Column 11: Wat een idee.....

 

Het beste idee van Nederland........

Moet eerlijk bekennen dat het onderdeel "Online kantoortoepassingen" me behoorlijk bezig heeft gehouden dit weekend, en dat nu juist op een moment dat de natuur buiten op zijn mooist is............
Nadeel is natuurlijk ook dat wanneer ik me ergens in vastbijt, ik dit ook zolang mogelijk "op eigen krachten" wil oplossen en het me niet eerder loslaat dan dat me dit gelukt is.
"Beetje dom", want dit Ding gaat nou juist over delen.........
Wilde wat origineels verzinnen om te "delen", en dat moet je dan natuurlijk niet á la minute af willen dwingen.
Mijn mannen thuis kwamen "naar mijn idee" met de meest vreemde onderwerpen aandragen, waarvan zijzelf dan weer vonden dat het "wereldideeën" waren (beste adresjes voor shopaholics,  leukste locatie om Sarah te worden etc;  hoe komen ze daar nou toch allemaal bij?).
"Het beste idee van Nederland", wat toevallig zaterdagavond op TV was, kon me ook niet uit de droom helpen.
Wat een onzin ook eigenlijk! Want wie bepaald nou uiteindelijk  wat "het beste idee is", vraag ik me wel eens af! Meer een kwestie van het juiste idee voor jou, op dat moment dat jij zo'n idee kunt gebruiken, en wat spreekt jouw daarbij aan?
Van pure ellende maar met een boek in bed gedoken, en afgewacht , tot ik midden in de nacht opeens rechtop in bed zou zitten  met een genereuze ingeving, wat me helaas wel vaker overkomt. 
Uiteindelijk vanmorgen rond zeven uur toch nog die "wave" gekregen, maar dat bleek dus op "de nieuwe klok" nog maar zes uur te zijn. Te vroeg om er mee aan de slag te gaan en te laat om weer rustig te gaan slapen.
Ik heb iets met mooie pleinen in leuke dorpen of stadjes,  liefst muziektent in het midden, leibomen langs de kant, gezellige terrasjes en dan moet er ook nog een indrukwekkende kerk op staan waarin ik een kaarsje  aan mag steken. Van de gedachte daaraan word ik al blij. Voor mij  op dit moment "mijn beste idee"; en zo werkt dat dus! 
Nou, en dan nu maar snel aan de slag met de Online Kantoortoepassingen.
Mijn "leukste pleinen" opzoeken, en daarna de g.mail adressen even toevoegen.  Maar hoe doe ik dat?
Allemaal afzonderlijk intypen lijkt me geen optie! Daarom eerst maar de Wiki's bekijken, en dat gaat me een stuk makkelijker af!
Voordeel is dat we dit ook al eens in een vorige cursus gedaan hebben, en spelen in "de zandbak" ligt mij nou eenmaal wel. Vooral als ik daarna nog even door "de sneeuw" mag rollebollen ben ik weer helemaal opgeladen om terug te keren naar de kantoortoepassingen.
Heel toevallig zie ik dat een wikischrijfster, met dezelfde interesse voor de bergen en wintersport als ik, ook heeft geworsteld  met hetzelfde probleem m.b.t. de g.mail-adressen.
Het weergaloze team "Practical Joke-Prodigieus" heeft deze achteraf dus al panklaar aangeleverd op de mail, zie ik via dit collegablog, dus dat lijkt een makkie.
Nog even ligt het adres van "Busman Klaas" dwars en per abuis sharing view i.p.v. sharing edit gevuld. Zit dan nu vol verwachting op aanvullingen op "mijn pleinen" te wachten, maar er gebeurt helemaal niets!
Of geen leuk onderwerp dus, of iets fout gedaan. 
Weer zitten puzzelen en ja hoor, eindelijk respons! Nu moet ik natuurlijk ook mijn bijdrage nog gaan leveren op de ideeën van collega's.
Conclusie m.b.t. docs en wiki's om maar in de woorden van Tooske, Henkjan en hun juryleden te spreken:  
"Misschien niet "Het beste idee van Nederland" maar ik zie voor beide toepassingen wel mogelijkheden bij onze bibliotheek"!
Moet zeggen dat het uur extra dit weekend me wel heel goed van pas komt...........


