Nederland Leest, ik lees..........
Wat gaat alles toch "snel " in deze tijd, denk ik wanneer ik begin deze week 's morgens de krant open sla.
En dat is ook goed, want als dat niet zo meer is, is er meestal iets ernstigs aan de hand.
Ik lees bijvoorbeeld dat het leven van een 23-jarige jongen na een noodlottig ongeval is geëindigd, in zijn auto, tegen een boom.
Wat een drama voor zijn familie die hem moet missen. Hun tijd blijft vanaf dat moment stil staan, stel ik me zo voor, terwijl ik verder blader.
Maar voor ons gaat het leven gelukkig gewoon door.
Nog nauwelijks is de boekenweek afgesloten, of we gaan ons ,vandaag de 22e oktober, al weer richten op "Nederland Leest", dit jaar in het teken van de ouderdom en zijn gebreken.
Dit doet mij denken aan mijn vorige column.
De moeders van mijn 50 jarige vriendin, beide bijna tachtig jaar, en ieder afzonderlijk wonende in een verzorgingsflat.
Ze zijn daar allebei gaan wonen met hun mannen, die dit jaar zijn gestorven in de wetenschap dat zij hun vrouwen veilig en goed verzorgd hebben achtergelaten. Zij zijn daar natuurlijk enorm dankbaar voor, wonen er mooi, tussen heel veel "ouderen" van hun leeftijd.
Terwijl we hierover praten tijdens "het feestje" zie ik hun ogen glinsteren. Ze voelen zich zo verdrietig, en zijn zo verschrikkelijk eenzaam, in die verzorgingsflat, tussen al die oudere mensen.
Natuurlijk komen de kinderen vaak op bezoek, en de kleinkinderen. Maar toch zijn er zoveel momenten waarop ze alleen zijn en hun lieve mannen ontzettend missen.
De ene moeder gaat overwinteren in Portugal, zoals ze andere jaren ook altijd samen deden.
De andere moeder pakt soms haar autootje, als de muren op haar af komen, en vlucht weg uit haar flat, naar het platteland, waar ze geboren is.
Ze proberen, elk op hun eigen manier, te overleven en de draad weer op te pakken, terugkijkend op een mooi en lang leven samen met hun mannen.
Maar eigenlijk als je diep in hun hart mocht kijken hoefde het allemaal niet meer zo nodig. Het is voor hen mooi geweest, en wordt nooit meer zoals het was.
Wat kan het leven soms toch tegenstrijdig zijn, gaat er door mij heen wanneer ik weer aan die 23- jarige jongen denk.
Gisteravond, na een gezellig dagje uit, open ik nog even mijn mail.
Kijk naar de afzenders, en zie de naam van een goede bekende, die ik vorige week nog in de bieb in Anna Paulowna tegen kwam. We bespraken toen, dat we nodig iets samen moesten gaan doen, wanneer we weer eens tijd hadden.
Toch even snel kijken wat ze te melden heeft.
En dan val ook ik even helemaal stil......
Ze bericht mij dat haar zoon van 23 jaar, deze week door een noodlottig ongeval is overleden en vandaag om 12 uur wordt gecremeerd............
Ten eerste mijn deel name.
BeantwoordenVerwijderenJa dat gaat maar door en een auto ongeluk is en kan gebeuren is erg voor zijn ouders.DIT ZIJN VERKEERS SLACHTOFFERS die in het verkeer waren.
Je heb ook nog die zomaar in elkaar geslagen worden of neer geknalt worden is dat ook niet erg vindt het soms nog erger want je kan toch niet zo zijn, dat je op straat zomaar neer gehaald wordt en dan zelfde is als verkeerslachtoffers wordt bekeken.
Dit word dan verkeerde tijd op verkeerde plaats door derde aan gericht die daar zin in hebben ONNODIG GEWELD DUS maar de achter blijfers zitten er mee,waarom, hoe verwerk je het???????
Ik heb vanavond je blogs/columns gelezen. Ik ben diep onder de indruk. Niet alleen de stijl maar ook inhoudelijk vind ik elke keer weer erg goed. De afgelopen jaren heb ik je enorm zien groeien. Het blijkt maar weer op heel veel fronten. Complimenten!
BeantwoordenVerwijderenDank je Jacinta, maar mede dankzij de bieb hoor!
BeantwoordenVerwijderenLieve Lemien, je hebt helemaal gelijk hoor, ik heb gisteren een strandwandeling gemaakt met de moeder in mijn verhaal, ook zij vond dat het altijd nog erger kon.........bijzondere kracht, want het is en blijft je kind, die je nooit meer terugkrijgt........
BeantwoordenVerwijderenToen ik de rouwadvertentie zag met de namen hadden we de link al gelegd naar je vriendin.
BeantwoordenVerwijderenHoe je een kind ook verliest de pijn is verschrikkelijk. Een kind hoort niet eerder te gaan dan de ouder.
Helaas wordt daar niet naar gevraagd.
Steun en een luisterend oor is het enige wat je kan bieden.
Soms denk je dat dit niet genoeg is maar het is van onschatbare waarde.
Ik hoorde van diverse kanten dat je mooie columns schrijft Marleen. En na het lezen van bovenstaand verhaal moet ik zeggen dat het klopt.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, heel verdrietig als je kind zo jong verongelukt. Is nog een klasgenoot geweest van onze zoon toen we in Oudesluis woonden.
Je ziet een krantenbericht, maar als dan de naam verschijnt in de rouwadvertentie gaat er wel even iets door je heen.
Wat is de wereld toch klein op een soms erg wrange manier. Dat blijkt maar weer uit je verhaal. Als nieuwbakken moeder van een zoontje van 8 maanden krijg ik de koude rillingen van dit soort berichten. Ouders zijn er niet voor gemaakt om je kinderen te begraven of cremeren.
BeantwoordenVerwijderenMannes,
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je reactie, op beide fronten.
Mede dankzij mijn "belevenissen" in de bieb komen de verhaaltjes tot stand.
Dus nu maar hopen dat ik vooral die leuke en mooie dingen mag blijven beleven!
Babette, blijf vooral genieten van je kleine mannetje! Als je je laat overspoelen door angst voor wat er allemaal kan gebeuren, mis je zoveel van alle mooie, kostbare momenten.....
BeantwoordenVerwijderen