Column 49, Sint/kerstverhaal in crisistijd...........

Hoe "overleven" Sint en Kerstman samen de crisistijd?..........

Het is 6 december, al dik na middernacht, als de Sint nog achter zijn buro zijn tekorten probeert weg te cijferen.
Optellen, vermenigvuldigen, delen....
Met geen mogelijkheid krijgt hij dit jaar zijn boekhouding sluitend!
Ja, ook bij Sinterklaas heeft de recessie hard toegeslagen.
Hij zet zijn bril af en krabt nog eens onder zijn baard, terwijl er buiten iets met gillende banden tot stilstand komt.
Iemand roept: "joho, joho", en er wordt hard op het raam gebonsd.
Sint schuifelt vermoeid naar de deur.
Het zal toch niet die duivelse Kerstman al zijn............?
En ja hoor, de Kerstman staat hijgend voor de deur, samen met zijn rendieren die, uitgeput en door hun hoeven gezakt, voor zijn slee op wielen liggen.
"Ben ik nog op tijd, Sinterklaas, want ik kom jouw taken overnemen"!
"God allemachtig Kerstman", zegt de Sint, "ben jij niet een beetje te vroeg"?
"Maar Sinterklaas, lees jij geen kranten?
Weet jij dan niet, dat jij door de gevolgen van de recessie wegbezuinigd wordt, en ik alle decemberfeestjes voor mijn rekening moet gaan nemen"?
"Maar er ligt nog niet eens sneeuw om op te sleeën," antwoordt de Sint verbaasd!
"Joho, joho", roept de Kerstman, "daar heb ik iets op bedacht.
Zie je niet die wielen onder mijn slee"?
De Sint schudt zijn hoofd.
"Dat kan wel zo zijn, maar je bent nu toch al te laat om mijn werk over te nemen, en daarom kun je nog wel even wachten tot ik weer het land uit ben.
Als jij zó doorgaat Kerstman, dan háál jij de kerst niet eens"!
De Kerstman pakte, nu toch wel een beetje vertwijfeld, een fles Glühwein uit zijn slee, en zet die aan zijn mond, om hem vervolgens door te geven aan de Sint.
Die bedankte, want hij zat nog aan de warme chocolademelk met pepernoten en wilde zijn hoofd er vooral bij houden.
De Sint moest helaas bekennen dat hij door alle drukte geen gelegenheid had gehad om de krant te lezen, de afgelopen week, maar óók dat hij niet meer aan al die dure wensen van de kindertjes tegemoet had kunnen komen.
Hij had zijn uiterste best gedaan!
De laptops, ipads etc. waren niet meer aan te slepen geweest, en het maakte hem verdrietig dat hij de jeugd nergens meer blij mee leek te kunnen maken; het beste was niet goed genoeg!
Waar zou de grens liggen, of had hij die inmiddels nú bereikt?
Hij liet zich niet snel klein krijgen, maar moest hij zich dan nu toch gewonnen geven, zijn verlies aanvaarden en afdruipen naar Madrid?
En hij vond het al helemáál niet fijn dat de Kerstman hem nú al in zijn nek liep te hijgen!
Ondertussen voelde de Kerstman zich ook wat minder zeker van zijn zaak, en nam nog maar eens een paar flinke slokken van de koude Glühwein, die warm natuurlijk eigenlijk veel lekkerder smaakte.
Het kon wel zo zijn dat Sinterklaas zich door de economische malaise liet weg-bezuinigen, maar dat zou wèl betekenen dat hij alles in zijn eentje moest doen, en hij had geen Zwarte Piet die hem daarbij zou helpen!
En uiteindelijk zou de recessie ook hèm nog de das om kunnen doen!
Misschien moest hij het dan tòch maar met de Sint op een akkoordje gooien.
Hij waggelde naar zijn slee, en grabbelde een, ooit bevroren maar inmiddels ontdooid, spaarbank-tegoedje onderuit zijn slee.
Toen hij terug kwam ging hij er eens lekker onderuitgezakt bij zitten, geeuwde enorm terwijl zijn muts al half voor zijn ogen hing.
Hij nam voor de zekerheid nog een slokje.
"Hik, w....eet je Sint", begon hij, "ik weet het g....oed gemaakt, laten we de h....anden ineen hik s....laan.
Hier, dit is v....oor jouw; ik  z....uiver jouw tekorten aan".
Jij gaat lekker terug naar Spanje, ik neem het s....tokje, zoals vanouds, van je over, maar l....aat me eerst nog effe een weekje bijs...lapen".
Ze beloofden elkaar om vooral op de "kleintjes" te gaan letten, en te bezuinigen op al die grote uitgaven voor dure computerkado's, TV's  e.d.
De Sint moest voortaan grenzen gaan aangeven, want ook dàt hoort bij de opvoeding van kindertjes.
De Kerst moest wat meer in gepaste eenvoud gevierd worden, zonder al die overdreven toeters en bellen, glitter en glamour en overdadig veel eten en drinken.
Op deze manier konden ze beiden blijven voortbestaan, en daar dronken ze dit maal sámen gezellig een heerlijk warm glas Glühwein op.
De Sint vertrok blij en gerustgesteld weer naar Spanje, en de Kerstman en zijn rendieren zetten hun drukke werkzaamheden voor de kerst nog even in de ijskast.
Daardoor hadden ze nog genoeg tijd om bij te komen, om daarna hùn taak te volbrengen.
En zo kwam alles toch weer op zijn "rendier" pootjes terecht..........

Column 48, Alles wordt anders.........

"Sinterventie".........

