Column 9: Marleentje

Marleentje van de boerderij........

Afgelopen zaterdagavond de 50e verjaardag van een vriendin gevierd in Gasterij 't Woud, gelegen tussen Egmond en Bergen. We ontdekten dat we inmiddels al 45 jaar (vanaf de eerste dag op de kleuterschool in Julianadorp) met wat kleine onderbrekingen, vriendinnen waren.

 Ik at altijd in de middagpauze mijn broodje bij haar op, ook op de basisschool, want ik woonde te ver om thuis te eten.

Als boerendochter zijnde hield ik van het buitenleven, zij was de dochter van een marineofficier, en meer een stadstype!

Herhaaldelijk zijn we elkaar tijdens deze 45 jaar "kwijtgeraakt" maar steeds hebben we elkaar weer terug gevonden.

 In de derde klas van de basisschool verhuisde zij naar Den Helder, en we hebben samen tranen met tuiten gehuild.

Maar heel vaak kwam haar moeder (ik was inmiddels zo'n beetje als pleegkind geadopteerd) mij ophalen in haar Renault Dauphine en zo konden we elkaar toch nog regelmatig zien.

Ik werd door mijn "pleegmoeder" aan de "deftige" marinevrienden altijd voorgesteld als:

En dit is Marleentje, "Marleentje van de boerderij".

Het zou zomaar kunnen dat deze "deftige" vrienden dit allang geroken hadden, daar ik thuis altijd veel in de stal vertoefde, en zelfs een keertje op rolschaatsen in de mestgoot achter de koeien was gegleden.

Mijn afgekloven nageltjes waren haar altijd een doorn in het oog, en natuurlijk helemaal niet "netjes". Ze beloofde me daarom van alles, om me maar van het nagelbijten af te helpen. Onder andere een mooie barbiepop, maar helaas, ook dat mocht niet baten.

Nachtjes logeren zat er helaas niet in, want ik werd toen enorm "geteisterd" door heimwee naar de koeien, kalfjes, geiten, schapen en onze zes poezen, die ik absoluut niet kon missen.

Toen ik in Den Helder op de middelbare school kwam, at ik nog steeds mijn broodje tussen de middag bij mijn "pleegmoeder" op, hoewel mijn vriendin en ik elkaar langzaam een beetje ontgroeiden.

Uiteindelijk zijn ze later verhuisd naar een boerderijtje "aan het einde van de wereld" op Wieringen.

Helaas, de moeder van mijn vriendin kon niet wennen aan de eenzaamheid en stilte op het uitgestrekte platteland, en na een inbraak heeft de angst ze tenslotte weer verdreven naar het "veilige" stadsleven.

Mijn vriendin trouwde en vertrok naar elders en we verloren elkaar uit het oog. En toch, door toeval, alsof het zo moest zijn, werden we een aantal jaren later weer "bij elkaar" gebracht.

Zij was inmiddels naar het plattelandsleven toegegroeid en ik naar het leven in de stad.

Tijdens haar verjaardagsfeest ontmoette ik ook haar moeder weer, die inmiddels bijna tachtig is. We pakten elkaars hand en zoenden elkaar hartelijk.

Ze liet haar blik rusten op mijn keurige gelakte nagels en vertelde dat ze nog iets voor me had meegebracht.

Nog maar een aantal jaren van het nagelbijten af maar toch eindelijk eerlijk verdiend:  

De door mij zo fel begeerde barbiepop...........