.

Ding 9

Visie Web 2.0

Heb er lang over na moeten denken, en nog steeds weet ik eigenlijk niet wat mijn visie op Web 2.0 is.
Ik moet zeggen dat ik gemengde gevoelens heb. Tot nog toe heb ik nog niet een juist beeld van alle mogelijkheden.
Wat als het ware begon als een onoverzichtelijk spinnenweb, waar ik steeds met mijn hoofd tegen aan liep, begint in ieder geval een klein beetje structuur te krijgen.
Het bloggen vind ik fijn om te doen, maar dan om mijn eigen verhaal of columns te schrijven.
Zodra het over een van de 23 dingen moet gaan, wordt het voor mij al weer een stuk moeilijker.
Ik vind het geen prettige manier om te communiseren, via de computer of SMS.
Ben me er bewust van geworden dat er soms communicatiestoornissen kunnen ontstaan, omdat je schriftelijk, via de computer of SMS nou eenmaal niet iemand in zijn ogen kunt kijken om te zien of de berichtjes ook zo overkomen bij de ander als jouw bedoeling is.
Privé ben ik meer een voorstander van een gesprek "onder vier ogen", dan via een beeldscherm; dat voorkomt misverstanden.

Het nut voor de bibliotheek zie ik her en der wel, maar niet voor de volle 100%.
Informatie verstrekking naar de klant kan eventueel via een extern blog. Discussies over de inhoud van onze produkten (boeken, dvd's ed.) ook.
Wanneer bibliotheekmedewerkers elkaar op de hoogte houden van bepaalde ontwikkelingen en wetenswaardigheden dan voegt dat iets toe. Dit zou bijvoorbeeld goed kunnen werken d.m.v. een intern blog.
Maar deze manier van communiseren met klanten is op dit moment nog maar geschikt voor een specifieke groep mensen. Naar mijn idee moeten we niet vergeten dat er ook een groep is, die vooral voor het persoonlijke sociale contact, de bibliotheek bezoekt.

We moeten een druk op de knop van de computer niet gaan verwarren met een handdruk, een bemoedigend schouderklopje of vriendelijk woord. En vooral de oudere mensen, ook frequente bibliotheekbezoekers en lezers, hebben hier behoefte aan!
Wat je in de ogen van mensen kunt lezen, lees je niet op hyves, facebook of twitter......
Soms kun je met een bepaalde blik, begrijpend knikje of een vriendelijke woord een ongenoegen of misverstand uit de wereld helpen en een gesprek een positieve wending geven.
Signalen die mensen "face to face" afgeven vind ik zelf zó belangrijk om op te vangen!

Ik ben erg benieuwd wat de rest van de 23 dingen ons nog gaat brengen, en ik ga vast mijn beoordeling (of veroordeling) nog bijstellen de komende maanden, hetzij positief, hetzij gematigd positief.......

Column 10: Nederland Leest....

Nederland Leest, ik lees..........