Moeten we nog een ouderwets Sinterklaasfeest krijgen,
of laten we het erbij,
en gaan we vanaf dit jaar de Sint doodzwijgen?
Alles hangt opeens af van het economische klimaat,
maar is dit eigenlijk wel,
waar het uiteindelijk om gaat?
De meningen zijn hierover zeer verdeeld:
"ik vind het niet meer cool",
zegt de jeugd heel verveeld.
"Ik ga liever op zaterdagavond uit,
dat hele Sinterklaasgedoe,
interesseert me helemaal geen ene fluit". 
Ja, en zo beginnen de interesses opeens te vervlakken,
voor dat "heerlijk avondje",
van mooie rijmen en kadootjes uitpakken.
Niemand heeft meer tijd, ieder op zijn manier te druk,
Het  wordt ons allemaal teveel, het einde dreigt,
van een traditioneel avondje "huiskamer-geluk".
O-ja, ook de Sint twijfelt, en weet niet meer zo goed,
of je zoiets dan willens en wetens,
nog wel in stand houden moet!
En toch aan het eind van de middag,
begint er iets te broeien,
nog stiekem wat inpakken en knutselen,
de wangen beginnen te gloeien.
We proberen er allemaal toch weer iets van te maken,
en zomaar, langzamerhand,
begint de stemming er zowaar nog in te raken.
Pepernoten op tafel, en de speculaas smaakt best,
De chocomel is warm, de rum doet de rest.
Slechts kleine kadootjes, de tafel ligt vol,
Mobieltjes gaan uit; spelen even geen rol.
Oude tijden herleven weer,
geen grote computerkado's,
maar weer blij met een knuffel of beer!
De kinderen worden ouder en de ouders weer kind,
zo kan het in het leven soms gaan,
alsof je weer vanachter naar voor begint.
Maar hoe het ook zij, en verder zal gaan,
de kids in de familie hebben Sint toch wel versteld doen staan.
Saamhorigheid en tolerantie naar elkaar hebben hem geroerd,
het is weer bewezen,
"de jeugd van tegenwoordig" doet het nog niet zo beroerd!
Want hoewel wìj hen zèlf van alle gemakken willen voorzien,
Geeft dit bij hen geen "beter" gevoel,
en worden zij er niet gelukkiger van, bovendien.
Misschien is dat wel het mooiste "kado",
wat Sint voor jullie dit jaar heeft kunnen bedenken;
Het er voor elkaar zijn, in "mindere tijden",
in plaats van al die grote en dure geschenken...........

Column 47, Blondje, het "zielige" hondje.......

"Ah-zielig" hondje heet Blondje........

Wie heeft het niet "meegekregen": het artikeltje in de krant, voorzien van een foto, over een man die zijn schattige witte hondje, een Maltezer Leeuwtje, in zijn nekvel, over het hek van het asiel in Tuitjenhorn dumpte.
Ook "Hart van Nederland" op TV gaf hiervan melding.
"Helaas" heeft de bewakingscamera hem gespot, en werd er meteen een oproep gedaan wie de auto of de man herkende, die dit op zijn geweten had.
De eerste vijftig aanmeldingen voor "adoptie" waren na een dag al een feit, en uiteindelijk zou dit aantal oplopen tot zeshonderd.
Ook mijn eerste opwelling, toen ik dit las, was om het beestje meteen op te gaan halen en te "adopteren".
Zo'n verhaal raakt mij nou eenmaal!
Zo is het immers ook met onze lapjespoes Lotje gegaan.
De moeder van Lot was zwanger, toen ze uit een oude, verlaten boerderij in Oudesluis werd gehaald, samen met nog twee moeders in spé.
In het asiel kwamen de kleintjes ter wereld en op een ochtend stond er een jong poesje, met de oogjes nèt open, met foto in de krant.
"Lief, klein lapjespoesje, laatste uit het nest, zoekt nog een tehuis"!
Volgens "verstandige" echtgenoot Peter geen goede keus, want: "de laatste uit het nest betekent meestal, ook de zwakste"!
En "een zwakke gezondheid van je huisdier is doorgaans niet zo "gezond' voor je portemonee", aldus sprak hij, en met betrekking op wijlen hondje Floris moet ik hem helaas nog gelijk geven ook.
Toevallig was ik óók de laatste uit "het nest", maar bij tweevoeters schijnt dat dan weer niet uit te maken, hoewel ik waarschijnlijk ook niet zo "gezond" ben voor de portemonee!
Desondanks viel ik toch voor Lot en gelukkig is niets minder waar gebleken, tot nog toe.
's Middags waren wij in "blijde verwachting" van ons lapje-Lotje, want voor haar waren er natuurlijk geen zeshonderd gegadigden, en zes weken later mochten we haar ophalen.
Maar om nog even terug te komen op het verhaal over Blondje, hetgeen natuurlijk heel veel emoties heeft opgeroepen, heb ik toch ook wel een beetje te doen met haar ex-baasje.
De man zag namelijk in dat hij dit alles niet zo handig had aangepakt en dat hij waarschijnlijk toch wel opgespoord zou worden, dus meldde deze zich beschaamd bij het asiel.
In een opwelling, had hij, een paar dagen daarvoor, geen andere uitweg gezien dan naar het asiel te gaan, haar daar anoniem over het hek te laten zakken en snel weg te rijden, bekende hij.
Alsnog trof hij een regeling met het asiel, en liet zijn hondje "met centenbakkie", nu legaal, daar achter.
Aangezien Blondje een typisch "vrouwenhondje" is, stel ik me zo voor dat haar vrouwtje haar in eerste instantie bedoeld, of onbedoeld in de steek heeft gelaten.
Het beestje de hele dag alleen in de bench laten zitten was geen optie.
En misschien, door deze mogelijke privéproblemen, kon de man het hondje niet meer houden, wilde haar niet zomaar ergens laten lopen, of aan een boom vastbinden en haar óók niet op internet zetten zodat zij in verkeerde handen zou vallen........
Hoe het ook zij, al met al heeft deze, weliswaar negatieve publiciteit voor hemzelf, wèl even zeshonderd gegadigden voor het gedropte "blondje" opgeleverd; mensen die de weg naar het asiel hierdoor dus hebben weten te vinden.
En waarschijnlijk hebben menig paar smekende honden- en kattenoogjes in het asiel op dat moment ook een deel van die zeshonderd gegadigden doen smelten, want als ik op de site kijk, zijn alle hondjes in ieder geval "onder de pannen".
Al met al eigenlijk een geweldige publiciteitsstunt voor het asiel, en voor alle katten en honden aldaar.
Misschien moet het asiel daarom deze man uiteindelijk wel dankbaar zijn voor zijn actie.
Een actie die onbedoeld een heleboel teweeg heeft gebracht en heel veel bij mens en dier heeft losgemaakt.
En tenslotte: voor het "blonde Maltezertje" eind goed, al goed, want:
Blondje heeft inmiddels weer een gezellig en goed tehuis gevonden in Medemblik, terwijl de man mogelijk thuiskomt in een leeg huis, alwaar waarschijnlijk geen hond( je) en geen "blondje" meer op hem wacht of naar hèm omkijkt...........

