel te komen".
Ik probeer hem uit te leggen dat ik ook geloof.
Maar op mijn eigen manier.
En dat ik mijn geloof niet actief in een kerk belijd, maar dat dat volgens mij ook niet zo hoeft te zijn.
En daarna stel ik hem de vraag:
"Hoe zit het dan, volgens u:
Wordt je alleen door die hemelpoort gelaten als je een bepaald geloof in een kerk belijd, of zou het misschien ook toevallig zo kunnen zijn dat ik nog een kansje maak, omdat ik gewoon probeer om een goed en behulpzaam mens voor anderen te zijn?
En zo niet, misschien zou ù dan een goed woordje voor me willen doen?"
Hij kijkt me aan met een brede, misschien wel meelijwekkende glimlach, en zegt:
"Maar mevrouwtje, toeval bestaat niet, waarom denk u dat ik hier op uw pad ben gekomen?"
En terwijl hij nu weer met een "big smile" van oor tot oor, zijn rij witte tanden laat zien en de trap afloopt, roept hij nog:
"En toch heeft u wel iets "goddelijks" over u"................

Column 53, Grutte Pier giet oan..........

      

"Twee vrienden met een droom en een missie"................

Dat de Friezen doorzetters zijn, soms tegen beter weten in, dat hebben we weer kunnen meemaken tijdens de voorbereidingen voor een Elfstedentocht.
De zogenaamde "Elfstedenkoorts".
Wat hadden ze "er zin an".
En wij natuurlijk ook!
Net als bij een WK-, of EK-voetbal begint ook òns "nationale bloed" weer te borrelen, bij zulk soort evenementen.
Want wat is er beter voor de onderlinge saamhorigheid?
Er breekt een totale, niet te evenaren, gekte los, onder jong en oud.
Maar vooral de Friezen spannen hierin natuurlijk de kroon.
Ik heb daar oprecht bewondering voor!
Het alleen àl práten over de Elfstedentocht doet hen de tranen in de ogen springen van emotie, zag ik laatst op TV.
Gróte stoere kerels, waarbij de gedachte aan deze tocht, meer emoties oproept, dan bijvoorbeeld de geboorte van hun kind of kleinkind.
En wat jammer dat "Koning Winter" al die inzet en emotie vooralsnog niet heeft kunnen belonen met een èchte, onvervalste Elfstedentocht.
Het mocht er helaas nog niet van komen..........
Maar wat kùnnen "onze landgenoten van over de dijk" ergens voor gáán en staan!

Nog niet zolang geleden was mijn vriendin uit Friesland weer eens op bezoek.
Ja, die de afgelopen zomer haar vijftigste verjaardag in de koeienstal vierde.
Ik wist dat haar zoon met een terreinwagen, verbouwd als ambulance, samen met een vriend, deel had genomen aan de alternatieve Dakar rally: de "Antwerp-Banjul Challenge".
Wat het allemaal "voorstelde" begrijp ik nu pas!
Ze liet ons de filmpjes zien, die als verslag op You Tube staan.
Filmpjes van de voorbereidingen, tot het verslag van de reis naar Gambia zelf.
Twee vrienden, die het avontuur hebben opgezocht.
Twee jongens die zich daarbij ingezet hebben sponsoren te zoeken om hùn droom werkelijkheid te laten worden.
De droom om een arm Afrikaans dorp aan een ambulance te helpen, maar ook om de rally, met einddoel Gambia, uit te rijden; met een terreinwagen die ze met behulp van vele sponsoren zelf hebben omgebouwd, en omgedoopt tot "Grutte Pier".
Het geld daarvoor werd mede door een Benefiet-concert bijeen gebracht, door bedrijven die, in ruil voor hun naam op de "Grutte Pier", hun bijdrage deden, maar ook door de fotoaktie "met je smoel naar Banjul".
En zo kon het grote avontuur beginnen.
De "Grutte Pier" giet oan!
Wat een geweldig initiatief en wat een mooi verhaal!
Is dit niet prachtig om op je CV te kunnen zetten?
Als bewijs van organisatietalent en doorzettingsvermogen?
Misschien zouden alle jongeren  zonder toekomstperspectief, vervolgopleiding of baan, als een soort "levensstage" ook deze "missie" moeten volbrengen.
Zoals er vroeger de dienstplicht was.
Dan is er geen tijd om uit verveling "rond te hangen" of  "keet te trappen".
Wèg met zinloos geweld!
Laat ze die overtollige energie en kracht voor iets goeds gaan inzetten.
Dan kunnen ze hun, volgens "het Puberbrein" van Huub Nelis, voor hun vijfentwintigste "nog niet volgroeide frontaalkwabben in de hersenen" op die manier gebruiken, om zo wat meer respect en begrip voor de medemens te kweken...........