Wat gaat alles toch "snel " in deze tijd, denk ik wanneer ik begin deze week 's morgens de krant open sla.
En dat is ook goed, want als dat niet zo meer is, is er meestal iets ernstigs aan de hand.
Ik lees bijvoorbeeld dat het leven van een 23-jarige jongen na een noodlottig ongeval is geëindigd, in zijn auto, tegen een boom.
Wat een drama voor zijn familie die hem moet missen. Hun tijd blijft vanaf dat moment stil staan, stel ik me zo voor, terwijl ik verder blader.
Maar voor ons gaat het leven gelukkig gewoon door.
Nog nauwelijks is de boekenweek afgesloten, of we gaan ons ,vandaag de 22e oktober, al weer richten op "Nederland Leest", dit jaar in het teken van de ouderdom en zijn gebreken.
Dit doet mij denken aan mijn vorige column.
De moeders van mijn 50 jarige vriendin, beide bijna tachtig jaar, en ieder afzonderlijk wonende in een verzorgingsflat.
Ze zijn daar allebei gaan wonen met hun mannen, die dit jaar zijn gestorven in de wetenschap dat zij hun vrouwen veilig en goed verzorgd hebben achtergelaten. Zij zijn daar natuurlijk enorm dankbaar voor, wonen er mooi, tussen heel veel "ouderen" van hun leeftijd.
Terwijl we hierover praten tijdens "het feestje" zie ik hun ogen glinsteren. Ze voelen zich zo verdrietig, en zijn zo verschrikkelijk eenzaam, in die verzorgingsflat, tussen al die oudere mensen.
Natuurlijk komen de kinderen vaak op bezoek, en de kleinkinderen. Maar toch zijn er zoveel momenten waarop ze alleen zijn en hun lieve mannen ontzettend missen.
De ene moeder gaat overwinteren in Portugal, zoals ze andere jaren ook altijd samen deden.
De andere moeder pakt soms haar autootje, als de muren op haar af komen, en vlucht weg uit haar flat, naar het platteland, waar ze geboren is.
Ze proberen, elk op hun eigen manier, te overleven en de draad weer op te pakken, terugkijkend op een mooi en lang leven samen met hun mannen.
Maar eigenlijk als je diep in hun hart mocht kijken hoefde het allemaal niet meer zo nodig. Het  is voor hen mooi geweest, en wordt nooit meer zoals het was.
Wat kan het leven soms toch tegenstrijdig zijn, gaat er door mij heen wanneer ik weer aan die 23- jarige jongen denk.
Gisteravond, na een gezellig dagje uit, open ik nog even mijn mail.
Kijk naar de afzenders, en zie de naam van een goede bekende, die ik vorige week nog in de bieb in Anna Paulowna tegen kwam. We bespraken toen, dat we nodig iets samen moesten gaan doen, wanneer we weer eens tijd hadden.
Toch even snel kijken wat ze te melden heeft.
En dan val ook ik even helemaal stil......
Ze bericht mij dat haar zoon van 23 jaar, deze week door een noodlottig ongeval is overleden en vandaag om 12 uur wordt gecremeerd............

Column 9: Marleentje

Marleentje van de boerderij........

Afgelopen zaterdagavond de 50e verjaardag van een vriendin gevierd in Gasterij 't Woud, gelegen tussen Egmond en Bergen. We ontdekten dat we inmiddels al 45 jaar (vanaf de eerste dag op de kleuterschool in Julianadorp) met wat kleine onderbrekingen, vriendinnen waren.

 Ik at altijd in de middagpauze mijn broodje bij haar op, ook op de basisschool, want ik woonde te ver om thuis te eten.

Als boerendochter zijnde hield ik van het buitenleven, zij was de dochter van een marineofficier, en meer een stadstype!

Herhaaldelijk zijn we elkaar tijdens deze 45 jaar "kwijtgeraakt" maar steeds hebben we elkaar weer terug gevonden.

 In de derde klas van de basisschool verhuisde zij naar Den Helder, en we hebben samen tranen met tuiten gehuild.

Maar heel vaak kwam haar moeder (ik was inmiddels zo'n beetje als pleegkind geadopteerd) mij ophalen in haar Renault Dauphine en zo konden we elkaar toch nog regelmatig zien.

Ik werd door mijn "pleegmoeder" aan de "deftige" marinevrienden altijd voorgesteld als:

En dit is Marleentje, "Marleentje van de boerderij".

Het zou zomaar kunnen dat deze "deftige" vrienden dit allang geroken hadden, daar ik thuis altijd veel in de stal vertoefde, en zelfs een keertje op rolschaatsen in de mestgoot achter de koeien was gegleden.

Mijn afgekloven nageltjes waren haar altijd een doorn in het oog, en natuurlijk helemaal niet "netjes". Ze beloofde me daarom van alles, om me maar van het nagelbijten af te helpen. Onder andere een mooie barbiepop, maar helaas, ook dat mocht niet baten.

Nachtjes logeren zat er helaas niet in, want ik werd toen enorm "geteisterd" door heimwee naar de koeien, kalfjes, geiten, schapen en onze zes poezen, die ik absoluut niet kon missen.

Toen ik in Den Helder op de middelbare school kwam, at ik nog steeds mijn broodje tussen de middag bij mijn "pleegmoeder" op, hoewel mijn vriendin en ik elkaar langzaam een beetje ontgroeiden.

Uiteindelijk zijn ze later verhuisd naar een boerderijtje "aan het einde van de wereld" op Wieringen.