Column 46, Complimentjes geven.........

 

Applaus! Bravo! Buitengewoon!

Gisteren was de tweede pubercursus-avond.
Uiteindelijk hebben we negen cursisten gevonden, plus wij twee, de coördinatoren van EVvV Zijpe.
De eerste avond stond vooral in het teken van complimentjes geven aan je puber.
Het is namelijk heel belangrijk om jouw puber positief op te voeden en ook regelmatig te complimenteren voor de dingen die goed gaan.
Het sluipt er maar al te vaak in om er dan niets over te zeggen.
Maar juist die welgemeende complimenten zijn heel belangrijk voor een puber, en voor het ontwikkelen van een positief zelfbeeld.
Nou is het natuurlijk ook weer niet zo dat er ten alle tijden schouderklopjes moeten worden uitgedeeld, want ik, als puber ervaringsdeskundige, weet maar al te goed dat dat ook kan leiden tot een algeheel naast de schoenen lopen, achterover leunen en vervolgens niets meer doen.
Maar toch is het reuze belangrijk om de dingen die goed gaan te benoemen, en niet alleen maar commentaar te geven als iets niet is gegaan, zoals jij het graag wilde.
Hadden wij vroeger zelf ook niet de neiging om dan onze kop in de wind te gooien, als we "het weer niet goed hadden gedaan", terwijl we nog zo ons best hadden gedaan?
En hadden we dan zelf ook niet de neiging om het dan maar helemaal niet meer te doen, of althans met gemopper en "vette" tegenzin?
Zelfs nu overkomt me dat nog wel eens!
Ieder mens heeft toch op zijn tijd een compliment nodig?
Heb je bijvoorbeeld geprobeerd iets heel speciaals op tafel te toveren. Extra je best op gedaan!
Vervolgens blijkt men dan toch maar liever "gewoon" aardappels met groente, en een gehaktbal met jus te willen eten, met als toetje yoghurt met "kippenvoer".
Een beetje zo van: wat de boer niet kent........
Dus dan maar weer "gewoon" de boerenkool en hutspot op tafel!
Maar wat schertst mijn verbazing:
In de week van 10 tot 14 oktober was het de week van de opvoeding en die stond in het teken van complimentjes geven!
En.......er blijkt, ook voor volwassenen, een speciale "Nationale dag van de complimenten" te zijn, íeder jaar op 1 Maart.
Het schijnt namelijk zo, dat wij moeite hebben met complimenten geven.
Het wordt zo vaak vergeten.
En wat is het belangrijk om ze te krijgen!
Maar wat hebben we tevens, blijkt, en bijna net zo erg, een moeite om ze te ontvangen!
En daar hoeven we ons echt niet voor te schamen.
Want wat doen wij altijd ons best om die pluim af te wimpelen, alsof we het niet verdienen.
"Ach, het was in de uitverkoop", of "ja, de kapper heeft er toch weer iets van kunnen maken", of "het kwam toevallig zo uit".
Misschien zou er ook een cursus moeten zijn in het ontvangen van complimenten.
Want wat doet het mensen goed om een pluim te krijgen!
Het werktempo of de lust om iets extra's te doen gaat daarvan met sprongen vooruit.
En zo werkt dat bij ons zelf, maar dus ook bij onze pubers.
Voor diegenen die nog wat moeite hebben met het vinden van te geven complimentjes voor 1 maart a.s. volgt hieronder een lijstje met voorbeelden!
Dus alvast even flink oefenen!
Maar eh, denk nou niet dat ik zelf naar complimentjes zit te vissen, want toevallig kwam mij dit onderwerp ook maar aanwaaien via de pubercursus...........


applaus! bravo! buitengewoon! cool! denderend! donders! eersteklas! excellent! fabelachtig! fabuleus! fameus! fantastisch! fenomenaal! flink! formidabel! fraai! geniaal! geweldig! goed! grandioos! groots! heerlijk! kei neig! klasse! machtig! magnifiek! mega! mooi! ongekend! ongelooflijk! perfect! prachtig! prima! reuze! schitterend! schoon! sensationeel! subliem! super! tof! uitmuntend! uitstekend! volmaakt! voorbeeldig! voortreffelijk! wonderlijk!
wondermooi! zalig! zeer goed!

Column 45, Nederland Leest.....

 "Wattist leven soms toch vurrukkulluk"........

Ja, en hier had dan waarschijnlijk zomaar een leuk verhaaltje kunnen staan over cabaretier Rop Janze uit Bovenkarspel, in het kader van Nederland Leest.

Ik wilde graag bij deze voorstelling, op 25 oktober in de Bibliotheek van Anna Paulowna, aanwezig zijn, om er daarna een "vurrrukkulluk" verslagje over te kunnen schrijven.

Had al mijn pijlen daarop gericht.........

De voorstelling "Het leven is vurrukkulluk", naar het gelijknamige boek van Remco Campert, ook wel genoemd "een persiflage op een dichtersavond".

Met zijn allen flink gelobbyd om nog wat meer bezoekers te charteren, om de avond maar vooral dòòr te kunnen laten gaan.

Heb me dit weekend ook nog speciaal door het boekje van Remco Campert heen geworsteld; me met moeite ingeleefd in het verhaal, wat ik op zich nou ook weer niet zó ontzettend "vurrukkulluk" vond.

Het boekje dat door de bibliotheken, ter ere van "Nederland Leest", gratis wordt uitgegeven.

Nog even gecheckt wat Rop Janze zo al allemaal doet, en toen kon het "feest der vurrukking" wat mij betrof beginnen.

Maar over "beginnen" gesproken: wat moet een cabaretier zonder stem beginnen?

Helemáál niets; dus: voorstelling afgelast!

Alle reserveringen weer afgebeld.

Helaas, jammer dan, want ik was heel benieuwd wat een cabaretier nou van zo'n "literair werkje" zou kunnen maken.

Een verhaaltje uit de zestiger jaren, uit het "vrije Flower Power tijdperk" over Panda, Mees, Boelie en "een Grijsaard" als hoofdrolspelers.

Over Marie Johanna, of Mah-Rioe-Wana, een feestje van gestolen geld, iemand die met een paraplu boven zijn hoofd, vanuit de dakgoot naar beneden dwarrelt, en daardoor veilig beneden landt en een boel "vreemd neergeschreven woorden en zinsneden" van Campert.