Voor een volledig verslag zie:

www.frieslandbanjul.nl

www.youtube
Grutte Pier in Gambia

Column 52, Provinciaaltjes...........

"Poldermeisjes" in de grote stad........

Om zes uur 's morgens gaat de wekker af, maar ik was natuurlijk al-lang-al wakker.
Wat zal deze dag me gaan brengen?
Het is de eerste dag van de ongeveer anderhalf-jarig durende opleiding, die ik voor de bibliotheek bij het ROC in Utrecht ga volgen.
Anderhalf jaar, één keer per week, naar Utrecht..........
Ik heb er ontzettende zin in, maar vind het tevens ook spannend.
Alleen het reizen is al een opleiding op zich, voor zo'n "provinciaaltje" als ik!
Ik heb inmiddels een OV-chipkaart, maar ook dat vergde een hele studie van tevoren.
Eigenlijk heb ik daar nu al een diploma of een lintje voor verdiend, vind ik zelf.
Aanvragen, activeren, opladen, scannen............het is niet zomaar wat!
Doettie het nou wel of doettie het niet; want niet goed gescand betekent zonder pardon, een forse boete.
Ik snap niet, dat de NS niet snapt dat het allemaal best moeilijk te snappen is voor de gemiddelde "Greetje uit de polder".
Als ik in Utrecht aankom laat ik me door de stroom mensen meevoeren naar buiten, naar de bussen en trams.
Nog net op tijd ontdek ik dat ik mijn chipkaart natuurlijk ook weer moet uitchecken, maar het valt niet mee om " 't puntje" van " 't paaltje" te vinden.
Ik moet me nu terug door de stroom worstelen en als ik het bij iemand van het NS-infoservicepunt besluit te vragen, blijk ik dus letterlijk en figuurlijk "voor 't paaltje" te staan.
Dom, dom, dom...........maar je moet het ook allemaal maar weten!
Bij de trams aangekomen blijken er meerdere mensen zoekende te zijn.
Een leeftijdgenote wil ook met de tram mee, en ze vraagt me waar ze een kaartje kan kopen.
"Maar heb je geen OV-Chipkaart dan?" vraag ik haar heel wijs, maar nee, ze reist eigenlijk nooit met het openbaar vervoer.
Onder het mom van: in het land der blinden............. vertel ik haar dat ze ook een kaartje bij "de chauffeur" van de tram kan krijgen, want dat weet ik toevallig nog van de vorige keer toen ik naar het intakegesprek ging.
We stappen in maar ze gebaart me dat er helemaal geen "chauffeur" in het hokje zit.
Ik schiet in de lach.
Gelukkig ben ik niet de enige die er allemaal wat moeite mee heeft.
Als de tram begint te rijden snapt zij inmiddels ook dat de tram nu weer de andere kant op gaat: "achter" nu opeens "voor" is geworden, en dat "voor" nu "achter" is, en dat de chauffeur zich heeft verplaatst van wat eerst "voor" was naar "achter" en wat nu inmiddels weer "voor" is geworden.
Simpel toch?
Zich naar voren werken is geen optie, want de tram zit bomvol met "scholieren", waar geen doorkomen aan is, en ze moet dus "verplicht zwartrijden".
Net op tijd kom ik bij "mijn school" aan.
Ik hoef niet uitgebreid naar mijn veel jongere medescholieren te kijken om te ervaren hoe iemand van allochtone afkomst zich moet voelen tussen ons, blanke Nederlanders.
Gelukkig staan er meer "oudere jongeren" van mijn kaliber bij de receptie.
We worden naar ons leslokaal begeleid, naar docent Arie.
Vooralsnog negen positieve mensen die er ontzettend veel zin in hebben om zich, om verschillende redenen, verder te bekwamen in het werken bij de bibliotheek.
Zo op 't eerste gezicht een leuke groep.
Allemaal vrouwen uit o.a. Tiel, Geldermalsen, Ridderkerk, Amsterdam, Andijk en ........'t Zand.
"Gelukkig, ik ben niet het enige poldermeisje", verzucht de collega uit Andijk opgelucht.
Ze werkt in Enkhuizen, wat behoort bij onze "buren" Bibliotheek Oostelijk West Friesland; het aangrenzende werkgebied van onze "Kopgroep".
Omdat ik om half zeven vanmorgen de koffie al op had en er al een halve "dagtaak" op heb zitten, begin ik inmiddels weer héél véél trek te krijgen in een bakkie.
Maar ja, ik zal nog even moeten wachten tot het pauze is, want het leven van "een scholier" gaat nou eenmaal niet over rozen.........