Helaas, de moeder van mijn vriendin kon niet wennen aan de eenzaamheid en stilte op het uitgestrekte platteland, en na een inbraak heeft de angst ze tenslotte weer verdreven naar het "veilige" stadsleven.

Mijn vriendin trouwde en vertrok naar elders en we verloren elkaar uit het oog. En toch, door toeval, alsof het zo moest zijn, werden we een aantal jaren later weer "bij elkaar" gebracht.

Zij was inmiddels naar het plattelandsleven toegegroeid en ik naar het leven in de stad.

Tijdens haar verjaardagsfeest ontmoette ik ook haar moeder weer, die inmiddels bijna tachtig is. We pakten elkaars hand en zoenden elkaar hartelijk.

Ze liet haar blik rusten op mijn keurige gelakte nagels en vertelde dat ze nog iets voor me had meegebracht.

Nog maar een aantal jaren van het nagelbijten af maar toch eindelijk eerlijk verdiend:  

De door mij zo fel begeerde barbiepop...........

Ding 6,7 en 8



Flickr

Zo, en dan nu nog even mijn avonturen met Flickr "opbloggen", voordat ik het vanavond (na de draverij) zelf zie "flickeren"!

Moet zeggen dat Flickr niet echt mijn ding is, maar dat kan natuurlijk nog komen. Ben vast nog van de oude generatie want ik vind niet dat iemand anders mijn/zijn foto's op Flickr met me hoeft te delen. Ze staan op de computer in "mijn afbeeldingen", en daar wil ik ze graag voor mezelf houden.

Heb nog wel een biebfoto geplaatst op 23dingen, en hem bij de kopgroep gevoegd. (met dank aan Bernadette voor de foto). Misschien is het in biebverband wel handig om met zijn allen de samengevoegde foto's te verzamelen in dit "gebeuren".

Wat ik heel leuk vind is het laatste onderdeel, het online plaatjes bewerken.  Daar even mee "gespeeld".

Kun je wel hele leuke, grappige dingen mee doen, dus daar ga ik vast nog eens naar terug!

Column 8: Weersvoorspelling

Zandstorm..........


Zondagmiddag, half drie. Prachtig herfstweer, het lijkt wel zomer!
Ons altijd zo rustige dorpje staat bol van de activiteiten (en van het bier). De kop is eraf. De eerste borrels zijn gisteravond genuttigd, bij vrienden, familie en buren.
Zaterdag 's middags al, verzamelen alle vrijwilligers zich. EHBO, verkeerregelaars, organisatoren e.d. Om twee uur gaat de cross door het dorp van start. Fietsen en hardlopen.
Zaterdagavond is de avond voor de jeugd. Om half acht staat het spul al te trappelen voor de kroeg, want tot acht uur is de entree á 10 euro gratis.
Ook mijn zoon van vijftien staat voor het eerst, met zijn vrienden, te popelen om binnen te komen.
Kleine jongens worden groot. Wil niet om twaalf uur naar huis, want dan wordt het pas "gezellig". Hij is "geen klein kind meer", meent hij.
 "Klokslag" drie minuten voor twaalf komt hij naar buiten. Zijn oren piepen, zijn benen zijn een beetje "zwaar", drijfnat van gemorst bier en zweet, nodig tijd om naar huis te gaan, en dat vindt hij gelukkig zelf ook!
Zondag is familiedag. Met kinderen, opa's en oma's richting het dorp.
En dan komt de maandag. Alle winkels, inclusief  bibliotheek zijn gesloten.
De paarden gaan vanaf één uur draven. Ook dit evenement wordt door vele vrijwilligers gedragen.
Al heel vroeg in de ochtend, wanneer de laatste kroeggangers van de zondag huiswaarts zijn gekeerd, worden verkeerremmende plantenbakken verwijderd en verschijnen de eerste zandkarren om het parcours aan te leggen.
Vrijwilligers; waar zouden we toch zijn zonder al deze mensen, die zich geheel belangenloos inzetten!
Ook geheel vrijwillig, storten wij ons, jong en oud, 's middags in het feestgedruis van "draverij" en "foute-klerendag". Van heinde en verre komen oud-zandtemmers het feest der herkenning meevieren.
Normaal gesproken zouden we ons niet vrijwillig, als vee, in een soort  van bloedhete "varkenstal" laten drijven, strak tegen elkaar aan geduwd. En toch laten we het ons tijdens deze dagen  ieder jaar weer "overkomen"!
Wie woensdagochtend, na het laatste deuntje, of kreuntje van de dinsdag, door het dorp rijdt, zal zich afvragen welke storm hier in godsnaam heeft gewoedt.
De kroeg staat nog na te dampen, de straat ligt bezaaid met lege plastic bierglazen en een zure lucht walmt je tegemoet. De restanten van de jaarlijks terugkerende herfstzandstorm.
Storm; niet in een glas water, maar in een glas bier!