Ik zou zó bijna niet dùrven schrijven!

Maar toch ook weer niet voor niets gelezen, want wat kunnen sommige mensen toch "vurrukkulluk onnozel" reageren.........

Ik gaf in Anna Paulowna afgelopen dinsdag een "Nederland-leest-lollie" aan een meisje, dat al een tijdje verlekkerd naar het mandje met lollies op de balie had staan kijken.
Net zoals Campert beschrijft hoe Panda haar ijslollie opeet: "Ze liet de lollie haar mond inglijden. Slip-slup. Slep-slap. Sliep-sloep"; zo peuzelde óók dit meisje de lollie smakelijk op.
Na een tijdje meldde haar moeder zich weer bij mij: "Waar lagen nou toch die " gratis panda-boeken" want dat had ze toch op de verpakking van de lollie gelezen"?

Het moet niet gekker worden........

Gelukkig kon ik haar meteen uit de droom helpen.

"Néé mevrouw, "Nederland Leest"  is géén actie van het Wereldnatuurfonds of zo, hoor.
En de naam Panda: zij is één van de hoofdpersonages uit het "Nederland-Leest"-boekje, gratis te verkrijgen "ter propaganda van de Nederlandse literatuur".

Nou dàn wilde ze dàt wel eens even lezen!

Ik overhandigde het haar, maar vroeg me tegelijkertijd wel stilletjes af of ze het boekje wel zo "vurrukkulluk" zou vinden, want zo-een "literair werkje" van Campert, das natuurlijk wel een héél ander genre als "panda-dierenboeken"...................

Column 44, Nooit te laat..........

 

Het is nooit te laat voor de EVVV...........

Morgen gaat het beginnen!

Dan gaat onze eerste cursus van dit seizoen, "Kennismaken met de computer"  en "Excel" toch echt van start.
En mijn vriendin en ik zijn sinds dit jaar de coördinatoren voor het cursus-aanbod in de gemeente Zijpe.
Cursussen die vanuit het EVVV Zijpe (Educatieve Vorming Voor Volwassenen) worden georganiseerd.
Cursussen zoals Kennismaken met de computer, Internet, Excel, Frans, Duits, Engels, Nederlands, Italiaans, Spaans, Filosofie, Sterrenkunde, eh, moet ik nog verder gaan?
Is het niet leuk om de mogelijkheid te krijgen om je kennis, na de schooltijd, nog eens op te frissen, of je horizon te verbreden, door middel van dit soort kortdurende cursussen?
Een, dus inmiddels nu voor mij, collega-coördinator uit Callantsoog, vroeg me eind vorig jaar of ik me hiervoor wilde gaan inzetten.
En ik, die nu eenmaal moeilijk nee kan zeggen, vond dat ik dit vrijwilligerswerk er nog wel even bij kon doen, naast de rest van mijn werkzaamheden.
Gelukkig vond ik genoemde vriendin bereid om het, samen met mij, te gaan oppakken, want eerlijk gezegd: het was voor mij alleen nog een hele kluif geworden en "samen kunnen wij nou eenmaal de wereld aan"!
Na drie gezellige vergaderingen en een gratis etentje bij "Woest" op het strand moesten we toch echt aan de slag.
Hoewel: tijdens deze "Woeste vergadering" bleek, dat de gemeente 100% wilde gaan bezuinigen op de Educatieve Vorming. En dat is dan weer jammer wanneer je je eindelijk "mag" uitleven na zo'n "prettige inwerkperiode".
Aangezien bij de "bieb" steeds wordt gesproken over 10% bezuiniging, hield ik het eerst nog op een typefoutje, want wat kun je nou nog, als er 100% moet worden bezuinigd?
Snap best wel dat ook deze vorm van gedeeltelijk gesubsidieerd onderwijs niet aan de "kat in het nauw sprongen" van de Gemeente ontkomt, maar 100% bezuinigen op het werk van "vrijwilligers" kun je toch bijna niet serieus meer nemen.
Gelukkig vond de Gemeente dat zelf waarschijnlijk ook, want ze besloten ons toch nog maar even door te laten "grutten".
Hoewel de boodschap evengoed duidelijk genoeg was, natuurlijk.
Maar zoals gezegd: morgen starten dan toch de eerste computercursussen weer.
Ongeveer vijftien mensen hebben zich aangemeld.
Voor sommigen van hen is het echt een hele grote stap in een "nieuwe wereld".
Dat heb ik ook aan deze mensen verteld, die zich, toch wel wat nerveus en onzeker, telefonisch bij mij aanmeldde.
"U zult het zien, er gaat voor u een nieuwe wereld open", vertelde ik een mevrouw van drieënzeventig vol overtuiging, alsof ik, als een soort dorpspredikant, een nieuw geloof aan het verkondigen was.

Wat ze nog niet weet is, dat ik ook best wel een beetje, boel, nerveus ben voor morgen.

Want morgen moet ík in het openbaar mijn zegje gaan doen; de cursus gaan inleiden.
Stotterend en met een rood hoofd stel ik me zo voor, want dàt is iets waar ík dan weer ontzettend veel moeite mee heb. Doodeng vind ik dat: "Spreken in het openbaar".
Kan me niet voorstellen dat ik hier opeens een natuurlijk talent voor blijk te hebben.
Gelukkig is daar ook weer een passende cursus voor en ik heb ontzettende spijt dat ik die nooit eerder ben gaan volgen.
Ga ik toch ècht doen, wanneer déze weer eens wordt gegeven!
O ja, en 26 oktober start onze cursus "Pubers; leuk en lastig".
Een cursus voor ouders van déze "schatteboutjes"!
Voor maar 25 euro, drie woensdagavonden van half acht tot half tien, vol herkenning, hilariteit en handvatten.
Wij coördinatoren in 't Zand, dachten daar wel even een enorme klapper mee te gaan maken.

Wij zouden ons met het organiseren van deze cursus wel even, met veel bravoure, op de kaart gaan zetten.

Maar "hoogmoed komt ten val", ofwel "vogeltjes die te vroeg zingen"......

We hebben inmiddels "wel" zeven aanmeldingen, dus onze cursus màg doorgaan, hoewel we eerlijk gezegd natuurlijk op véél méér aanmeldingen gerekend hadden.

Maar er kan natuurlijk nog van alles gebeuren......
Ik zou zeggen: mensen schroom niet, zorg dat ú later geen spijt krijgt, net zoals ik met "Spreken in het openbaar", en meldt u massaal aan!

Want laat ons alstublieft niet geloven dat er zó weinig leuke, maar soms ó zó lastige pubers in-, en buiten onze gemeente Zijpe rondlopen of nog gaan rondlopen.........

http://www.evvvzijpe.nl/

Column 43, "Niet normaal".........

 

 Doe es normaal, op "foute klerendag"............. 


Al wekenlang hoor ik Matthijs zijn hersens breken over wat voor outfit hij op "foute klerendag" moet gaan dragen.
En zo zijn al heel wat Zandtemers bezig om voor de kermismaandag een ludieke creatie te verzinnen.
Want kermismaandag staat ook dit jaar weer in het teken van "foute klerendag".
Gelukkig dient zich dan toch nog op tijd een "foute" uitspraak aan, die waarschijnlijk op menig kermisshirt zal gaan prijken.
Maar dus niet op die van Matthijs.

"Doe normaal mam, daar ga ik niet mee lopen"!

Dit alles slaat op het politieke "doe-es-normaal debat" van 22 september.

Eindelijk spreekt de politiek, luid en duidelijk, de taal van de gemiddelde burger; gewoon "normaal".
Meestal snappen we er met zijn allen niets van, maar eindelijk gaat het over "iets", waar we allemaal over mee kunnen praten, en dàt doen we dan ook!

Over "normaal doen"!

En nu opeens staat Nederland zo'n beetje op zijn kop.

We treden volgens bepaalde krantenartikelen een "nieuwe parlementaire democratie" binnen.

Een andere krantenkop noemt het weer "verloedering van de politieke zeden".
Wat is er namelijk gebeurd?
Rutte en Wilders blijken nu toch bijna nèt èchte mensen te zijn.
In begrijpelijke kindertaal roepen deze politici elkaar tot de orde.
In huis-tuin en keuken Nederlands, wat tenminste iedereen kan volgen.
"Doe-es-normaal man", roept Wilders tegen Rutte.
"Doe-zelf-es-lekker-normaal man, tjongejonge............", roept Rutte vervolgens op zijn beurt weer tegen Wilders.
Nou, eigenlijk was het toch ook wel schreeuwen in plaats van roepen, kopt weer een andere krant.
Als ik nog eens het You Tube filmpje bekijk, dan valt dat schreeuwen van de heren Wilders en Rutte toch eigenlijk best wel mee.
Een beetje kwajongens onder elkaar, lijkt  mij, méér is het niet!
Zitten allang weer samen een biertje te drinken, in de Haagse binnenstad.
Maar welke discussie in de Kamer ontlokte dit "doe-es-normaal" verhaal dan?
Inderdaad, een uitspraak van de PVV, over de Islamitische Aap", die uit de mouw kruipt.
En daarmee werd dan volgens Rutte de Turkse premier bedoeld, en die hoor je geen "Islamitische Aap" te noemen, dus wilde hij zich ver distantiëren van deze opmerking.
Maar volgens Wilders bedoelde Pechtold, die dit had gezegd, niet dat hij de Turkse premier een aap vond, nééééé, hij bedoelde dat toch écht heel anders........
Ondertussen had Wilders zelf Cohen al de "Bedrijfspoedel" van het kabinet Rutte genoemd, en dat was natuurlijk ook niet zo aardig van hem.
Hoewel Balkenende uiteindelijk veel eerder al, en dat was voor hem eveneens hélemáál niet leuk, het "Schoothondje" van Bush werd genoemd in zíjn regeringsperiode, dus waar hebben we het eigenlijk over.........
Waarschijnlijk waren de heren eens aan een beetje luchtig debat toe tijdens deze extreem warme herfstdagen en na al die Prinsjesdag-perikelen van vorige week.
Kunnen ze dan natuurlijk voortaan beter buiten het zicht van de camera's doen.
En misschien moeten wij dan ook met zijn allen een beetje "normaal" gaan doen en ons niet zo druk maken over deze politici, die ook wel eens, net als wij "normale mensen", gewoon effe  als "een paar jonge honden" door de "Kamer" willen rollebollen.
Om zich daarna weer "gewoon normaal" met meer serieuzere- en volwassen zaken, waar zij tenslotte voor betaald worden, te gaan bezighouden................

Column 42, Snotneus op Prinsjesdag......

Inwoner Huizen ziet Willem-Alexander omslaan met catamaran

HUIZEN – Een inwoner van Huizen heeft het afgelopen weekeind van nabij kunnen zien hoe prins Willem-Alexander in het IJmeer belandde. Dat gebeurde nadat de catamaran waarop de prins voer, omver was gegaan door een windvlaag.. ,,Hij passeerde kort daarvoor op drie meter afstand van mijn boot,” aldus de Huizer watersporter. ,,Ik zei nog: stel je voor dat de boot nu plat gaat. En een stukje verderop gebeurde het. “Willem-Alexander bevond zich op dat moment in de nabijheid van de Hollandse Brug.”

(Gooi- en Eemlander)

Een Snotneus op Prinsjesdag...........

"Willem nou toch, wat heb je nú weer gedaan", ik had je nog zo gezegd: "geen rookbommetjes"!
En wat hadden we nog meer afgesproken?

Juist, je zou zó vlak voor Prinsjesdag niet het water op gaan.
Hoe vaak moet ik het je nog zeggen?

Ik wil niet met een "snotneus" de Gouden Koets in!
En wat gebeurt er?

Moet ik nota bene op Twitter lezen dat je in het water bent gevallen en kopje onder bent gegaan!

Voor straf moet ik je, vanwege deze "burgerlijke ongehoorzaamheid", helaas toch weer een jaar uitstel geven op je aanstaande koningschap!"
Tijdens deze familiaire "Troonrede" houdt Beatrix zich bezig met een paar schamele veren, die ze met moeite van een kale kikker heeft weten te plukken, om haar hoedje daarmee voor aanstaande dinsdag nog een beetje op te leuken.
We moeten immers allemaal bezuinigen op ons besteedbare inkomen!
Ondertussen probeert Willem zich, nog nadruppelend op het perzische tapijt, uit zijn benarde situatie te redden.

"Ja maar" stamelt hij ......."ik liep op straat, en wat denk je?