DE ZANDTEMMERKERMIS..............



Column 7: Volgen

       Is het nog te volgen........


Na twee weken bezig te zijn met deze "klus" al heel wat geleerd. Gmail account aanmaken, blog ontwerpen en inrichten, blogs schrijven, collega's volgen enz. enz.
En dat collega's "volgen" moet ik voor mijn gevoel zeker actiever gaan doen. Want wat is er leuker en stimulerender dan door anderen "gevolgd" te worden!
Maar wat ik zo langzamerhand ook door krijg en begin te leren is dat dat gevoel me nu juist een beetje begint op te breken. Ik kan niet iedereen goed "volgen"!
 Als ik dit alles actief en goed wil blijven doen, mag ik bijna wel een secretaresse in dienst nemen!
's Morgens als mijn mannen het huis uit zijn, schuif ik in pyjama achter de computer en voor ik het weet ben ik weer een paar uur verder, en heb ik mijn "23dingen uurtjes" al weer lang "versnoept".
Die drie uurtjes ,die deze cursus per week in beslag zou gaan nemen, gaan voor mij zeker niet op en het begint behoorlijk uit de hand te lopen!
Het is bijna een dagtaak geworden. Overigens wel een leuke dagtaak, maar.....er moet natuurlijk ook nog gewerkt worden, zo nu en dan!
En dan heb ik het nog niet eens over het huis kuisen, de tuin winterklaar maken, de auto wassen en noem maar op.....
Wat ik nu dus wel heel snel moet gaan afleren is dat ik me laat "achtervolgen" door het schuldgevoel dat ik mijn collega's niet voldoende "volg", want anders kan ik de 23dingen straks niet meer volgen!
Maar ben ik nu eigenlijk nog wel te volgen?........

Column 6: Saamhorigheid

Saamhorige "lippies".........

Om nog even terug te komen op het saamhorigheidsgevoel uit mijn vorige column:
Het blijkt, als ik van mezelf uitga, dat dit gevoel zich plotseling aandient wanneer ik iets gemeen heb met een ander, of dit nou vreugde is, of verdriet. Een soort gedeelde smart is halve smart gevoel. Het gevoel dat je niet alleen bent in de strijd, zal ik maar zeggen. En of je dan iets groots of iets kleins te delen hebt maakt blijkbaar ook niet uit.
Het "overkwam" me zaterdag beneden in de uitleen:

 Een moeder met twee kindertjes kwam de bieb binnen. Bram, de oudste, moest van zijn moeder even aan "die mevrouw" vragen of wij  zijn verloren autootje ook in de bieb hadden teruggevonden. Ik zakte door mijn knieën en zijn zusje, een schattig meisje van hooguit drie jaar, kwam naar me toe en legde haar armpje om mijn schouder. Ze bestudeerde  aandachtig  mijn rode "lippenstift-lippen" en fluisterde in mijn oor, alsof ze een groot geheim onthulde: "ik heb ook lippies".

Ik keek haar aan en zei dat ik het haar prachtig vond staan. Daarna deed ze twee armpjes om mijn nek en gaf me een dikke knuffel.

Wat een bijzonder gevoel van saamhorigheid!

Helaas moest ik Bram teleurstellen; zijn autootje was niet gevonden. Met een kleurplaat als "troost" gingen ze toch weer blij naar huis!