Zie ik daar zomaar een vel oranje papier over straat dwarrelen.

Ik probeerde het te pakken te krijgen, want ik dacht: stel je voor dat het de voorpagina van de Miljoenennota is, je kunt het nooit weten.

Het zou toch vreselijk zijn als die een paar dagen van tevoren al zou uitlekken.

Maar je kent het wel met die najaarsstormen: voor je het weet waait zo'n blad onder je handen vandaan.

Ik rende erachteraan, kwam bij het IJmeer en zag het papier met de noordenwind over het water zeilen.

Wat kon ik doen? Ik heb toen maar snel even een catamaran "geleend" die daar toevallig lag.

Halverwege het meer had ik het vel bijna te pakken.

Ik rekte me uit, half over boord hangend en toen sloeg de catamaran om.
Helaas ben ik ook gespot door een paparazzi, maar volgens mij schoot hij net een foto, toen ik kopje onder ging, dus dat kwam goed uit.

En de jongens van de beveiliging hebben me uiteindelijk gered, want ja, die paparazzi's hebben natuurlijk wel wat anders aan hun hoofd.

Maar wat bleek nou?

Het oranje vel papier, dat ik overigens nog wel heb kunnen vastgrijpen en boven water heb weten te houden, bleek beschermfolie te zijn, wat waarschijnlijk kwam uit een kist Griekse sinaasappels van de markt; ja dáár mam, waarvan ze zeggen dat daar je euro één gulden waard is, ja...........

Omdat Willem moest doorwarmen mocht hij van Beatrix even met een kop warme chocola en een flinke scheut rum, op de bank onder een wollen dekentje, naar het nieuws op TV kijken.

Wat schertste zijn verbazing?

Politiek Den Haag was helemaal in rep en roer.

Drama; één dag voordat de Miljoenennota officieel gepubliceerd mocht worden, was ie toch al uitgelekt.

Één computernerd had per ongeluk één cijfertje verkeerd ingetypt, 2012 in plaats van 2011, en hup, het hele boekwerk rolde uit de computer, "en lag op straat"!

De tranen schoten Willem in de ogen: had hij, zó dapper, en met gevaar voor eigen leven, zó veel moeite gedaan om het dreigende lek te dichten.
Allemaal voor niks!
"Maar moeder, mag ik alsjeblieft misschien tòch dìt jaar dan nog Koning worden?", pruilde hij, want hij zag de bui al hangen wanneer hij hier straks bij Maxima mee aankwam.

Maar Beatrix was onverbiddelijk, en daardoor ziet "die arme" Willem dìt komende jaar waarschijnlijk, wederom, de kans op het koningschap aan zijn neus voorbij gaan............


.

Column 41,Vreemde kostgangers............

Vreemde Kostgangers van de Heer............

Soms kun je van tevoren op je klompen al aanvoelen dat een dag anders zal gaan lopen, dan je vooraf had bedacht.

Als ik donderdag bij de Centrale op het toneel verschijn, om een dagje in te vallen, ben ik net te laat om me achter de bos bloemen te verschuilen, die ik voor onze 25-jarige jubilaris heb meegenomen.

"Aaaaaah, je-, pardon, ik bedoel natuurlijk u, bent er weer eens", roept iemand enthousiast als hij een glimp van me opvangt.
"Ja, ja, ik ben er weer eens", antwoord ik, en vlucht snel weg, door de zijdeur van de Educatieve dienst, want mijn werktijd is nog niet ingegaan.
Als ik na tien minuten naar boven loop en denk dat de kust weer veilig is, wordt ik ook daar weer "opgevangen" door deze" trouwe klant" van de bieb.
"Aaaaaaah, u was weer tevoorschijn gekomen", reageert deze klant weer, alsof hij me heeft staan opwachten.
"Ja hoor meneer, ik was weer tevoorschijn gekomen", en ook nu weer maak ik me snel uit de voeten via een zijdeur.
Achteraf blijkt dat hij zijn, bijna dagelijkse, tien-minuten gesprekje dan maar versnoept heeft bij een collega, en de hoop op mìjn luisterende oor waarschijnlijk heeft opgegeven.
Ziezo, die is weg!
Nog nauwelijks heb ik me aan de balie geïnstalleerd, of er meldt zich een "klein wijffie" op geitensokken en badslippers.
Enigszins twijfelend aan de "orde in haar bovenkamertje" sta ik haar te woord.
Ze komt speciaal uit Schagen, zoekt een artikel uit de Staatscourant van vorig jaar, en is vastbesloten om niet zonder dit artikel de bieb weer te verlaten.
Samen met een "opsporingsteam" uit de Backoffice probeer ik haar van dienst te zijn, en verzoek haar ondertussen even plaats te nemen aan de leestafel.
Dan vuurt ze nog een volgende vraag af over een verre voorvader uit Den Helder, die ooit pastoor (dat zou natuurlijk eigenlijk niet kunnen, vertelde iemand mij gevat) of dominee is geweest, maar van tevoren heeft ze eigenlijk al voor zichzelf vastgesteld dat ik daar dan ook wel geen direct antwoord op weet.

Hoe toevallig; onze weer eens aangewaaide "Den Helder-historicus" is aanwezig in de historische hoek van de bibliotheek; voor mij een geschenk uit de hemel, in dit geval!

Ik breng ze met elkaar in contact.
De "historicus" ziet wel "brood" in haar, haalt snel zijn recorder met microfoon van huis, en gaat haar interviewen. 
Deze plotselinge belangstelling vind ze uitermate interessant en alhoewel ze in eerst instantie eigenlijk wel een beetje haast had, besluit ze hier opeens alle tijd van de wereld voor te hebben.
Luid en duidelijk, zodat alle bezoekers mee kunnen luisteren, beantwoord ze de vragen in de microfoon van "de journalist".
Dit geeft mij en het "opsporingsteam Jacinta en Hanneke" even tijd om het nodige op internet op te snorren, omdat de gewenste Staatscourant helaas "achter de muziek aan" blijkt te zijn.
Na een half uur probeer ik "het interview" te onderbreken en geef haar de uitdraaitjes met informatie.
Hoewel ze, zoals gezegd, in eerste instantie niet van plan was om zonder het originele krantenartikel de bieb te verlaten, is ze opeens intens tevreden over onze zoekactie, en belooft mij een speciale bloembol uit haar tuintje, die ze met haar volgende bezoek aan Den Helder langs zal brengen.......
Als laatste "verrassing" deze middag, meldt zich een man, die een foto zoekt van iemand, die tijdens WO II in Frankrijk werd geëxecuteerd door een vuurpeloton, ergens voor een terras vol mensen.
Hij heeft deze foto ooit eens in een boek gezien.
"Dan wil ik vervolgens weten: Wie was deze man, en waar is deze foto genomen", draagt hij ons plechtig op, alsof wij deelnemers zijn aan een of andere TV-quiz, met een prijzenpot van enige duizenden euro's.
Hoewel Reiny al een kwartier heeft gezocht op internet, terwijl hij languit over haar buro meekijkt, blijkt deze vraag een speld in een hooiberg te zijn.
Hij verzoekt haar toch maar even door te zoeken en vooral vol te houden, want zo besluit hij, "het is rustig, en je hebt toch niets te doen?"
Ik zie de stoom bijna uit haar oren komen, als ze zegt dat hij misschien zelf maar eens even op internet moet gaan kijken.
"Dat gaat nogal makkelijk", roept hij cynisch, en duwt haar zijn knuist zonder vingers bijna in het gezicht.
Als ik hem nader bekijk, ziet hij er inderdaad uit alsof hij zelf ook niet ongeschonden uit de strijd is gekomen.
Zijn gezicht zit vol littekens, hij loopt kreupel en blijkt slechtziend te zijn.
Maar al met al geeft dit hem natuurlijk niet het recht ons te dirigeren om, koste wat het kost, één voor hem, belangrijke foto te voorschijn te toveren.
Ik probeer Reiny bij te vallen en leg hem uit dat het bijna onmogelijk is om deze foto, waarvan we niet eens zeker weten òf hij wel op internet staat, terug te vinden.
Snel toon ik hem op goed geluk een site van een of andere Franse instelling, die ik toevallig op internet tegenkom, zodat hij misschien daar eens kan informeren.
"Nou dat lijkt mij een heel goed idee", roept hij, opeens boven verwachting enthousiast.
 "Geeft u mij maar het telefoonnummer, dan kan ik ze meteen even bellen", en plotseling blijkt niets meer onmogelijk.
Ik noteer het nummer voor hem, maar vraag me toch stiekem nog even af hoe hij dat dan toch doet met de toetsen van de telefoon, zo zonder vingers.
En hieruit blijkt dan maar weer, zoals een oud spreekwoord ongeveer luidt:

Één "vreemde kostganger van onze lieve Heer" kan meer vragen stellen dan wij, "aardse" bibliotheekmedewerkers met zijn allen tezamen kunnen of willen beantwoorden.............

Column 40, Donkere wolken...........

"Donkere wolken boven de tent"..........

Als we donderdagavond weer thuis zijn en de boel droog hebben kunnen inpakken op de camping, ben ik blij om weer onder onze eigen douche te kunnen staan.
Wat is dat toch?
 Een afwijking?
Ja, echt waar, het leukste van op vakantie gaan, vind ik eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, het thuis komen.
En het voordeel van kamperen vind ik altijd het je realiseren hoe heerlijk het is om thuis weer alle ruimte te hebben en alles weer tot je beschikking te hebben.
Om 's morgens weer lekker mijn rondje door de tuin te doen, met de poezen, in mijn pyjama, zonder mijn vrolijkste gezicht op te hoeven zetten, om de hele buurt te gaan begroeten.
Op zich natuurlijk reuze gezellig, maar het is nu ook weer mooi geweest.
Meteen dit weekend was het Zandstock Festival hier in 't Zand.
Nou.......eigenlijk niet in "t Zand, maar in "de Prut".
Ik begreep dat het hier de afgelopen twee weken natter is geweest dan in het "zuiden".
Terwijl wij woensdag en donderdag nog een droge zonnige dag hadden, was het hier in "het koude noorden" maar een natte boel.
Vrijdag klaarde het gelukkig op, zodat het Zandstock weekend gelukkig niet "in het water viel".
Matthijs had zich vrijdagmiddag, op aandringen van ons, aangemeld als vrijwilliger voor de op- en afbouw, en zo kwam hij dan aan zijn gratis passe-partout, en een "enorm leuk weekend", want ja, zo'n kaart van 30 euro voor het hele weekend hakt er anders natuurlijk wel flink in voor zo'n jongen.
Hoewel wij er eigenlijk nooit heen gaan omdat we al genoeg gratis herrie hebben in onze achtertuin en het totaal niet ons genre muziek is, besloten we zondagmiddag toch even te gaan kijken.
Had het natuurlijk kunnen weten: op m'n witte laarsjes betrad ik het terrein, en met "zwarte" ging ik weer naar huis.
Was trouwens ook een prima locatie geweest voor een moddergevecht, bedenk ik me nu, maar waarschijnlijk ben ik niet de enige met die opwelling.
We konden gelukkig buiten bivakkeren want het kabaal in de diverse tenten was niet te harden.

Zal het dan toch de leeftijd zijn die me parten begint te spelen?

Het verontrust me namelijk wel een beetje dat ik geen van de, naar het schijnt behoorlijk bekende optredende muzikanten, kende.
Behalve dan onze buurjongen Robert Smit, die laatst op gitaar is afgestudeerd aan het Conservatorium en onze plaatselijke zangeres Jantine Mak, bekend geworden door haar deelname aan X-factor.
Toch is het ook grappig om middenin deze generatiekloof te zitten, en om, na dertig jaar, aan de praat te raken met "kinderen" die vroeger met hun spaarpotje bij de bank kwamen om hem te legen, en jouw dan nog herkennen als die "mevrouw van de Rabobank".
Onvoorstelbaar dat sommige van deze "kindertjes" nu zelf al weer kinderen hebben.
In ieder geval zijn alle tenten nu weer verdwenen en ligt het terrein er weer netjes bij om als ijsbaan te kunnen fungeren, komende winter.
Hoe anders liep het af met Pukkelpop in Hasselt, België.
Letterlijk en figuurlijk een inktzwarte wolk boven het festival-gebeuren.
Hoewel ik er liever niet teveel bij stilsta, probeer ik me te bedenken hoe groot de paniek moet zijn geweest onder de bezoekers van dit evenement.
Net als bij ons, voornamelijk nog jonge mensen, vluchtend in een tent die afgeladen vol zit, omdat het buiten heel slecht weer is, proberend zichzelf in veiligheid te brengen.
Maar hoe veilig is zo'n tent in zulk soort extreme gevallen?
Niet veilig dus, maar waar ben je wel veilig in zo'n situatie?
Schuilt er niet altijd een gevaar in dit soort evenementen waarbij heel veel mensen bij elkaar zijn, maar ook heel veel plezier hebben?
En wanneer moet je besluiten om een evenement af te blazen, of te ontruimen?
Het zal met Lowlands, dit weekend, niet anders zijn.
Maar kun je überhaupt dan nog wel iets organiseren?
Dit overkomt je door een heel ongelukkige samenloop, en is de nachtmerrie van zowel ouders die hun kind ernaartoe zien gaan, als de organisatoren!
Ik heb heel veel respect voor de mensen die hun nek uitsteken om dit soort feesten op poten te zetten, maar dan helaas met zo'n drama geconfronteerd worden.
Dit is niet waar zij het allemaal voor doen, en ik vind eigenlijk dat over een schuldvraag of verantwoordelijkheid niet gesproken kan en mag worden.
Deze mensen hebben door zo'n ervaring waarschijnlijk al slapeloze nachten genoeg voor hun hele verdere leven...............