Even later ontdekte ik dat na die knuffel haar "lippies" op mijn shirt waren belandt, maar dat kon in dit geval mijn zo plotseling ontstane gelukgevoel niet meer wegnemen...............

ding 4 en 5

RSS

Dit onderwerp leek me een makkie daar we het vorig jaar in de cursus al behandeld hadden. Niets is minder waar, want ik moest er nog flink mee stoeien. Het zal zeker voor bepaalde mensen binnen de bibliotheek iets toevoegen, en gemak betekenen m.b.t. de nieuwste berichten op een website over collectie e.d. Voor mezelf zie ik echter het nut er niet zo van in. Dat ik  mijn collega's kan "volgen" via google reader vind ik wel makkelijk, maar ik moet er nog een beetje mee leren omgaan.

Ook wel handig lijkt mij als "shopoholic":
Wanneer bol.com of de Wehkamp zoiets gebruiken m.b.t. nieuwe artikelen in de collectie, dan hoef ik niet steeds alles af te struinen in winkels of op Internet. Of dat er zoiets bestaat wat van een bepaald artikel zo snel mogelijk alle prijzen met elkaar vergelijkt en dan de goedkoopste, zonder een hele lijst te laten zien, op het scherm tovert. We hebben natuurlijk wel sites zoals beslist.nl. e.d. maar dat is me dan nog te uitgebreid.
De klant zal er indirect ook wel voordeel bij hebben wanneer wij dit op uitgebreide schaal gebruiken, maar zover ben ik nog niet in mijn beleving.

Ding 1, 2 en 3

ding 1, 2 en 3

Dan ga ik nu kort en zakelijk proberen weer te geven wat ding 1, 2 en 3 met me doen en wat het belang is voor de bibliotheek en de klant, met name het bloggen dus.

voor de bibliotheek:

1. "teambuilding" onder het personeel
2. verbeterde communicatie
3. bijscholing van de medewerkers en trainen in "handigheid" op de computer; het overwinnen van   "computerangst".

voor de klant:

Die zal nu nog weinig merken van ons geblog. Behalve dat er wat meer onrust onder de bibliotheekmedewerkers is, en er regelmatig over 23 dingen wordt gediscussieerd.

voor mijzelf:

1.  Een nieuwe, andere  manier van communiseren, binnen de bieb, maar ook thuis.......
2. Een goed gevoel om mee te kunnen praten over deze drie dingen m.n. het aanmaken van een Gmail-account, en een eigen blog hebben, ontwerpen en bijhouden.
3. Een nadeel is dat het mij eerlijk gezegd soms zo bezighoudt en vooral in "het biebuurtje" dat het mij afleidt van het eigenlijke biebwerk.

column 5: Teambuilding

Digitale teambuilding.......

Wat de 23 dingen al niet teweeg kunnen brengen, behalve ervaring op de computer;

Ik merk dat er ook een bepaalde saamhorigheid ontstaat binnen de bieb. Samen strijden voor een gemeenschappelijk doel. Elkaar helpen en stimuleren. En misschien bij sommigen wel een soort van competitie voeren, alhoewel dit niet het eigenlijke doel mag zijn van deze cursus.

Maar zeker, en niet onbelangrijk, ook een soort van digitale teambuilding:

We hebben het allemaal moeilijk, bij tijd en wijle. Sommigen zijn  midden in de nacht nog aan het worstelen, hetzij achter de computer, hetzij woelend in bed. En er zijn zelfs mensen die tijdens hun dromen nog achtervolgd en geplaagd worden door een "Ding".

We hebben geen weekje rafting, bergbeklimmen of skydiven in de Ardennen of Canada nodig om onze collega's beter te leren kennen. We hoeven niet op de rand van een afgrond te staan, of met een kano ondersteboven in een rivier te liggen om dan die reikende hand te pakken, omdat je nou eenmaal geen keus hebt. Dan is het gewoon een kwestie van leven of dood!

Echter, zonder gevaar voor eigen leven, trekken wij, bibliotheekmedewerkers, tijdens de 23 dingen ten strijde. En toch proberen ook wij de eindstreep te halen en elkaar er mee naar toe te sleuren. Bijzonder.....

Wat zijn we goed bezig met zijn allen, ook al is het einddoel nog lang niet bereikt!

Maar eigenlijk "blog" ik dit om mezelf moed in te spreken, want het is toch echt allemaal makkelijker "geblogt" dan gedaan.......