column 39, Leven in de brouwerij..............

Leven in de Brouwerij en het "ware Brandgeveul"..........

Als mijn mannen vanmiddag op excursie zijn naar de Brand Bierbrouwerij in Gulpen, heb ik eindelijk eens tijd om onze vakantie in Zuid Limburg tot zover te evalueren.

Soms is het best wel eens even fijn wanneer ze er samen op uit zijn, want thuis zit je tenslotte ook geen 24 uur op elkaars lip, laat staan twee weken lang 24 uur........
Op zo'n vakantie merk je dat andere stellen daar soms ook openlijk moeite hebben.

Er wordt wat afgemopperd en gescholden tegen elkaar, en de lontjes worden steeds korter!
Vooral wanneer de dingen soms niet helemaal gaan, zoals ze zouden moeten of het weer niet is zoals we graag zouden willen.
Ik heb voor mezelf besloten om de sterren van tevoren te raadplegen, en zij lieten mij via de horoscoop in mijn Libelletje weten dat ik maar wat geduld moest hebben en niet alles moest horen en zien.
Dat bleek gisteren ook, toen een harde windvlaag het pannetje gevuld met tomatensoep, dat op het fornuis onder de luifel stond, op de grond deed belanden en daardoor het grondzeil en de tentflappen oranje kleurde.

Wat een bende!

Ik had natuurlijk kunnen zeggen: "wie zet er nou een pan op het fornuis, terwijl alles staat te flapperen en te klapperen, en loopt dan vervolgens naar een kraantje om tomaten te gaan afspoelen die er nog bij moeten?"
Maar ik heb het niet gedaan, want waar gewerkt wordt...........en ik heb zonder te mopperen geholpen om de boel weer schoon te maken .

Maar om weer even terug te komen op de bierbrouwerij; de heren hadden er vandaag ontzettend veel zin in, en ik begrijp nu al waarom, want op het einde van de excursie moet het bier natuurlijk geproefd worden.

En dat blijft dan niet bij één biertje.

Ondertussen zoek ik even "mijn rust" bij de caravan, voor zover dat mogelijk is.

We "wonen" tijdens onze vakantie in een straatje met vaste campinggasten.

Meestal doen we dat liever niet, maar in dit geval is het goed toeven tussen de Tukkers en Noord- Hollanders. Een rustig, gezellig straatje.

Toen we hier aankwamen met ons boeltje, bleek onze plek een parkeerplaats te zijn, en zodoende kwamen wij op "nummertje 51" terecht.

Terwijl ik nu aan het schrijven ben luister ik naar de meest vreemdsoortige geluiden die in en om de caravan van onze naaste buren komt.

Onze bejaarde buurvrouw Nies heeft nl. Gilles de la Touret.

Van tevoren zijn we al geïnformeerd door de andere buren, voor het geval ze onverhoopt mocht arriveren.

"Wacht maar tot jullie buurvrouw komt, dan komt er hier leven in de brouwerij".

Ja, en dan wordt je nieuwsgierigheid natuurlijk toch wel gewekt en ik verheug me er al stiekem op.

Op een goeie dag arriveert ze inderdaad per trein, met haar nieuwe vriend.

En ik moet zeggen, ze overtreft alle verwachtingen.

Als je maar op het juiste moment de tent in duikt wanneer ze langs loopt, vooral geen praatje met haar begint en maar niet teveel "hoort", gaat alles goed. Alleen even groeten, en klaar weer!

Haar normbesef ontbreekt af en toe een beetje, ze is erg lang van stof, duldt geen tegenspraak en is heel licht ontvlambaar.

De buren hebben onderling al afgesproken dat er telefoon is, wanneer ze "niet van haar af kunnen komen".

"Maar hoe zit het dan met die vriend?", vraag ik me verbaasd af.

"Met zo iemand valt toch niet samen te leven"?

En dan komt de aap uit de mouw en blijkt op ieder potje toch weer het juiste dekseltje te passen:

Willem is hartstikke doof en kan bijna niet praten vanwege een keelaandoening die hij ooit heeft gehad en hij heeft ook nog Parkinson.

Ze kan hem dus voor van alles en nog wat uitmaken, wat ze dan ook doet, maar hij hoort toch niets, kan weinig terug zeggen en is daarbij ook nog heel kort van memorie.

Ja, en zo houdt je dus de verkering wel in stand, begin ik nu te begrijpen, en het levert natuurlijk heel wat hilariteit op, in "ons straatje".

"Watte, man, ik versta je niet" en ze maakt hem daarna uit voor alles wat mooi en lelijk is, terwijl ze hele vreemde bewegingen maakt met haar hoofd.

Willem laat alles over zich heen komen en het volgende moment schuifelen zij al weer handje in handje voorbij; en dat is iets waar de meeste stellen op de camping wel iets langer over doen na zo'n "woordenwisseling".

Ondertussen komen de mannen weer in opperbeste stemming, met het juiste "Brandgeveul" op de fiets terug.

"Lekker rustig gehad vanmiddag, mam?", vragen ze.

"Dacht het niet, in deze brouwerij was ook volop leven, vanmiddag".................